Your browser does not seem to support JavaScript. As a result, your viewing experience will be diminished, and you have been placed in read-only mode.
Please download a browser that supports JavaScript, or enable it if it's disabled (i.e. NoScript).
Dlatego też przestaje o tym myśleć i postanawia sprawdzić, co by się stało, gdyby próbował odejść od stołu.
Może by się obudził? Albo co gorsza, sceneria by się zmieniła na jakąś rodem z najgorszego horroru?
Mimo ewentualnych negatywnych konsekwencji, szybkim i zdecydowaym ruchem wstaje.
I w tym momencie stało się coś niezwykłego… Kevin wstał od stołu we śnie.
Niewiele myśląc, zaczął oddalać się od onirycznego stołu, chcąc zobaczyć, co ten sen ma dla niego przygotowane.
Jak na razie wygląda na to, że jest to zwyczajne Beach City, idealnie odwzorowane przez umysł Kevina.
Dość zwyczajny ten sen, to Kevin oże przyznać. Ale niespeckalnie na to narzeka. Raczej cieszy się realistycznymi widokami, idąc przed siebie.
Nagle Kevin usłyszał za sobą dość głośne chrząknięcie. Tak jakby tuż za jego plecami.
Kevin spokojnie i nieśpiesznie odwrócił się, chcąc sprawdzić, kto ma do niego jakąś sprawę.
Nikogo tam nie było. Najwidoczniej sen płata Kevinowi figle. Niezbyt zabawne figle, ale wciąż.
Niewiele nad tym rozmyślając, Kevin idzie dalej.
To Beach City jest odwzorowane zdecydowanie idealnie, ale za to… Opustoszałe.
-Aj, dość nudny ten sen. - mówi na głos, dalej idąc - Mózgu, nie popisałeś się.
Prawdę mówiąc, trudno żeby Kevin mógł uznać coś za wyjątkowo ciekawe lub dziwne po tym wszystkim co mu się stało.
Tak. Co jak co, ale wiele się w niego życiu zmieniło, odkąd pojawił się w nim Diamencik…
Wszystko się obróciło o 180°. Zmądrzał, stał się bardziej kulturalny, mniej lekkomyślny…
Do tego w pewien sposób… dojrzał dzięki tej odpowiedzialności, jaką jest i była opieka nad zupełnie nieoczekiwaną podopieczną.
Przez ostatnie dni dojrzał bardziej niż przez swoje całe pozostałe życie. Kevin teraz, a Kevin kiedyś to dwie zupełnie różne osoby.
Kevin w tej chwili może przed sobą przyznać, że jest z tego powodu dumny z samego siebie. Ale, co jest znamienne, po raz pierwszy ta duma wynika z jakiegoś prawdziwego, wielkiego sukcesu, jakim jest prawdziwe wejście w dorosłość.
Z naciskiem na “prawdziwe”. W końcu osiągnięcie osiemnastego roku życia nie czyni z kogoś automatycznie dorosłego.
