Leśny Trakt
-
- Z tego, co mówisz, wiele wskazuje na to, że mógłby nam sprzyjać, choćby z wierności i wdzięczności wobec Twojego ojca, a obecnie Ciebie. Wyślę kilku swoich ludzi, aby sprawdzili, czy wciąż żyje oraz pełni swoją funkcję. Jeśli tak, wybierzemy się do niego, aby przekonać go do naszej sprawy.
-
Kiwnęła głową na znak, że zrozumiała.
— …Dobrze. — Odpowiedziała, znacznie niepewnej niż sobie to wyobrażała. Nie widziała dalszego sensu marnowania czasu Gelu, a skoro nie miał zamiaru dać jej żadnego zadania na “tu i teraz”, to Densissma sama będzie musiała znaleźć sobie zajęcie. Tak też jest dobrze, może poćwiczyć magię. -
Półelf oddalił się, aby zająć się swoimi sprawami, Ty zaś zostałaś sama, wahając się, czy praktykowanie Magii Ognia w obozie pełnym łatwopalnych namiotów, drewnianych wież, palisad i drzew wokół to na pewno taki dobry pomysł…
-
Cóż, z tej perspektywy rzeczywiście nie brzmiało to tak dobrze… Zmieniła plany. Dla zabicia czasu zaczęła przechadzać się po obozie i przyglądać jego co ciekawszym elementom i rezydentom, oczywiście bez nachalności.
-
//Rozumiem, że nie masz żadnych konkretnych planów, więc mogę przyspieszyć akcję, tak?//
-
//Tak.//
-
Elfy, ludzie, krzyżówki tych ras… Nic ciekawego, grzybopodobne stwory, Jednorożce i Wargi wybyły, Agroksa również brakowało. Dlatego z ulgą powitałaś Gelu oraz kilka towarzyszących mu Elfów, najpewniej zwiadowców czy innych szpiegów. Jeden z nich miał ponadto znajomy zestaw szmat i lin, co sugerowało, że niedługo wyruszycie.
- To, co mówiłaś nam o tym chłopie, było prawdą, ale nie z obecnego punktu widzenia. Wszystko wskazuje na to, że nie zaprzepaścił danej mu szansy, wyszedł z nałogu, zaczął wyglądać i pachnieć jak człowiek, a na dodatek wioska pod jego rządami kwitnie. Nie wiemy tylko, czy jest nadal wierny Twemu ojcu, nawet po jego śmierci, i czy zdecyduje się nas poprzeć. Dlatego musimy się tego dowiedzieć i wyruszyć tam czym prędzej, zwłaszcza, że jest nadzieja, iż zdołamy ubiec Gideona i zyskamy kolejnego sojusznika w naszej walce. - wyjaśnił Ci pospiesznie Gelu, zapewne czekając jeszcze na jakieś krótkie pytania z Twojej strony, nim wyruszycie. Widać, że rzeczywiście się mu spieszyło. -
Ale Densissma żadnych pytań nie miała i tak samo nie chciała tracić czasu.
— Chodźmy więc. — Odpowiedziała, podchodząc do osoby trzymającej liny. -
Nie trzeba im było dwa razy powtarzać, więc wyruszyliście niemalże od razu, Ty rzecz jasna ze skrępowanymi rękoma, zawiązanymi oczyma i zakneblowanymi ustami, tak jak zawsze, gdy musiałaś opuścić obóz Gelu i jego Leśnej Straży. Obrócono Cię także w miejscu kilka razy, abyś nie mogła samodzielnie ustalić, gdzie znajduje się obozowisko, co nieco utrudniało sprawę, gdybyś musiała uciekać sama, ale z drugiej strony utrudniało wydanie Elfów Gideonowi.
Tym razem podróż była o wiele dłuższa, ale nie ma co się dziwić, pamiętałaś, że wioska Bemiasza Pręgownika znajdowała się na samym skraju Waszych włości, a przedstawiała sobą identyczny obraz, jak jej zarządca: Nędzy i rozpaczy. Daleko od dworku, wieści docierały długo, więc była łakomym kąskiem dla ataków pomniejszych grup bandytów czy dzikich zwierząt, bowiem pomoc żołnierzy Twojego ojca nigdy nie mogła dotrzeć tam na czas, a on cenił ich życie bardziej, niż dobro wioski i jej mieszkańców, zwłaszcza że ta nie przynosiła szczególnie wielkich zysków. Tak ją zapamiętałaś, więc gdy znaleźliście się na skraju lasu w jej pobliżu, a Tobie zdjęto z oczu opaskę, ledwo co mogłaś poznać to zaniedbane sioło. Obecnie wieś była dużo większa, niż wcześniej, wzbogacona o kolejne chaty, spichlerz, kilka obór, chlewów i zagród dla różnego rodzaju bydła i trzody, wykopano także kilka stawów rybnych, a w centrum wioski znajdowała się kuźnia i niewielka karczma. Pamiętając o doświadczeniach poprzednich lat, wioskę otoczono wałem ziemnym i palisadą, dodano też zamykaną na noc lub w czasie zagrożenia bramę, a po okolicy kręcili się uzbrojeni we włócznie i tarcze chłopi, najwidoczniej jakaś lokalna milicja. Z jednej strony taki rozwój osady Cię cieszył, ale z drugiej miałaś świadomość, że utrudni to skryte wejście do środka i porozmawianie z sołtysem. Gelu i jego Elfy nic na razie nie mówiły, jedynie przypatrywały się strażnikom i zabudowie, jakby układając plan czy szlifując jego szczegóły. -
W tym momencie Densissma zaczęła się zastanawiać czy Gideon brał pod uwagę możliwość tego, że ona ucieknie jego orkom. Był człowiekiem pewnym siebie, ale także przebiegłym, być może rzeczywiście wydał jakiś weksel na jej głowę. Jeśli tak, czy wieść o nim dotarła aż tutaj? To znacznie skomplikowało by sprawę…
-
Gdyby zgromadzić Gideona i wszystkich jego Orków w jednej sali, a potem polecić mu ją opuścić, potencjał intelektualny zawarty w jej czterech ścianach spadłby niemalże do zera. Faktycznie, raczej nie spodziewał się żadnej odsieczy, ale pewnie już dawno zdał sobie sprawę, że mu się wymknęłaś. Może nawet się tego spodziewał i właśnie dlatego pragnął zgładzić Cię w ten sposób, bez świadków i dowodów, aby rozpuścić kolejną fałszywą plotkę pośród ludności? Ciężko powiedzieć, ale najpewniej na Twoich włościach roi się już od Orków i Wargów węszących za Tobą, którzy mogą mieć też wsparcie lokalnych chłopów, tym bowiem było obojętne, kto nimi rządził, a dopóki jego zieloni podwładni byli mu posłuszni, żaden z Twoich poddanych nie mógł narzekać, zwłaszcza że ci naprawdę przetrzebili okolicznych bandytów, drapieżniki i potwory. No i wszyscy byli chłopami, raczej biednymi, od zwykłego parobka do sołtysa, nawet pięćdziesiąt sztuk złota nagrody skłoniłoby każdego z nich do powiadomienia o wszystkim Gideona lub nawet próby schwytania Cię i dostarczenia do niego własnoręcznie. Właśnie dlatego wejście do środka wioski było takim problemem, nawet jeśli sołtys Ci sprzyjał, a ludzie byliby skłonni go posłuchać, zawsze może znaleźć się ktoś, kogo żądza złota omami na tyle, aby zdradził i sprowadził zagładę na wszystkich innych.
Gelu chyba jednak miał jakiś plan, bo po okolicy rozesłał swoich ludzi, a sam, wraz z dwoma podwładnymi, udał się do wioski. Tymczasem z Tobą zostało dwóch ludzi i jeden Elf, zapewne w charakterze straży. -
kurdebele czekała
-
//Jesteś świadom tego, że ona wciąż jest zakneblowana, tak?//
-
// Pędrak by to. Daj mi czas na edycję. //
-
// Już. //
-
Podobnie jak Elfy, które nie miały żadnej ochoty na rozmowę z Tobą, więc wciąż siedziałaś zakneblowana. Pozbyli się knebla i lin dopiero później, gdy zauważyli jak Gelu i jego kompani powracają, a wraz z nimi dwóch chłopów, z których jeden przypominał Ci swoimi gabarytami Orka, a uzbrojony był w potężny drewniany młot z metalowymi okuciami, zaś drugim człowiekiem musiał być sołtys, ubrany schludnie, ale niemalże identycznie jak jego podwładny, występujący tu w roli ochroniarza.
-
Gdy zauważyła nadchodzących od wioski ludzi, od razu poderwała się z ziemi i otrzepała z kurzu. Poprawiła też fryzurę.
"— Czyli tutaj jeszcze nie dotarły rozkazy Gideona…—Pomyślała z ulgą. Mają tutaj szansę, ona ma tutaj szansę! Tylko jaka będzie jej rola? Nie miała wiele czasu na namysł, więc jedynie wrzuciła uśmiech na usta, by dobrze wyglądać podczas tej “wizyty”.
" — Czas działać, Densissmo. — Powiedziała samej sobie w duchu. -
Sołtys skinął Ci głową, a jego ochroniarz stanął tuż obok niego, z młotem opartym o bark, a Gelu i jego podwładni dołączyli do reszty za Tobą.
- Teraz widzę, że chyba nie jesteście najemnikami, którzy mają nam pomóc w obronie wioski, tak jak wcześniej mówiłeś. - powiedział sołtys, kierując wzrok i słowa na Gelu. - I kim jest ona?
- Nie, nie jesteśmy najemnikami, ale to ona wyjaśni Ci, dlaczego Cię tu sprawdziliśmy, sołtysie. - odparł Półelf, dając Ci teraz dojść do głosu. -
// To dla mnie, do poprowadzenia tej rozmowy, możesz to ignorować.
Notatka 1: Bemiasz to Sołtys
Notatka 2: Gideon zabił ojca Densissmy i bezprawnie przejął jej włości.
Notatka 3: Gelu pragnie pozbyć się Gideona, ponieważ ten nie honoruje umów o nienaruszalności lasu.
Notatka 4: Denissma chce pozbyć się Gideona, by powrócić na jej właściwe miejsce.
Notatka 5: Ojciec Densissmy, Antoniusz Magna, wspierał finansowo Bemiasza w czasach, gdy ten był w nałogu alkoholowym, pozwolił mu utrzymać rodzinną wioskę. //Densi głęboko odetchnęła. Czas mówić.
— Bemiaszu Pręgowniku, na imię mi Densissma z rodu Magna, jedyna córka Antoniusza Magna, prawem dziedziczka i władczyni ziem Leśnego Traktu oraz okolic. — Wpiła oczy w twarz Bemiasza, tak, by ten skupił całą swoją uwagę na jej słowach. Mówiła mocno i pewnie. — Czy pamięta Pan mojego ojca? -
//Wreszcie się doczekałem.//
- Panienka Magna? - zapytał zdziwiony. - Tak, tak oczywiście, że pamiętam… Gdyby nie on to już dawno bym zdechł, a tak rzuciłem butelkę, a jak dźwignąłem na nogi siebie, to i o swoją wioskę zadbałem. Miałem nawet czas, żeby nauczyć się czytać, pisać i liczyć! Ale… - przerwał, marszcząc czoło. - Ale pan Apyr mówił, że pani spiskowała przeciwko niemu z Heśnikiem. Że pozwolił pani żyć, jeśli zrzeknie się pani ziemi, a gdy to pani zrobiła, to ponoć miała pani próbować go jeszcze zabić jakąś Magią! Że się pani dogadała z jakimiś bandytami, co całą wioskę ubili, żeby znowu wrócić na tron. Prawda to?
