Leśny Trakt
-
Elfów, ludzi i krzyżówek obu ras było tu łącznie może z piętnastu, ale to raczej wątpliwe, żeby to byli wszyscy, mieli tu pewnie gdzieś bazę, a w niej kolejnych wojowników.
-
— Nikt. — Powtórzyła do samej siebie już pewniej. Po tym, otarła twarz dłonią i wstała.
— Ale jak chcesz go zabić? — Zapytała. -
- Liczymy na Twoją pomoc, w końcu znasz ten dworek, ziemie i poddanych lepiej, niż on sam. Ale to omówimy w naszej kryjówce, tu jesteśmy zbyt odsłonięci. Gideon słyszał pewnie jakieś pogłoski o naszej działalności, ale im później dowie się o nas całej prawdy, tym lepiej.
-
— T-tak, racja. Chodźmy stąd. — Mruknęła tylko na potwierdzenie zrozumienia słów Gelu i udała się wraz z grupą.
-
Gdy tylko wstałaś na równe nogi, dwójka najbliższych Elfów pochwyciła Cię i uniemożliwiła pójście gdziekolwiek.
- Nie tak szybko. - odparł szaroskóry. - Najpierw musisz zgodzić się na nasze warunki. Po pierwsze, musimy zawiązać Ci oczy. Mimo, że jesteśmy sojusznikami i, mam nadzieję, będziemy nimi później, po obaleniu władzy Apyra, to chcę mieć pewność, że nikt spoza naszej frakcji, o której opowiem Ci później, Leśnej Straży, nie będzie wiedzieć, gdzie dokładnie znajduje się nasza kryjówka. To na wypadek, gdyby coś nas jednak poróżniło albo znów zostałabyś schwytana przez Gideona. Żebyś nie zerwała szmaty na oczach, musimy też związać Ci ręce. A widząc, w jakim jesteś stanie, obawiamy się, że po dojściu na miejsce ujrzysz więcej, niż jesteś gotowa. Poza ludźmi i Elfami są tam też inne stworzenia, które mogłyby Cię najpierw przerazić, a Twój krzyk mógłby je rozdrażnić, czego nikt nie chce. Dlatego na czas podróży muszę Cię również zakneblować. Obiecuję, że będzie to mniej uciążliwe, niż do tej pory, i pozbędziesz się tego tak szybko, jak to tylko możliwe. Zgadasz się? -
Nie myśląc długo, zgodziła się kiwnięciem głowy i po pierwsze odgarnęła włosy, by ułatwić bandzie zasłonienie jej oczu, a po tym nastawiła ręce, by je związali. Była już dobrze przyzwyczajona do tych “środków ostrożności” i nawet nieco cieszyła się, że teraz nie oznaczają one dla niej kolejnej niewoli.
-
Jeden z Elfów podniósł rozwiązane wcześniej sznury i zaczął jednym z nich krępować Ci ręce za plecami. Fakt, że związał je tylko w nadgarstkach był dość przyjemną odmianą po krępowaniu w trzech punktach. W tym czasie Gelu z lekkim obrzydzeniem odtrącił czubkiem buta szmatę, którą wypychano Ci wnętrze ust, teraz całą obślinioną, w zamian biorąc do rąk długi pasek tkaniny, którym wcześniej obwiązywano Ci usta.
- Zagryź. - polecił, chcąc pewnie później zawiązać go wokół głowy. -
Zgodnie z poleceniem złapała tkaninę w zęby, ponownie czerpiąc radość z tego, że tym razem obędzie się bez szmaty wewnątrz jej ust. Teraz jeszcze wystarczy jej wyłącznie opaska na oczy i będą gotowi do drogi.
-
Gelu zawiązał szmatę na supeł z tyłu Twojej głowy, robiąc to na tyle mocno, żebyś nie mogła samodzielnie pozbyć się knebla, ale jednocześnie nie było to tak uciążliwe, jak wcześniej. Po chwili również zobaczyłaś przed oczyma ciemność, gdy ktoś zawiązał Ci oczy kolejnym paskiem tkaniny. Wtedy Elfy okręciły Cię jeszcze kilka razy w miejscu, abyś już w ogóle nie miała pojęcia, dokąd się kierujesz, a później poprowadzili Cię sobie tylko znanymi traktami i ścieżkami przez las.
-
Poszła wraz z nimi, nie widząc wielu alternatyw. Gdyby chciała sama odnaleźć się w tym lesie, zapewno szybko zginęłaby w splątanym gąszczu krzewów, drzew i innych roślin. Do tego sama zgodziła się na to, a także zaczęła w pewnej części ufać Gelu - w końcu znał jej ojca, więc raczej nie miał wrogich zamiarów.
-
Gdyby miał, to i tak byłoby już za późno: Związana, zakneblowana, z zasłoniętymi oczyma, w środku lasu, sama nie wiedziałaś gdzie, otoczona przez ludzi lasu i Elfy, uzbrojone po zęby… Na szczęście po około godzinie kluczenia, choć pewnie doszlibyście na miejsce szybciej, gdyby Twoi kompani nie próbowali zapobiegawczo zmylić drogi, trafiliście na miejsce, a tak Cię się przynajmniej wydawało, bo wszyscy się zatrzymali. Wtedy Gelu ściągnął Ci szmatę z oczu, dzięki czemu mogłaś zobaczyć kryjówkę Leśnej Straży, jak się nazywali: Była to polana, zapewne sztuczna, ponieważ musieli wyciąć stąd drzewa, aby mieć materiał na budulec dla palisady i kilki wież obserwacyjnych oraz systemu drabin i kładek łączących okoliczne drzewa. Gelu był tu chyba kimś wysoko postawionym, lub nawet dowódcą tych wszystkich osób, bo bez słowa otworzono bramę dla niego, Ciebie i reszty oddziału. W środku zastałaś ogniska, nad którymi smażyły się zabite i oprawione zające, jelenie i różne ptaki, a także dziesiątki namiotów, gdzie zapewne ludzie i Elfy spali czy odpoczywali. Łącznie z tymi, którzy Cię tu przyprowadzili, doliczyłaś się około czterdziestu ludzi, Elfów i mieszańców, choć mogło być ich więcej, na patrolach czy polowaniach poza obozem. Niewielu zwróciło na Ciebie uwagę, byli bardziej zajęci swoimi codziennymi sprawami, choć był jeden człowiek, który wpatrywał się w Ciebie z szerokim uśmiechem, a choć jedną dłoń miał w temblaku, drugą obandażowaną, tak jak prawą nogę i głowę, to bez trudu rozpoznałaś w nim tego, który pragnął Cię uratować już wcześniej, oszczędzając Ci upokarzającej niewoli i tej farsy z podpisywaniem dokumentu. Ktoś, o kim myślałaś, że zginął w Twojej obronie, ale sam Gideon Apyr wyjawił Ci, że ten jednak przeżył: Agroks.
Dopiero później zrozumiałaś, dlaczego Gelu obawiał się, że zaczniesz krzyczeć i postanowił Cię zakneblować. Chodziło nie tylko o Twoje, nadszarpnięte wszelkimi przeżyciami, zdrowie psychiczne, ale i pierwsze wrażenie, a to nie było zbyt dobre, ponieważ dojrzałaś w obozie przerażające Wargi, wielkie orcze wilki, z którymi wielokrotnie obcowałaś podczas niewoli w Ghadugh i później, w podróży do domu. Te również były wielkie, z kłami jak sztylety, zielonymi czy żółtymi ślepiami, śliną lecącą z pyska, o szarym lub czarnym futrze. Ale to nie koniec niespodzianek: Dostrzegłaś też dziwne stworzenia, niepodobne do niczego, co widziałaś wcześniej, przypominające trochę ludzi, ale tylko budową, ponieważ pierwszym, o czym pomyślałaś, gdy je zobaczyłaś, były grzyby. Niskie i krępe, chodzące grzyby, wszystkie takie same, z jedną ręką przekształconą w coś na kształt maczugi, w drugiej trzymające różny oręż, przeważnie włócznie. A na skraju obozu dostrzegłaś stworzenia równie obce i dziwne, co piękne, większe i lepiej zbudowane od wszystkich koni, jakie widziałaś w całym swoim życiu, o lśniącej, białej sierści i wspaniałych grzywach, a także spiralnie skręconych rogach sterczących z czoła, które obecnie były karmione leśnymi korzonkami i owocami przez kilka Elfów, które także rozczesywały ich grzywy i czyściły sierść. -
// Mogę uznać, że Densissma miała wiedzę o jednorożcach/znała legendę o nich?//
-
//Tak.//
-
O ile sam obóz nie wywarł na niej tak wielkiego wrażenia, tak cała reszta wstrząsnęła nią. Choć Argoks się uśmiechał, tak Densissma widząc jego obrażenia nie mogła powstrzymać napływającego do niej poczucia winy. W końcu gdyby nie ona, wojownik nie musiał by ryzykować życiem.
Kolejnym zaskoczeniem, chyba jeszcze większym niż grzybowi ludzie, były dla niej orcze wilki. Niemiło wspomniała te bestie, pamiętając podróż do wielkiego miasta Zielonych. Czy byli tutaj jacyś orkowie? Czy może elfy także oswajały je?
Ludzie podobni grzybom, bądź na odwrót, grzyby podobne ludziom, także ją zaskoczyły. Pierwszy raz spotykała się z takim…stworzeniem? Istotą?
I na końcu, jednorożce. Nie myślała, że kiedykolwiek przyjdzie jej spotkać się z takim cudem natury, choć gdy była dużo młodsza, marzyła o tym. Na żywo te zwierzęcia sprawiały znacznie większe wrażenie niż w jej jaźni.
Dosyć niespokojnie chłonęła to wszystko wzrokiem. Po chwili jednak odetchnęła, na tyle na ile pozwalał knebel, uspokajając się. Pokazała wzrokiem Gelu, że jest dobrze i nie będzie robiła czegokolwiek głupiego. -
- Obawiam się, że przez jakiś czas będą to niezbędne środki ostrożności, gdy będziesz opuszczać obóz z naszymi wojownikami i do niego wracać. - powiedział Gelu, ale teraz nie było już potrzeby, abyś wciąż była związana i zakneblowana, więc pozbył się zarówno szmaty, jak i liny, choć zostawił je, podobnie jak opaskę na oczy, na później, gdyby rzeczywiście były potrzebne. - A choć mamy wiele spraw do omówienia, to widzimy, w jakim jesteś stanie. Jeden z moich podwładnych zaprowadzi Cię do namiotu, dostarczymy Cię też coś do zaspokojenia głodu i pragnienia. Odpoczniesz i jutro zaczniemy nasze rozmowy.
-
Wysłuchała Gelu i ponownie ograniczyła się do kiwnięcia głową, by potwierdzić zrozumienie słów elfa. Na wspomnienie pragnienia zorientowała się, jak wielką suchość czuła w ustach. Nie piła choćby wody od długiego czasu, więc od razu poszukała wzrokiem rzeczonego podwładnego.
-
Po chwili zastanowienia Półelf uznał jednak, że nie ma sensu, aby to on nosił to wszystko, więc wręczył Ci linę i oba paski tkaniny, a później odszedł do swoich spraw, rozdzielając też obowiązki pozostałym. Do Ciebie zaś poszedł jeden z Elfów, który nie odezwał się ani słowem, zamiast tego od razu poprowadził Cię do jednego z namiotów, w którym miałaś zapewne spać. Nie było to wiele, jedynie proste poszycie z igliwia i mchu, kilka skór dzikich zwierząt, futro i poduszka wypchana piórami zabitych ptaków. Poza tym czekał tam już na Ciebie dzban pełen wody, a także gliniana miska, a w niej maliny, jagody, chleb wypiekany z kory brzozowej i nieco smażonego mięsa.
-
Podziękowała cicho elfowi i odłożyła liny oraz tkaniny do rogu namiotu. Gdy ten już (jeżeli) odszedł, Densissma przysiadła się do dzbanu, odruchowo szukając wzrokiem jakiegoś kielicha bądź pucharu. Oczywiście, żadnego nie znalazła i zaraz zganiła samą siebie za oczekiwanie ich w takim miejscu. Podniosła dzban do ust i zaspokoiła pragnienie.
-
Choć byłaś szlachcianką, która po osiągnięciu nastoletniego wieku częściej miała w ustach słabe wino, niż wodę czy mleko, to jednak teraz, po dniach czy tygodniach niewoli, praktycznie cały czas z kneblem w ustach, zwykła woda wydawała Ci się napojem bogów, więc zanim się spostrzegłaś, a już opróżniłaś dzban do połowy.
-
Zjadła też nieco zawartości glinianej miski. Ciekawostką był dla niej chleb brzozowy. Nigdy nie miała okazji spróbować czegoś takiego i miała lekkie obawy co do smaku, ale teraz naprawdę nie była w stanie wybrzydzać. Ugryzła chleb.
