Żelazne Kuźnie

[Kubeł1001]

Bilolus1

I tak też robił, w końcu chwilę mu to zajmie zanim jego namiot postawią

[Kubeł1001]

Kuba1001

Odniosłeś jakiś tam efekt i nawet nie zauważyłeś kiedy w jaskini pojawiły się dziesiątki namiotów.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Zatem w końcu, nieco już śpiący po całym tym Lakisowaniu ruszył do swej kwatery aby przygotować się do snu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Kwatera, zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz, pełna była strażników, w tym Twoich najdawniejszych towarzyszy broni, których zgrupowałeś w swoją gwardię.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Baron aż się wzruszył i z łzą w oku podchodził do każdego z nich aby podać uścisk dłoni

‐ Wy też sie tu chłopaki dostaliście ze mną z wyspy ?‐ zagadał do nich kiedy zasiadł przy stole ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Na wyraźny rozkaz hrabiego Vau, który powiedział: “Chrońcie tego starego sku*wysyna własnym życiem, bo jak nie, to dorwę Was w samej Pustce.” Kazał też powiedzieć, że wrócił ze swej wyprawy i chce się z Księciem zobaczyć, nim wróci na wyspę. Przy okazji pan Thorgrim powiedział, że czeka na pana jakiś prezent, gdy wróci pan do Axer. ‐ wyjaśnił zwięźle jeden z gwardzistów, zapewne dowódca. Próbował zachować powagę, ale nawet ślepy Goblin zauważyłby, że także jest wzruszony tym spotkaniem, a pewnie gdzieś w głębi umysłu przechodzą mu obrazy z tej dalszej i bliższej przeszłości.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Pokiwał głową kilka razy po czym zaśmiał się lekko

‐ Bez tego “Pana” nazywaj mnie albo Baron albo Thorgrim znamy się od lady ty stary gnojcu i nic to pomiędzy nami nie zmienia że stanowiska mi się poje**ły .‐ dorzucił biorąc łyka ze swojej manierki ‐. A z Valonem chętnie pogadam.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Niezbyt jak ma Cię nazywać “Thorgrim,” bo jesteś pełnoprawnym Gorinem :V
A za to V w Valon, mam ochotę nasłać na Ciebie jeszcze więcej Minotaurów.//
Skinął głową, a gdy cisza się przedłużała, zapytał:
‐ Jakie rozkazy?

[Kubeł1001]

Bilolus1

//Cśś robię pięć rzeczy na raz, nie mogę się skupić ;vvvvvv//

‐ Pilnuj dzieś tu staruszku. Ja idę zaraz spać…tylko poczekam chwilę bo może ktoś chce tu przyjść i pogadać, rozumiesz.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jeszcze raz skinął głową i rozdzielił gwardię na posterunki poza namiotem i w namiocie.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Tak też Baron posiedział jeszcze chwilę przy stole, wstał i ruszył do swojej pryczy lub łóżka aby wygodnie wypocząć do rana.

[Kubeł1001]

Kuba1001

“Rano,” “Wieczór,” a nawet “Dzień” i “Noc” były tu raczej pojęciami względnymi. Niemniej, pospałeś kilka godzinek, nim obudził Cię jakiś gwardzista.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Dla Barona “rano” było raczej niepewnym losem, zagadką która go wyczekiwała. Przecież gdy wkraczał do jaskini był jeszcze dzień, a bitwa mogła zająć mu wiele godzin…jednak niezbyt długo nad tym rozmyślał ‐ przecież stał przed nim gwardzista, trzeba było coś z nim obgadać

‐ O co chodzi ?‐ spytał powoli podnosząc się do pozycji siedzącej ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Generał Dagna i Marszałek Thane wzywają pana, Książę. ‐ wyjaśnił i odszedł, zapewne by wskazać Ci drogę.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Tak też podniósł się i ruszył do swych dowódców aby usłyszeć co mają mu do powiedzenia.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jako że o taktyce nie wypada gadać z suchym pyskiem, obaj, a wraz z nimi inni wyżsi rangą dowódcy siedzieli przy prowizorycznym stole, zajadając różne mięsiwa i tym podobne oraz pijąc wszelkiej maści trunki. Oczywiście pozostali żołnierze, poza zwiadowcami i wartownikami, również wzięli coś na ząb.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Tak też on zasiadł do owego stołu, jak zapewne oczekiwał przy jakimś wyjebistszym krzesełku polowym czy czymś, i gdy to zrobił usiadł samemu chwytając za kufel

‐ To jak, dlaczego mnie wołaliście dowódcy moi złoci ?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wrócili zwiadowcy, Książę. ‐ powiedział Thane, gdy zasiadłeś na wyjebistym krzesełku.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Co od nich zatem wiemy ?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Marszałek skinął głową na adiutanta, a ten przyniósł płócienny worek. Opróżnił go i u Twoich stóp legły głowy wszystkich wysłanych zwiadowców. Warto dodać, że na twarzy każdej odmalował się niesamowity lęk, ból i cierpienie.