Leśna Chata Jota Aikhjartssona.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wątpię, zawsze pomagały, chociaż kto wie? Przecież nawet nie wiem, co mnie dopadło…

[Kubeł1001]

KebabowyLaptop

‐ Właśnie. Nie wiadomo co stwory mają na tych swoich pazurach. ‐ Mówił, gotując wodę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Poradzisz coś na to czy mam sobie kopać grób?

[Kubeł1001]

KebabowyLaptop

‐ Po prostu to wypij a może przeżyjesz. ‐ Powiedział, podając mu mieszankę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie miał zamiaru dyskutować, w końcu to Ty tu byłeś medykiem, a pewnie wierzył też, że w razie czego zdąży Cię zabić, nim trucizna zacznie działać. Oczywiście, jeśli byłaby trucizna. Niemniej, pochłonął całą miksturę duszkiem i oddał Ci naczynie.
‐ Coś jeszcze?

[Kubeł1001]

KebabowyLaptop

‐ Możesz mi dokładnie powiedzieć gdzie znaleźliście trop?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Mogę pokazać, jeśli chcesz.

[Kubeł1001]

KebabowyLaptop

‐ To pokaż.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pokiwał głową, ubrał się, wziął coś na kształt wielkiego kołczanu pełnego oszczepów do rzucania, znacznie większą włócznię, drewnianą tarczę i nóż, a następnie opuścił chatę, przy okazji gwiżdżąc na wilka, który udał się za nim.

[Kubeł1001]

KebabowyLaptop

Pozbierał swoje rzeczy i poszedł za nim.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ruszyliście przez las, zatrzymując się na średniej wielkości przesiece, utworzonej najpewniej przez miejscowych drwali, bo widziałeś tu wciąż świeże pnie, które nosiły znamiona uderzenia siekier, obok której płynął strumień.
‐ No tak, to było gdzieś tu. ‐ powiedział myśliwy po kilku chwilach rozmyślania i rozglądania się.

[Kubeł1001]

KebabowyLaptop

‐ Dzięki. Zbadam to później, a ty już możesz iść. ‐ Rzekł i udał się do domu wójta po swój ciepły posiłek.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pokiwał głową i Wasze drogi się rozeszły, a Ty po chwili wróciłeś do owej chaty, gdzie już na progu przywitał Cię bardzo smakowity zapach.

[Kubeł1001]

KebabowyLaptop

Powędrował więc za zapachem.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jak mogłeś się spodziewać, trafiłeś do kuchni, gdzie to krzątająca się kobieta chyba Cię nawet nie zauważyła.

[Kubeł1001]

KebabowyLaptop

‐Dzień dobry. Przyszedłem po posiłek i chciałbym jeszcze zobaczyć, w jakim stanie jest pacjent.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Na dźwięk Twojego głosu odwróciła się do Ciebie i uśmiechnęła promiennie.
‐ Na posiłek będzie pan musiał jeszcze nieco poczekać, ale proszę iść zajrzeć do męża. ‐ powiedziała i wróciła do gotowania.

[Kubeł1001]

KebabowyLaptop

Poszedł więc do niego.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zastałeś go w takim samym miejscu i stanie, choć gorączka i kilka innych objawów powoli przechodziły, co mogłeś poznać po wyregulowaniu się jego oddechu i ustaniu nadmiernego pocenia się.

[Kubeł1001]

KebabowyLaptop

‐ Możesz już mówić? ‐ Zapytał kontrolnie.