Chata pośrodku lasu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Było ich dwóch. Zwykli chłopscy bandyci, którzy uciekli od pana i zaczęli rabować i napadać dla przyjemności i złota.

[Kubeł1001]

Historyjka

Oblizała się lekko po wargach.
Ach, to była aż nazbyt prosta zdobycz!
Wyciągnęła z fałd sukni dwa sztylety, które nie były nasączone trucizną (jeszcze krew stałaby się niezdatna do picia), ale za to miały odpowiedni kształt by wbić się naprawdę głęboko i rzuciła nimi w mężczyzn, jednemu celując w plecy, drugiemu w głowę i od razu sięgając po dwa dodatkowe, na wszelki wypadek, gdyby któryś przeżył…

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jeden padł martwy ze sztyletem w głowie, a drugi ranny starał się wyciągnąć sztylet z pleców.

[Kubeł1001]

Historyjka

Spojrzała na tego, który jeszcze oddychał i bez mrugnięcia okiem rzuciła w niego jeszcze dwa sztylety, jednym celując w okolice serca, drugim w głowę. Unik był praktycznie niemożliwy, a mężczyzna nie sprawiał wrażenia jakiegoś specjalnie wygimnastykowanego, by mógł go wykonać…

[Kubeł1001]

Kuba1001

Teraz sprawia wrażenie trupa. Pewnie dlatego, że już nie żyje. Tak jak ten drugi.

[Kubeł1001]

Historyjka

Oblizała się lekko po wargach.
Minęło tyle czasu, odkąd ostatnio piła ludzką krew…
Na wszelki wypadek, gdyby w okolicy pojawił się ktoś jeszcze, wstrzymała przez chwilę swoje instynkty, wzięła mężczyzn “za szmaty” i zaciągnęła do swojego domu, gdzie zamknęła się na cztery spusty i dopiero przystąpiła do posiłku…

[Kubeł1001]

Kuba1001

Kiedy tak piłaś usłyszałaś powolne klaskanie i lekko szyderczy głos z dosłyszalnym akcentem szlacheckim:
‐ Nieźle, całkiem nieźle sobie z nimi poradziłaś. Ale gdzie finezja? Gdzie pomysłowość? Gdzie inne przymioty naszej rasy? Nie jesteśmy przecież jakimiś bestiami…

[Kubeł1001]

Historyjka

Otarła lekko usta, wierzchem dłoni, podnosząc wzrok.
‐Jeśli ofiara jest łatwa nie widzę sensu w zbytnim kombinowaniu. Tak było szybciej, a ja od wielu miesięcy nie piłam ludzkiej krwi. Z kim mam przyjemność?‐ zapytała, wstając (wcześniej przykucała koło zwłok, pijąc).

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zobaczyłaś mężczyznę siedzącego na łóżku. Po chwili wstał i zaczął mówić:
‐ Olgerd Farnum. Szlachcic z Nirgladu i Wampir od 2346 lat. ‐ powiedział po czym złożył dość… dworski ukłon. ‐ Panno Jezz Ignis… Czy słyszała Pani o najnowszych wydarzeniach z naszego małego świata? ‐ zapytał kiedy już się wyprostował.
Mężczyzna miał krótką bródkę i bokobrody, które starannie przystrzygł. Zarost na twarzy kontrastował z jego łysą głową. Miał na sobie żółte szarawary, szkarłatny płaszcz narzucony na ramiona i białą, jedwabną koszulę. Przy skórzanym pasku nosił sztylet. Jego skórzane buty do kolan były idealnie wypastowane.

[Kubeł1001]

Historyjka

Pokręciła przecząco głową.
Dawno opuściła swoich i zbytnio się od wtedy nimi nie interesowała.
Dlaczego by miała? W końcu jej brat miał się wszystkim zająć, by nie była im już potrzebna…
‐Stało się coś poważnego?‐ zapytała, przekrzywiając lekko głowę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nasz Pan i Władca ‐ Nosgoth, niech nam wiecznie żyje, zbiera Wampiry w Angbandzie. Szykuje coś wielkiego, ale nie wiadomo co. Ja mam po prostu ściągać starych wiarusów do Mrocznego Królestwa. Jedną z osób, które mam przyprowadzić jesteś Ty. Zgadzasz się?

[Kubeł1001]

Historyjka

‐Będę coś z tego miała, jeśli pójdę?‐ zapytała chłodno.
Mieszkała w tym lesie od dość długiego czasu i nie lubiła go opuszczać.
Nie interesowały ją zbytnio sprawy innych Wampirów. W końcu opuściła swoich.
Las był dla niej korzystny. Łatwe ofiary, cisza i spokój. Czego chcieć więcej?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Możliwość służenia swojemu władcy, własną kwaterę w Angabandzie, jedzenie i wszystko czego dusza zapragnie. No i obowiązki.

[Kubeł1001]

Historyjka

Skrzywiła się lekko na dźwięk słowa “obowiązki”.
Między innymi po to żeby ich uniknąć zrezygnowała z przynależności do swojego Klanu.
Drugim takim słowem, które nigdy nie przeszłoby jej przez gardło było “odpowiedzialność”.
‐A stanie się coś jeśli odmówię?‐ zapytała.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wtedy mam Cię zabić. ‐ powiedział z rozbrajającą wręcz szczerością.

[Kubeł1001]

Historyjka

Skinęła głową, zamyślając się na chwilę.
W sumie nie zależało jej na życiu, ale nie zależało jej też na jego braku.
‐W takim razie chyba nie mam wyboru…‐ powiedziała ‐Pójdę.‐
“Co nie znaczy że nie odejdę przy najbliższej okazji…” przemknęło jej jednak przez myśl.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Ucieczka też raczej nie wchodzi w grę. Oczywiście możesz spróbować mnie pokonać.

[Kubeł1001]

Historyjka

Zaśmiała się lekko.
‐Nie myślałam o ucieczce, lecz odejściu. Jestem zwykłą Wampirzycą, więc wątpię bym była długo potrzebna…‐ powiedziała zgodnie z prawdą.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ U Nosgotha każdy Wampir jest ważny. Ja też byłem nikim, ale po wstąpieniu do jego armii… ‐ powiedział po czym machnął ręką i jedno z ciał powstało na równe nogi, przeszło kilka kroków i znów upadło kiedy Wampir zabrał rękę ‐ …nauczyłem się tego i wielu innych rzeczy.

[Kubeł1001]

Historyjka

Wzruszyła ramionami.
‐Wolę prowadzić spokojny tryb życia, a takie sztuczki nie są mi specjalnie potrzebne…‐ powiedziała.
Może z tym spokojnym trybem życia trochę przesadziła. Doskonale w końcu wiedziała że nie wytrzymałaby dnia bez zabicia czy chociażby okaleczenia jakiejś żywej istoty. Wolała jednak działać na własną rękę, a nie dołączać do jakiejś armii. To oznaczało zobowiązania, a tego słowa też nie potrafiła wymówić. Była raczej wolnym duchem, a nie jakimś żołnierzem. Samotnym skrytobójcą…