Moskwa
-
Tak też zrobili, ale póki co niewiele się działo. W radiu znów cisza, a do drzwi nikt się nie dobijał. Ty zaś w końcu zobaczyłeś nowy cel, choć był on ledwie w Twoim zasięgu, nie jechał prosto na bunkier, ale dalej od niego. Sam w sumie nie widziałeś co to było, ale przypominało jakiś niewielki czołg, wielkości Łady w kapeluszu i na szpilkach, choć z jego przedniego pancerza sterczało jarzmo kuliste z karabinem maszynowym, drugi zaś znajdował się w wieżyczce.
-
Komsomolec, pomyślał Potomkin i w tym samym momencie w jego głowie pojawiła się tabela z wartościami penetracji poszczególnych pocisków kal. 12,7mm. 29 milimetrów na odległości dziesięciu metrów, ale na dalszych dystansach nie mogło być o wiele gorzej.
— Przeciwpancerna! Mamy taśmę przeciwpancerną?! — Ryknął, dobrze wiedząc, że standardowe kule nie zrobią na hartowanej stali większego wrażenia. Jednocześnie wgapiał się w pojazd, chcąc zidentyfikować jego przynależność; wróg czy swój? Czerwona gwiazda na kadłubie była?! Nasi strzelali do niego?! -
Nie strzelał do Ciebie, ale gdzieś strzelał. Ciężko określić czy do tych, którzy atakowali Wasze pozycje czy samych Czerwonych. Pojazd nie był oznakowany, a przynajmniej ze swojej pozycji żadnego znakowania nie widziałeś. Pomimo gorączkowych poszukiwań tamci dwaj nie znaleźli taśmy z amunicją przeciwpancerną lub znaleźli, ale nie mieli pojęcia, jak taka taśma wygląda.
-
— Szukajcie skrótu “бб” (od “бронебойный” czyli “przeciwpancerny”) na kulach! Te, których szukamy powinny być bardziej przyszarzałe, z twardym rdzeniem! — Wytłumaczył dwójce, nie spuszczając tankietki z oczu.
-
Nawet jeśli znaleźli, to możesz dać im znać, żeby przestali i zajęli się czymś innym, bo pojazd już odjechał. Wciąż był jakoś widoczny, ale nie byłeś w stanie go ustrzelić, nie z tej pozycji.
-
— Dobra, zostawcie ją, wracamy na stanowiska! — Odkrzyknął im. — Czy z radia przyszedł jakikolwiek rozkaz, wyjaśnienie?!
-
Pokręcili bezradnie głowami. Miałeś przeczucie, że teraz ich morale wisi na włosku, a nie ma im się co dziwić, to raczej kiepska sytuacja, zwłaszcza dla takich, którzy ze strzelania do Zombie trafili na pierwszą linię niemalże regularnej wojny.
-
Właściwie… To wszystko było takie surrealne. Ludzkość właśnie przeżywała Apokalipsę, prowadziła ostateczną walkę z Nieumarłymi, która zadecyduje o ich bycie. Pomimo tego człowiek nie był zdolny do zaprzestania bratobójczej walki. Niesamowite, zupełnie niesamowite. Kraj nie odzyska już tej dawnej jedności, ustanowionej słowem i siłą, jaką miał w dawnych, dobrych czasach… Ajajaj…
Szkoda, pomyślał Potomkin. Chciał pomóc towarzyszom, ale nie potrafił się ku temu przełamać. Nigdy, podczas żadnej z bitw nie potrafił, ale rzadko kiedy musiał. W końcu to nie on był dowódcą, a teraz czuł się odpowiedzialny za tą rolę.
— Towarzysze. — Odezwał się, zaskakując samego siebie. — Obronimy ten bunkier, niezależnie od tego kto nas zaatakuje ani czym. — Bacznie obserwował przedpole. — Dokonali tego nasi ojcowie, ojcowie naszych ojców, a teraz dokonamy tego my. Czy to jasne? -
- Z ludźmi można negocjować, z Zombie nie. - mruknął pod nosem jeden z towarzyszących Ci żołnierzy, choć obaj wcześniej pokiwali zgodnie głowami.
-
— A z faszystami negocjowaliśmy? — Rzucił w odpowiedzi.
-
Zaprzeczyli, choć jeden bardziej niemrawo niż drugi. Nie chciał ginąć, żaden z Was nie chciał, a poddanie się i jakieś szanse na przeżycie to zawsze coś lepszego niż trwanie w oporze i pewna śmierć.
-
Każda bitwa dawała żołnierzom także opcję numer trzy, czyli możliwość ucieczki z pola walki. Wiązała się z utratą szacunku po obu stronach, wysokim ryzykiem śmierci, ale także dawała pewną szansę na przeżycie i być może odbudowanie życia gdzieś daleko stąd.
Potomkin rozważał ją w życiu raz. -
Uciekać łatwiej podczas bitwy w polu, Wy zaś byliście zamknięci w wielkim, betonowym klocu. Te niezbyt przyjemne rozmyślania przerwał odgłos walenia pięścią w metalowe drzwi, który poderwał wszystkich na równe nogi.
- Wychodzić, zmieniamy pozycję! - krzyknął ktoś po drugiej stronie. - Jak tu zostaniemy to nas okrążą, skurwysyny. -
Potomkin ściągnął broń z stanowiska i podszedł w okolicę drzwi.
— Sprawdź, czy to nasz. — Polecił stojącemu najbliżej drzwi, by zerknął przez szczelinę w drzwiach. Powiedział to na tyle głośno, by jego kompani usłyszeli, ale nie gość na zewnątrz. -
Zerknął i po chwili wpatrywania się, odwrócił się, wzruszając ramionami.
- Niby nasz mundur, ale na oczy widzę pierwszy raz. - odparł, co jednak nie było niczym dziwnym, spędziliście tu mało czasu, a do tego odcięci od pozostałych, tak lokalnych, jak i przysłanych razem z Wami. -
— Dobra, otwieraj. — Polecił i opuścił broń, jednak z biodra wciąż celował nią w drzwi, w razie “gdyby”. Ostrożności nigdy nie za wiele, szczególnie w takiej sytuacji.
-
Skinął głową i po chwili ciężkie metalowe wrota ustąpiły. Jednak żołnierza, który się za nimi znajdował i który wcześniej rozmawiał, już nie było. Nim zdążyliście wyjrzeć na zewnątrz, do wnętrza bunkra coś wpadło, odbijając się od ściany i upadając tuż za Waszymi plecami. Ty, jako wprawny wojak, nie miałeś problemu z rozpoznaniem, co to, podobnie jak i Twoi mniej doświadczeni kompani: Granat.
-
“Kurwa. Serio?” przemknęło Potomkinowi przez myśl, gdy rzucił się na granat jak dzikie zwierzę.
Chwycił go w swoją dłoń i od razu wyrzucił przez otwór strzelniczy, błagając w duszy, by nie rąbnął mu w dłoni.
— ZAMKNIJ TE DRZWI! — Wydarł się, jeszcze kiedy rzucał. -
Cudem zdołałeś uniknąć poszatkowania, bo nie miałeś pewności, czy pancerz wytrzyma wybuch i trafienia odłamków, nim jednak tamci zdążyli wykonać Twoje polecenie, w drzwiach stanęło czterech uzbrojonych w Kałasznikowy mężczyzn, których lufy były skierowane prosto w Twoich kompanów. Tamci zrobili to, co większość na ich miejscu: Rzucili swoją broń i podnieśli ręce w górę.
-
// Nie chcę łamać charakteru postaci, ale nie chcę też od razu umierać…//
