Morze Mieczy
-
Albert powoli zaczął otwierać swoje oczy. Przez pewien krótki moment wydawało mu się że wydarzenia zeszłej nocy to był tylko zły sen, koszmar który to najechał jego jaźń kiedy ta odpoczywała po ciężkim dniu. Jednak szersze otwarcie oczu oraz krótkie rozglądnięcie się szybko rozwiały jego nadzieje. Nadal był na szalupie, nadal był gdzieś na tym przeklętych przez bogów morzu. Bez jedzenia, pitnej wody, mapy ani nawet wioseł. Albert zaczął przez chwilę rozpaczać na swoim losem, przeklinać pogodę, bogów i wszystko to co mogło być winne jego obecnej sytuacji. Jednak po tym pozbierał się na tyle by wstać na dwie nogi i zacząć się rozglądać za czymkolwiek co mogło przypominać stały ląd.
-
Niestety, wokół wszędzie było to samo: Morze. A tak przynajmniej Ci się wydawało, bo gęsta jak mleko mgła utrudniała dostrzeżenie czegokolwiek, nawet palców wyciągniętej przed siebie ręki.
-
Albert zaklął cicho pod nosem po czym usiadł na desce która robiła za siedzisko. Następnie sięgnął do swej torby podróżnej i spróbował w niej znaleźć swój pamiętnik oraz przybory do pisania. Albert miał nadzieję, wątłą fakt faktem ale wciąż jakąś nadzieję, że ktoś go znajdzie lub prądy morskie zaniosą go na jakiś przyjazny ląd. Jednak by móc się utrzymać przy tym nie wielkim promyku światła i nie zwariować, musi się on na czymś skupić. Pisanie w w pamiętniku powinno mu w tym pomóc.
-
Wszystko było gotowe, pamiętnik nie zamókł, atrament i przybory do pisania również się ostały, możesz więc zacząć pisać o swoim smutnym losie.
-
Otworzył więc pamiętnik, wziął pióro, zamoczył je w atramencie i zaczął pisać.
Drogi pamiętniku oraz osobo która to może znaleźć.
Nazywam się Albert Becker, oraz byłem medykiem na okręcie należącym do Kundli, “Szybka Nadzieja”. Ów statek, na podstawie informacji które obecnie posiadam, został doszczętnie zniszczony w czasie straszliwego Sztormu. Na podstawie tego co wiem w chwili pisania tego, jestem jedyną osobą która przeżyła destrukcję statku. Sytuacja w czasie której to pisze jest nadwyraz przykra i nie przysparza nadzieji. Nie mam jedzenia ani pitnej wody. Nie mam też niczego co pozwoliło mi na nawigację morza na którym się znajduję.
Piszę więc to jako mój Testament w razie gdyby osoba która mnie tu znalazła, nie zastała żywej osoby a stygnącego nieboszczyka. Cały mój majątek, wraz z kluczem do mojego wynajętego pokoiku na ulicy Szkutniczej Miasta Sinea, oraz z przedmiotami tam przebywającymi przypisuje moim rodzicom, Annie oraz Robertowi Becker. Klauzura dotycząca przedmiotów w tym pokoiku tyczy się także 3000 sztuk złota ukrytych pod jedną z desek podłogowych. Majątek który został znaleziony na moim ciele też są przepisane Pani i Panu Becker.
Mam nadzieję że kiedy zostanę odnaleziony, będę jeszcze oddychał, ale w razie jakby tak się stać nie miało, to zawieram tu moje ostanie słowa do mojej rodziny: Kocham was z całego serca, jesteście najlepszą rodziną o jaką mogłem prosić i jest mi nie zwykle przykro że ja, jako was syn, oddszedłem za tego świata przed wami, sprawiając wam tym ogromną ilość bólu oraz smutku.
Kochający i z poszanowaniem, Albert Becker.
Tu młody medyk zatkał kałamarz i odłożył pióro, następnie zaczekał on aż atrament wyschnie by móc zamknąć jego pamiętnik.
-
Atrament wysechł po kilku minutach, a gdy zamknąłeś pamiętnik, nie mogłeś robić wiele, jak tylko czekać na… Cóż, cokolwiek, tkwiłeś w końcu w szalupie, bez wioseł, z dala od lądu, pośród wody i mgieł… Ta jednak jakby zaczęła się przerzedzać, ale tylko po Twojej lewej stronie. Dopiero po jakimś czasie zdałeś sobie sprawę dlaczego: Mgłę, tak jak wodę, pruł kil jakiegoś okrętu, płynącego wprost na Ciebie. Nie żeby załoga tej jednostki chciała Cię zabić, gdyby mieli na to ochotę, zrobiliby to w o wiele prostszy sposób. Niezależnie od tego, kim oni w ogóle byli, to zapewne Cię nie widzieli. Tak czy siak, pozostało Ci kilka sekund na reakcję, nim okręt staranuje Twoją mizerną szalupę, czego wynik jest raczej do przewidzenia.
-
Albert szybko wstał na nogi, przy okazji zbierając swoje rzeczy i zaczął krzyczeć tak głośno jak tylko mógł
- STAĆ, STAĆ SZALUPA NA DRODZE, SZALUPA NA DRODZE! -
//To pisanie, że zostało Ci “kilka sekund na reakcję” nie jest po to, żeby dodać dramatyzmu, ale uświadomić Cię, że to rzeczywiście kilka sekund. Jak oni niby mieliby się zatrzymać, nawet gdyby usłyszeli i chcieli?//
-
//W takim razie zostaje mi jedna opcja
Albert widząc to zebrał wszystko co mógł i zeskoczył z szalupy do wody próbując uniknąć bycia potrąconym przez statek. Następnie po wykonaniu tego ruchu zaczął krzyczeć tak głośno jak tylko mógł
- RATUNKU, POMOCY , TU W WODZIE RATUNKU! -
//Właśnie to miałem od początku na myśli.//
Szalupa nie stanowiła żadnej przeszkody dla okrętu, który ją staranował i przemielił pod kilem na deski i inne części pierwsze. Jakby nie zauważając tego zdarzania, okręt płynął dalej, ale z pokładu ktoś rzucił do wody linę, najwidoczniej słysząc Twoje desperackie wołanie o pomoc. -
Albert chwycił linę i spróbował się po niej wspiąć na pokład krzycząc
- Dzięki, dzięki wielkie! Nie wiem jak będę się mógł wam odwdzięczyć! -
- Coś siem wymyśli, rybeńko. - odparł ktoś na Twoje słowa. Gdy dotarłeś na pokład, zobaczyłeś załogę, której nigdy byś się nie spodziewał: Gobliny. Choć widywałeś pojedynczych przedstawicieli tej ras, tak jak ich orczych braci, na załogach okrętów Kundli, gdzie jednych ceni się jako najemników za umiejętności bitewne, a innych za spryt i smykałkę do inżynierii, to zawsze sądziłeś, że wszyscy Zielonoskórzy trzymają się swoich stepów, gdzie praktycznie na okrągło mogą walczyć z Demonami i Upadłymi atakującymi ich ziemie lub najeżdżając ziemie drowskiego imperium. CI jednak, z jakichś powodów, wybrali życie na morzu. Byli bandą typowych pokurczy, zwykłe Gobliny, nic więcej nie można o nich powiedzieć. Kimkolwiek byli, do biednych nie należeli, ponieważ każdy członek załogi miał minimum jeden pistolet skałkowy, inni mieli nawet dwa, a wielu dysponowało również długimi muszkietami i arkebuzami, wyglądającymi komicznie, bo rzadko zdarza się, że broń jest większa od użytkownika. Poza tym mieli szable, kordelasy, rapiery, miecze jednoręczne, włócznie, noże z ząbkowanymi klingami, sztylety i plejadę innej broni białej. Jak mogłeś szybko ocenić, okręt, na którym się znajdowałeś, był o wiele szybszy i zwrotniejszy niż ten, na którym wcześniej pływałeś, a przy tym mniejszy i zapewne słabiej uzbrojony.
Właściciel głosu, który odezwał się do Ciebie jako pierwszy, stał teraz przed Tobą, w asyście dwóch ochroniarzy: Większych i silniejszych niż większość innych Goblinów, zapewne była to krzyżówka krwi Orka i Goblina, zwane niekiedy Hobgoblinami. Jednak on był zwykłym Goblinem, ubranym dziwnie elegancko jak na przedstawiciela swojej rasy, w skrojone na miarę spodnie, buty, koszulę i kapelusz, na który narzucił za duży, czerwony płaszcz. Płaszcz typowy dla kapitanów statków Związku Sainenskiego.
- No dobres, to opowiadaj no, coś Ty za jeden i co tam na dole żeś robił, zanim siem rozmyślę i każem Cię z powrotem za burtę wywalić. - powiedział Goblin, zapalając fajkę za pomocą krzemienia. -
- Ehkhem Albert jestem, byłem Medykiem na statku Kundli który sztorm rozwalił na strzępy zanim przypłybeliście to byłem w szalupie ale musiałem wyskoczyć z niej by zostać stratowanym - powiedział szybko jednym oddechem wstraszony groźbą medyk.
-
- Kurwa, Kundli? - powtórzył Goblin. - Oj, rybeńko, ale Ty masz teraz przejebane… - westchnął, a zgromadzone wokół pokurcze zarechotały.
-
- Ehm co? - Zapytał się wystraszony medyk - Jak to ? Myślałem że wy i Kundle walczycie przeciw Demonom? - Zapytał się Albert. - Ehm Ja …ja nawet nie byłem ich częścią …znaczy wynajęli mnie jako…tego no niezależną osobę, ja z kundlami miałem tyle wspólnego że na ich statku pracowałem i tyle. Proszę cokolwiek planujecie ze mną zrobić nie róbcie tego, proszę, błagam. Ja chcę tylko wrócić do domu i kontynuować moje studia.
-
- Zamknij kurwa mordę, powiedziałeś już dość! Za obrażanie Komandero Goblinero na jego okręcie, słynnym “Zielonym Chuju”, trafisz na takie tortury, że sam byś się nawet nie poskładał, panie medyk. Zabrać no go! - powiedział, a gdy tylko wykrzyknął komendę, kilkanaście Goblinów otoczyło Cię, celując do Ciebie z muszkietów, arkebuzów, pistoletów lub dzierżąc broń białą. Jednocześnie zielona masa rozstąpiła się, jakby wskazując Ci drogę do jednego z pomieszczeń.
-
Albert przełkną głośno i ruszył w stronę pomieszczenia z opuszczoną głową. W swojej głowie medyk zastanawiał się czy może lepiej było gdyby nie wspomniał o statku…ale cóż…jest już pozamiatane.
- Świetnie Albert…spieprzyłeś po całości - pomyślał młodzieniec. -
Jeśli Gobliny chciały Cię nastraszyć, to im się udało, bowiem od razu zaprowadziły Cię do sali tortur: Niewielkiego pomieszczenia, służącego może też do przetrzymywania do kilku jeńców, o czym świadczą łańcuchy na ścianach. Najwięcej miejsca zajmowały jednak rozmaite machiny bólu, niektóre znałeś z książkowych opisów i rycin, działania innych mogłeś się tylko domyślać. Wszystko było solidnie przymocowane do podłogi, aby podczas gwałtownego sztormu nie bujało się w jedną czy drugą stronę. Gobliny od razu zatrzasnęły drzwi, co mogło być dziwne, nawet nie mieli zamiaru Cię skuć. Dopiero po chwili zdałeś sobie sprawę, że nie jesteś tu sam, bowiem pośród machin tortur kryło się kilka Goblinów, pomocników kata, wszystkie z naszyjnikami z rzemieni, przez które przewleczone były uszy, zęby, gałki oczne, palce i inne trofea. Katem zaś był Ork, pierwszy nie-Goblin, którego spotkałeś na okręcie, przysadzista góra mięśni, co było tym bardziej widoczne, że odziany był jedynie w proste spodnie, buty i pas.
-
Albert tylko spojrzał na nich oczami wypełnionymi strachem oraz cofnął się na drzwi
- Proszę…ja nic nie zrobiłem - zaczął słabym głosem, jedną ręką macał po drzwiach by znaleźć klamkę - Błagam, ja…ja jestem tylko medykiem. Ja nic nie wiem płacili mi tylko bym składał ich …ich do kupy…by…by b-by zapewnić im opiekę medyczną. Ja naprawdę nic nie wiem! - Dokończył wystraszony student. Czuł się niezwykle słabo a nogi zaczęły mu się trząść pod nim jakby były z galarety. -
- Ja tu tylko wykonuję robotę, także weź mi nie utrud… Chwila no. Medyk? - zapytał Ork, przerywając pod koniec swoją wypowiedź, jakby dopiero wtedy do jego niewielkiego mózgu dotarło to, co właśnie powiedziałeś.
