Las Nieznandia [ZIEMIA?]

[Andreas D.]

Woj2000

A tymczasem Andy ochoczo zabrał się do pałaszowania mielonego. Co prawda jest z tym niewielki problem z krojeniem kotleta jedną ręką, ale udaje mu się to i może cieszyć się tym karczemnym przysmakiem.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Nie jest to oczywiście kotlet porównywalny z domowym, ale wciąż trzeba przyznać, że jest całkiem smaczny.

[Andreas D.]

Woj2000

Jadł go sobie spokojnie, acz z apetytem, jednocześnie rozglądając się z nudów po oberży.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Ten dziwak wciąż wgapia się w Andy’ego. To jest tak niepokojące, że DeMayo ledwo przełknął kawałek kotleta.

[Andreas D.]

Woj2000

Nie mogąc już zbytnio znieść tego wzroku, szybko dokończył kotleta, po czym wziął kufel i usiadł z nim przy szynkwasie. Teraz powinien być od odwrócony od tego dziwaka i będzie mógł wypić piwo w spokoju.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Kiedy już myślał, że będzie miał spokój, usłyszał z kierunku sceny proste, ale jednocześnie dość niepokojące zdanie:
-Jestem rozbójnikiem.

[Andreas D.]

Woj2000

-Będzie wesoło - pomyślał gorzko, po czym pociągnął duży łyk piwa i odwrócił się, domyślając się, kto jest autorem tego twierdzenia.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Jak zapewne się domyślił, był to delikwent od wgapiania się w klientów. Powtórzył tą samą kwestię:
-Jestem rozbójnikiem.

[Andreas D.]

Woj2000

-*Łoł, nie wiedziałem… * - pomyślał z przekąsem, pijąc dalej i obserwując to, co będzie się dziać dalej.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Rozbójnik podszedł do Andy’ego i spojrzał mu się prosto w twarz.
-Jestem rozbójnikiem.

[Andreas D.]

Woj2000

-A ja gościem, który może ci nakopać, jeśli tkniesz mnie lub moją krewną. - odpowiedział twardo, również spoglądając mu w twarz.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Rozbójnik:
https://youtu.be/fkNV-0O1ya8

[Andreas D.]

Woj2000

No, to teraz Andy się porządnie zaniepokoił. Ten dziwak przecież zaśpiewał mu prosto w twarz, że go obrabuje. No, to teraz nie może tego darować. Dlatego też podchodzi bliżej niego i odzywa się groźnie.
-Słuchaj, dziwaku. Nie wiem, kim jesteś, ale przysięgam na Boga, że jeśli tylko spróbujesz spełnić obietnice z tego twojego szlagieru na mnie lub na Perydot, to nie wyjdziesz stąd w jednym kawałku. Rozumiemy się?

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Rozbójnik przez kilka sekund miał twarz, z której nie dało się odczytać absolutnie żadnych emocji, choćby się było jakimś… Mistrzem odczytywania emocji z twarzy, jakkolwiek się oni nazywali. Powiedział po tym:
-Jestem rozbójnikiem.
I sobie poszedł z powrotem na scenę, aby się ponownie wgapiać w Andy’ego. Dobre tyle, że z daleka, a nie z bliska tak jak to zrobił przed chwilą… Przynajmniej ta piosenka była chwytliwa.

[Andreas D.]

Woj2000

Co tam Andy’emu po chwytliwości piosenek jakichś psycholi. Mając już dość tego osobnika, szybko dopił piwo i raźnym krokiem udał się na górę, do wynajętego pokoju.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

A więc…

Z tym, że jest jeszcze jedno łóżko, na którym siedzi Perydot.

[Andreas D.]

Woj2000

Eidząc ten ascetyczny wystrój pomieszczenia, gwizdnął przeciągle.
-Fiu, fiu, przytulnie tutaj. - odpowiedział sarkastycznie, siadając na ,swoim" łóżku i przystępując do zdejmowania butów, by dać odpocząć trochę swoim nogom.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Perydot rozejrzała się po pokoju.
-Jak dla mnie może być. - skomentowała obojętnie.
Trochę trudno się Andy’emu zdejmowało buty jedną ręką, ale ostatecznie osiągnął sukces.

[Andreas D.]

Woj2000

Buty to dla Andy’ego był pikuś w porównaniu z kolejnym krokiem - zdjęciem kurtki tak, by nie urazić swojej złamanej ręki w międzyczasie. Aby to zrobić, rozwiązuje ,szyny" z gogli i daje im swobodnie opaść na łóżko. Następnie rozpina kurtkę i wyciąga zdrową rękę z rękawa, zostając w połowie ubrany w pilotkę.
-Perydot, taka mała prośba. - odezwał się, kiedy już uporał się z łatwiejszą częścią zadania - Mogłabyś pociągnąć mi za rękaw, ale tak delikatnie, jak potrafisz?
Kiedy to powiedział, wystawił uszkodzoną kończynę na tyle, na ile mógł, by ułatwić Perydot zadanie.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Perydot zbliżyła się do złamanej ręki Andy’ego, uprzednio zeskakując ze swojego łóżka i zaczęła powoli egzekwować polecenie. Zajęło to około 45 sekund, ale ostatecznie udało się tej dwójce, wspólnymi siłami zdjąć kurtkę.
-Proszę bardzo. - powiedziała Perydot, trzymając w dłoni kurtkę swojego przyjaciela.