Pokój Valerii Richards [ZAMEK DOOMSTADT, LATVERIA]
-
Woj2000W odpowiedzi Szmarsgd także odwzajemniła uśmiech, ciesząc się, że ta mała jednak jej dosyć szybko zaufała.
-Uwierz mi, Valerio, możesz mi zaufać. - odpowiedziała spokojnym, lekko wesołym tonem, siadając na krawędzi jej łóżka i zakładając nogę na nogę, jak to miała w zwyczaju - A możesz mi mówić Szmaragd. Albo, jak wolisz, Miętowa, bo to też część mojego imienia. -
Andrzej_DudaValeria po chwili usiadła na swoim łóżku tuż obok Miętowej Szmaragd. Swoją drogą, dość wygodne ono, trzeba przyznać.
-Skoro tak… To może byś chciała zobaczyć zdjęcia mojej rodziny, Miętowa? Bo naprawdę jesteś chyba jedną z najwyższych osób jakie kiedykolwiek widziałam! To aż trochę nie do uwierzenia, że jesteś taka duża! Twój kręgosłup potrafi podtrzymywać ciężar twojego ciała? A może nie masz kręgosłupa? - powiedziała Valeria trochę podekscytowana, a już zdecydowanie luźniej niż wcześnie. -
Woj2000
Nie dość, że Valeria jest teraz podekscytowana, o na dodatek naprawdę spostrzegawcza i bystra. Zwłaszcza z tą dedukcją o braku kręgosłupa.
-Chętnie zobaczę. - odparła zadowolona i zaciekawiona - Co do mojego wzrostu, to tak, nie mam kręgosłupa, gdyż moje ciało jest stworzone ze światła. Trochę jak hologram, ale z masą. -
Andrzej_Duda
Nic dziwnego, że jest taka inteligentna, w końcu jest rodziną człowieka u którego sama Miętowa spostrzegła, że znacznie wyprzedza swoje czasy.
-Ło… Mój tata by chyba zemdlał gdyby się dowiedział o pani! - odpowiedziała Valeria zaskoczona tym, że Szmaragd naprawdę nie ma kręgosłupa. Po chwili sięgnęła do szafki obok łóżka i wyciągnęła z niej zdjęcie oraz pokazała je Miętowej Szmaragd.
-Mój tata. Na tym zdjęciu wygląda trochę ponuro, ale on tylko taki z zewnątrz. Do tego umie się rozciągać jak guma i jest nie chwaląc się, jednym z najmądrzejszych ludzi na całym świecie! - powiedziała Valeria z dumą. -
Woj2000
Szmaragd z uwagą przyjrzała się zdjęciu, jednocześnie domyślając się, że ta dziewczynka trzymana przez ,tatę" Valerii może być Valerią, tylko, że taką mniejszą. W końcu… u istot organicznych występuje zupełnie inny inny rozwój niż u Klejnotów.
-O… jest to naprawdę ciekawe, Valerio. - odparła szczerze Szmaragd, zaciekawiona rewelacjami swojej podopiecznej - Zgaduję, że pewnie twój tata jest z tego powodu bardzo poważanym człowiekiem. -
Andrzej_Duda
Chociaż trzeba przyznać, że mimo tego rozwoju, Valeria jest tak samo słodka jak była kiedy była jeszcze maluchem jak na zdjęciu. Kiedy Miętowa powiedziała o tym, że jej tata musi być szanowany, odpowiedziała jeszcze entuzjastycznie
-Tak! Jest bardzo szanowany! A do tego jest super bohaterem tak jak moja mama i wujkowie! -
Woj2000
Co jak co, ale trzeba przyznać, że Valeria musi być naprawdę dumna ze swojego taty, jeśli wyraża się o nim tak entuzjastycznie. Ale nie ma co się dziwić, skoro ma być jednym z najmądrzejszych ludzi na świecie, a do tego znanym bohaterem.
-I pomyśleć, że jeszcze potrafią znaleźć na to wszystko czas. - odparła z uznaniem - Wy, ludzie, potraficie naprawdę zaskoczyć. A co powiesz mi o swojej mamie i wujkach? -
Andrzej_Duda
Ciekawe tylko co dokładnie miała na myśli, mówiąc, że jest SUPERbohaterem? Czy to się czymś różni od zwykłego bohatera, skoro w tym wyrazie łączy się super i bohater? Valeria ucieszyła się jeszcze bardziej, po czym zaczęła szybko przebierać w zdjęciach. Po chwili pokazała Miętowej następujące:
-Od lewej do prawej… Wujek Johny, moja mama, wujek Ben i… Oczywiście, Mój tata! - powiedziała dumna ze swojej rodziny. -
Woj2000
I tu sama Szmaragd mogła powiedzieć, że ludzie po raz kolejny zaskakują ją jako gatunek. O jakichkolwiek rasach obcych by nie słyszała, to zazwyczaj przedstawiano je jako wewnętrznie spójne, jak to gatunek. A w przypadku ludzi mamy taką sytuację, że za takich można uznać ognistą czy kamienną istotę, które innych ludzi przypominają budową ciała i, najprawdopodobniej, cechami psychologicznymi.
-Och… Valerio, muszę przyznać, że masz naprawdę… niezwykłą rodzinę. - odpowiedziała z pewnym zdziwieniem, nadal przyglądając się zdjęciu - Ale jednocześnie na pewno też szczęśliwą, prawda? -
Andrzej_Duda
Skoro Miętowa Szmaragd ledwo co poznała kilku przedstawicieli gatunku ludzkiego i już mogła poznać, jak bardzo są oni zróżnicowanie pod wieloma względami, to ciekawe, jakie jeszcze osoby Miętowa pozna niedługo?
-Zdecydowanie szczęśliwą! No… Czasami wujkowie się kłócą, ale tak poza tym, to jest świetnie! A długo jesteś na Ziemi? - powiedziała entuzjastycznie, po czym zadała pytanie. -
Woj2000
Można się tylko i wyłącznie domyślać, patrząc na to, o jakich nietypowych ludziach słyszała lub z jakimi się do tej spotykała.
Kiedy usłyszała pytanie swojej obecnej podopiecznej, lekko się zmieszała, gdyż pełna odpowiedź na nie wymagałaby opowiedzenia o rzeczach, których mimo wszystko wciąż się wstydzi.
-Ten… jestem tutaj od niedawna. - odpowiedziała zakłopotana - Nawet tydzień nie minął, szczerze mówiąc. -
-
-
-
Woj2000
-Jakby to ująć… - rozpoczęła dalej skołowana, wcześniej spodziewająca się takiej reakcji Valerii Szmaragd, jednocześnie dotykając się lekko po policzku na znak zdziwienia - Może nie tyle, co mi zaufał, ale… po tym, co mu o sobie i swojej przeszłości powiedziałam, Doktor Doom… postanowił mnie u siebie przyjąć i… moim pierwszym zadaniem jest opieka nad tobą.
-
-
Woj2000
Widząc, że swoimi mętnymi i wyraźnie zachaczającymi o nieszczerość wyjaśnieniami tylko wprowadziła Valerię w stan będący o krok od braku zaufania względeniem niej, Szmaragd westchnęła nieco zrezygnowana, po czym zwróciła się w jej stronę.
-Valerio… - zaczęła poważnie - Jeśli myślisz, że nie byłam z tobą szczera od początku, to masz rację, bo nie mówię ci całej prawdy. A nie chciałam jej mówić, bo jest… zbyt dziwaczna i na pewno nikt by mi w nią nie uwierzył. Byłabyś gotowa mnie wysłuchać? -
//Podnoszę temat do góry
-
@Woj20000
Valeria również westchnęła, po czym odpowiedziała zdecydowanie:
-Proszę pani, ja z rzeczami zbyt dziwacznymi, żeby normalny człowiek w nie uwierzył, spotykam się praktycznie na co dzień. Może pani mówić śmiało. Ważne, żeby była pani ze mną szczera. -
Słysząc zdecydowaną odpiwiedź dziewczynki, Szmaragd jeszcze raz westchnęła, kryjąc twarz w dłoniach, by po krótkiej chwili spojrzeć się na nią jeszcze raz, z kamiennym wyrazem twarzy.
I zaczęła opowiadać - bez ogródek, szczegółowo, poważnie i szczerze.
O byciu doświadczoną trudami wojen admirał, o emeryturze i poczuciu braku sensu istnienia na niej, o rozbudzonej nadziei powrotem do służby, przybyciem na Ziemię i poznaniem prawdziwego obrazu własnych przywódczyń, a także sekretu, że przełomowa dla losów jej rasy Rebelia była intrygą uknutą przez najmłodszą z przywódczyń (która teraz ma pół-organicznego syna), o zawodzie i upadku dawnych ideałów i pragnieniu bycia użyteczną, dezercji i anomaliach czasowych, przez które trafiła tutaj…
Słowem, opowiedziała jej wszystko. Monotonnym, grobowym głosem i z kamienną twarzą, jakby naprawdę już nie chcąc o tym myśleć i po prostu… żyć dalej, tutaj.
