Leśny Trakt
-
W tym momencie Densissma zaczęła się zastanawiać czy Gideon brał pod uwagę możliwość tego, że ona ucieknie jego orkom. Był człowiekiem pewnym siebie, ale także przebiegłym, być może rzeczywiście wydał jakiś weksel na jej głowę. Jeśli tak, czy wieść o nim dotarła aż tutaj? To znacznie skomplikowało by sprawę…
-
Gdyby zgromadzić Gideona i wszystkich jego Orków w jednej sali, a potem polecić mu ją opuścić, potencjał intelektualny zawarty w jej czterech ścianach spadłby niemalże do zera. Faktycznie, raczej nie spodziewał się żadnej odsieczy, ale pewnie już dawno zdał sobie sprawę, że mu się wymknęłaś. Może nawet się tego spodziewał i właśnie dlatego pragnął zgładzić Cię w ten sposób, bez świadków i dowodów, aby rozpuścić kolejną fałszywą plotkę pośród ludności? Ciężko powiedzieć, ale najpewniej na Twoich włościach roi się już od Orków i Wargów węszących za Tobą, którzy mogą mieć też wsparcie lokalnych chłopów, tym bowiem było obojętne, kto nimi rządził, a dopóki jego zieloni podwładni byli mu posłuszni, żaden z Twoich poddanych nie mógł narzekać, zwłaszcza że ci naprawdę przetrzebili okolicznych bandytów, drapieżniki i potwory. No i wszyscy byli chłopami, raczej biednymi, od zwykłego parobka do sołtysa, nawet pięćdziesiąt sztuk złota nagrody skłoniłoby każdego z nich do powiadomienia o wszystkim Gideona lub nawet próby schwytania Cię i dostarczenia do niego własnoręcznie. Właśnie dlatego wejście do środka wioski było takim problemem, nawet jeśli sołtys Ci sprzyjał, a ludzie byliby skłonni go posłuchać, zawsze może znaleźć się ktoś, kogo żądza złota omami na tyle, aby zdradził i sprowadził zagładę na wszystkich innych.
Gelu chyba jednak miał jakiś plan, bo po okolicy rozesłał swoich ludzi, a sam, wraz z dwoma podwładnymi, udał się do wioski. Tymczasem z Tobą zostało dwóch ludzi i jeden Elf, zapewne w charakterze straży. -
kurdebele czekała
-
//Jesteś świadom tego, że ona wciąż jest zakneblowana, tak?//
-
// Pędrak by to. Daj mi czas na edycję. //
-
// Już. //
-
Podobnie jak Elfy, które nie miały żadnej ochoty na rozmowę z Tobą, więc wciąż siedziałaś zakneblowana. Pozbyli się knebla i lin dopiero później, gdy zauważyli jak Gelu i jego kompani powracają, a wraz z nimi dwóch chłopów, z których jeden przypominał Ci swoimi gabarytami Orka, a uzbrojony był w potężny drewniany młot z metalowymi okuciami, zaś drugim człowiekiem musiał być sołtys, ubrany schludnie, ale niemalże identycznie jak jego podwładny, występujący tu w roli ochroniarza.
-
Gdy zauważyła nadchodzących od wioski ludzi, od razu poderwała się z ziemi i otrzepała z kurzu. Poprawiła też fryzurę.
"— Czyli tutaj jeszcze nie dotarły rozkazy Gideona…—Pomyślała z ulgą. Mają tutaj szansę, ona ma tutaj szansę! Tylko jaka będzie jej rola? Nie miała wiele czasu na namysł, więc jedynie wrzuciła uśmiech na usta, by dobrze wyglądać podczas tej “wizyty”.
" — Czas działać, Densissmo. — Powiedziała samej sobie w duchu. -
Sołtys skinął Ci głową, a jego ochroniarz stanął tuż obok niego, z młotem opartym o bark, a Gelu i jego podwładni dołączyli do reszty za Tobą.
- Teraz widzę, że chyba nie jesteście najemnikami, którzy mają nam pomóc w obronie wioski, tak jak wcześniej mówiłeś. - powiedział sołtys, kierując wzrok i słowa na Gelu. - I kim jest ona?
- Nie, nie jesteśmy najemnikami, ale to ona wyjaśni Ci, dlaczego Cię tu sprawdziliśmy, sołtysie. - odparł Półelf, dając Ci teraz dojść do głosu. -
// To dla mnie, do poprowadzenia tej rozmowy, możesz to ignorować.
Notatka 1: Bemiasz to Sołtys
Notatka 2: Gideon zabił ojca Densissmy i bezprawnie przejął jej włości.
Notatka 3: Gelu pragnie pozbyć się Gideona, ponieważ ten nie honoruje umów o nienaruszalności lasu.
Notatka 4: Denissma chce pozbyć się Gideona, by powrócić na jej właściwe miejsce.
Notatka 5: Ojciec Densissmy, Antoniusz Magna, wspierał finansowo Bemiasza w czasach, gdy ten był w nałogu alkoholowym, pozwolił mu utrzymać rodzinną wioskę. //Densi głęboko odetchnęła. Czas mówić.
— Bemiaszu Pręgowniku, na imię mi Densissma z rodu Magna, jedyna córka Antoniusza Magna, prawem dziedziczka i władczyni ziem Leśnego Traktu oraz okolic. — Wpiła oczy w twarz Bemiasza, tak, by ten skupił całą swoją uwagę na jej słowach. Mówiła mocno i pewnie. — Czy pamięta Pan mojego ojca? -
//Wreszcie się doczekałem.//
- Panienka Magna? - zapytał zdziwiony. - Tak, tak oczywiście, że pamiętam… Gdyby nie on to już dawno bym zdechł, a tak rzuciłem butelkę, a jak dźwignąłem na nogi siebie, to i o swoją wioskę zadbałem. Miałem nawet czas, żeby nauczyć się czytać, pisać i liczyć! Ale… - przerwał, marszcząc czoło. - Ale pan Apyr mówił, że pani spiskowała przeciwko niemu z Heśnikiem. Że pozwolił pani żyć, jeśli zrzeknie się pani ziemi, a gdy to pani zrobiła, to ponoć miała pani próbować go jeszcze zabić jakąś Magią! Że się pani dogadała z jakimiś bandytami, co całą wioskę ubili, żeby znowu wrócić na tron. Prawda to? -
// Odpis nigdy się nie spóźnia, nie jest też zbyt wcześnie, przybywa wtedy kiedy ma na to ochotę. //
Densissma wysłuchała słów Bemiasza z kamienną twarzą. Tylko jej źrenice rozszerzyły się, gdy przyswoiła do wiadomości, jak bardzo Apyr przeobraził faktyczny przebieg wydarzeń. Zwycięzcy piszą historię, prawda?
— Bemiaszu… To wszystko są podłe kłamstwa. — Odo[powiedziała zdecydowanym głosem. — Gideon Apyr, po zdradzieckim zamordowaniu mojego ojca, trzymał mnie w lochu. Po tym, pod groźbą zabicia kobiet służących w dworze, nakazał podpisać mi dokument zrzeczenia się mojego dziedzictwa, a następnie wydał mnie na śmierć z rąk orków. Zdołałam przeżyć tylko dzięki nim. — Ruchem dłoni wskazała Gelu i jego towarzyszy. — Mieszkańcom tych ziem, których nienaruszalne prawa pogwałcił i nadal gwałci Apyr. — Odetchnęła.
— Bemiaszu Pręgowniku… — Jej twarz pociemniała, a głos załamał się i oziębł. — Ta niegodna miana człowieka, pusta wywłoka zabiła prawowitego władcę tych ziem, mojego ojca, i to samo zrobi z każdym, kto stanie na jego drodze. — Spojrzała prosto w twarz szlachcica. -
Widać, że rewelacje znacząco nim wstrząsnęły, ale dość szybko odzyskał panowanie nad sobą.
- Tak, ja od początku czułem, że to wszystko jedno wielkie kłamstwo… Ale czemu pani przyszła do mnie? Co ja mogę zrobić? Ja jestem tylko sołtysem, do tego biednym, z najgorszej wioski w okolicy. Co ja mogę? -
“Właśnie? Co on może?” pytanie pozostawało otwarte w umyśle Densissmy. Spojrzała na Gelu, licząc, że tutaj on się wtrąci do rozmowy i wspomoże ją odpowiedzią.
-
Nie miał zamiaru mieszać się w Twoje sprawy, w sumie słusznie, coś kiedyś słyszałaś, że chłopi niezbyt lubili się z Elfami mieszkającymi w okolicznych lasach i jego pomoc mogłaby tylko zaszkodzić, nawet nieumyślnie.
-
Namyśliła się. W wspomnieniach wróciła do wioski na skraju lasu i jej zamordowanych mieszkańców.
— Czy ma Pan kontakty wśród innych sołtysów i burmistrzów? Spotyka się Pan z nimi? — -
- Rzadko. - odparł, kręcąc głową. - Dla nich ja wciąż jestem tym samym alkoholikiem, nieudacznikiem, kretynem… Ale kiedyś im pokażę, że się mylą!
-
— Nie wątpię, ale w takim razie… — Pociągnęła kosmyk swoich włosów dłonią. — Zacznijmy od tego, by powiadomił pan mieszkańców wioski o tym, by trzymali się z dala od lasu. Trzeba zakazać polowań i wypalania drzew.
-
- Powiedzieć to ja mogę swoje, a zawsze znajdzie się taki, co nie posłucha. - odparł i spojrzał spod byka na Elfy, dodając szeptem: - Pani woli z tamtymi dzikusami obstawać niż z nami, tak?
-
— Te “dzikusy” uratowały mi życie. — Syknęła raczej chłodno.
