Miasto Argent

[Kubeł1001]

Kuba1001

Vader:
Obudził Cię głośny raban na dole, czyli chyba trafiłeś.
Ofca:
‐ Krzyżowcy opłacają hojnie najemniorów, ale przy tablicy ogłoszeń też szczęścia można poszukać. ‐ odparł jakiś mieszczanin.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Wyszedł z pokoju i ruszył ku stołówce.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Trafiłeś tam bez problemów.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

W takim razie poszedł do tablicy ogłoszeń i poszukał czegoś interesującego.

[Kubeł1001]

Kuba1001

No cóż, zadań tutaj było całkiem sporo i zależy czego mniej więcej szukał.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

‐ Chciałbym umić czytoć ‐ stwierdził Bogdyn spoglądając na tablicę.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Rozejrzał się.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ofca:
No cóż, zawsze możesz spróbować poprosić kogoś, żeby zrobił to za Ciebie.
Vader:
Trzy długie stoły zastawione potrawami, przy których stały krzesła, a ludzie spożywali posiłek.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Poszukał wolnego miejsca.
///Czyli już podane do stołu?

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Owszem.//
Było takich kilka.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Usiadł, ale przed tym spojrzał na tych, z którymi będzie siedział.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wszyscy byli ludźmi w przedziale wiekowym od około dwudziestu lat do nawet sześćdziesięciu. Kobiet brak, sami mężczyźni. Albo nie ma ich w armii, albo jadają osobno.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Może i tak, przysiadł się i zabrał za posiłek.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Smaczny i sycący, a to najważniejsze, więc jesteś już najedzony. Co teraz?

[Kubeł1001]

Vader0PL

Wrócić do pokoju, nie dostał żadnych innych rozkazów.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wróciłeś tam, jedyną różnicą było to, że byłeś najedzony. No i nie byłeś sam, gdyż na Twoim łóżko ktoś siedział, a mianowicie Sukkub, nagi od pasa w górę, a miała się czym pochwalić.
‐ Witaj, Perunie. ‐ zamruczała. ‐ Czekałam na Ciebie.
//Tak, to postać i wątek pewnej suki, której nienawidzę.//

[Kubeł1001]

Vader0PL

///Bogu niech będą dzięki za szaty do kostek… I za to, że nic nie piłem.
Jego brwi momentalnie uniosły się w górę.
‐Nie przypominam sobie, żebyśmy się znali.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Bo się nie znamy. ‐ rzekł i na jej usta wstąpił radosny uśmiech. ‐ Ale możemy się poznać…

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Kwestia, że się nie znamy jest co najmniej fałszywa, gdyż znasz moje imię.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Zna je mój pan i przekazał mi je. ‐ odparła i machnęła ręką, a drzwi za Tobą zamknęły się. ‐ Nie daj się prosić.