Moskwa
-
Zabiłeś jeszcze kilka Zombie, a te nagle się zatrzymały, jakby dając Wam i sobie chwilę na oddech.
-
— Stoją. — Mruknął. — Nie podoba mi się to. — Bo rzeczywiście, nieumarli zatrzymujący się bez żadnego, widocznego powodu, byli dla niego bardziej niż podejrzani. Nie miał zamiaru tracić czujności, dlatego, jeżeli jeszcze miał czym, uzupełnił taśmę karabinu i zwilżoną szmatką przetarł lufę, by ją schłodzić.
-
Miałeś amunicji jeszcze na wyprucie taśmy do końca i jakieś marne resztki, które pozwolą może na jakąś intensywną, trwającą około kilka sekund serię. Później pozostanie zabrać się za inną broń czy też znaleźć więcej amunicji, choć wątpliwe, żeby ta była tutaj, jeśli jakąś dysponowaliście, to została wyłącznie na piętrach opanowanych przez zdechlaki.
-
"–Wybornie, po prostu wybornie. – Pomyślał ponuro, upewniając się czy ma pistolet i nóż pod ręką. Postanowił teraz zluzować z strzelaniem CKMem, by zaoszczędzić potężną amunicję na czas ostatecznej potrzeby. Teraz będzie musiał radzić sobie z Makarovem w dłoni. Oparł się o balustradę i spojrzał na gnijącą hordę nieumarłych.
"— Co wy do cholery kombinujcie…— Zastanawiał się. -
Nie odpowiedzieli, dziwnie jak na Zombie, dodatkowo trzymając się przezornie poza Waszym zasięgiem wzroku i linii ognia, słychać było jedynie ich przerażające ryki i powarkiwania, zupełnie jak dzikie zwierzęta, tylko czekające, żeby rzucić się na bezbronną ofiarę, rozedrzeć ją na strzępy i pożreć.
-
"— Jakby myślały…— Stwierdził w głowie Potomkin, nasłuchując hordy. Aż przyszła mu na myśl pewna książka, którą czytał przed tym wszystkim. Nie pamiętał tytułu, ale na pewno było w nim coś z “Obiecana” albo “Obietnica”. Przechodząc do rzeczy, pojawiało się w nich wiele stworzeń, które dzieliły jeden umysł. Później okazywało się, że nie tylko miały jeden rozum na całe stada, ale jeszcze inne, potężniejsze od nich, potrafiły panować i myśleć za całe watahy. Koncept wydaje się zupełnie nierealny, ale tak samo kiedyś ludzie myśleli o Nieumarłych. Co jeżeli oni też mają takiego gościa, który ich kontroluje? Jakiegoś nie-całkiem nieumarłego?
-
Nie byłeś zapewne pierwszym, który na to wpadł, byli też pewnie i tacy, co próbowali to udowodnić, ale fakt faktem, że był to jakiś pomysł, ale lepiej było się z nim nie dzielić z dowództwem, któremu w kryzysowej sytuacji może przyjść do głowy choćby to, że próbujesz siać ferment, dezinformację czy nawet strach pośród zwykłych żołnierzy. Tak czy siak, Zombie czekały, a Wy usłyszeliście warkot na zewnątrz, szczęśliwie należący do pojazdów, nie potworów.
-
Potomkin uchylił przyłbicę hełmu i nasłuchiwał warkotu. Czy to odsiecz? Wątpił w to. Nie wierzył, że dowództwo było w stanie w tak krótkim czasie zorganizować na tyle wojska, by wyniszczyć cholerstwo gnieżdżące się na piętrach pod nimi.
-
Ale jednak musiałeś się mylić, skoro inni wystawili głowy z okien i zaczęli radośnie wiwatować lub strzelać w powietrze ostatnimi nabojami, co nie zdarzyłoby się, gdyby nie prawdziwy przypływ euforii.
-
— Co tam się dzieje? — Zwrócił się do jednego z bliżej stojących żołnierzy, jednak wzrok i palec miał cały czas przygotowany na przybycie hordy nieumarłych.
-
Nie odpowiedział, co jasno sugeruje, że w końcu powinieneś ruszyć swoją opancerzoną dupę, bo nikt nie miał zamiaru powiedzieć Ci czegokolwiek więcej, niż poza tym, że “przybyli Wam na pomoc.” Ale kto przybył, z jakimi siłami i czy na pewno po to, żeby pomóc to już inna historia.
-
W takim razie i Potomkin podszedł do okna z otwartą przyłbicą, by zobaczyć o co chodzi.
-
Ktokolwiek przybył, to zrobił to z wielką pompą, widziałeś na zewnątrz kilka transporterów opancerzonych, bojowe wozy piechoty, a nawet jeden czołg, które pruły do Zombie pozostałych poza budynkiem, jak na przykład cała masa Twardych, a po oczyszczeniu okolicy pierwsi żołnierze opuścili swoje pojazdy i udały się do środka, aby wybić znajdujące się tam żywe trupy.
-
— Co za skurwysyny. —Mruknął do siebie, uśmiechając się pod nosem. Najwyraźniej przeznaczenie wyznaczyło mu inną datę na opuszczenie tego padołu łez. W każdym razie, przybycie odsieczy nie oznaczało, że wszystkie z zombie pozostających w budynku nagle przestały być groźne. Chwycił karabin i wrócił na pozycję bojową.
-
Słusznie, bo naciskane od dołu potwory ruszyły do ataku właśnie na Was, nie mogąc zyskać nic na walce z tymi na dole, a Was mogły jeszcze pozabijać.
-
Musiał oszczędzać amunicję do czasu, aż odsiecz nie zgniecie ich od drugiej strony. Śmierć w takim momencie byłaby bardziej niż głupia. Już nie strzelał tak, by rozrywać nieumarłych na kawałeczki, ale by trzymać ich z dala od towarzyszy. Tap, tap. Przesuwał muszkę z jednego zgnilca na drugiego, z wyczuciem naciskając spust. Tap, tap.
-
Pozostali nie strzelali tak oszczędnie, ale grunt, że działało. Niestety, pomimo ich zapory ogniowej, użycia ostatnich granatów i koktajli Mołotowa, kilku wpadło w łapska Zombie, a Wy mogliście ich tylko pomścić, co zrobiliście lepiej niż dobrze. W końcu ostatnie żywe trupy padły martwe, tym razem na dobre.
-
Dla pewności rzucił okiem na sufit, ściany, wyższe poziomy klatki schodowej. Może zarąbali wszystkich Nieumarłych, ale tylko Bóg wiedział czy skoczne chuje nie zdołały pochować się w jakichś wnękach i szczelinach.
-
Jeśli tak, to nie w tych, które widziałeś, bo tutaj było definitywnie czysto, więc pora ruszać na dół, do swoich wybawców, bo chyba śmiało możecie tak nazywać odsiecz, która przybyła w najbardziej oczekiwanym momencie.
-
Wybawcy. Rzeczywiście dobra nazwa.
Tutejsza misja została wypełniona. Przewiesił karabin przez ramię i ruszył w dół schodów, opierając dłoń na balustradzie.
