Sylvia
-
“No dobrze,” Odparł Kyllanowi pomruk. “Jesteśmy załogą statku kupieckiego Korund. Ładownie mamy zapełnione kontenerami z gazami, głównie tryt i oganeson. Plus żywność, dość na rejs w obie strony. Czy z czymś jest problem?”
-
- Według mnie nie. - odparł i zrobił pauzę na kilka sekund po czym podjął. - Jednak mój pracodawca uczulił mnie, że podobno przemytnicy lubią ukrywać różne mniej lub bardziej legalne substancje właśnie w żywności, zwłaszcza, jeśli jest jej sporo. Więc o ile nie mam zastrzeżeń do głównego ładunku, to obawiam się, że musimy sprawdzić wasze zapasy. Zgadzacie się na to? Macie prawo odmówić, ale wtedy wolno mi użyć siły bez martwienia się o konsekwencję. Oczywiście nie musicie martwić się o życie, nie jestem przecież jakimś barbarzyńcą, ale wciąż możecie stracić czas i ładunek, radziłbym więc współpracować.
-
Tym razem pauza była dłuższa. Przez chwilę w ogóle nie było sygnału audio, co sugerowało iż po drugiej stronie toczyła się jakaś dyskusja.
“Macie pozwolenie na wejście na pokład,” W końcu padła odpowiedź. “Widzimy już wasz statek, więc możemy podlecieć i zsynchronizować śluzy. Jeśli potraficie dość skutecznie manewrować kooperujcie, jeśli nie ustabilizujcie obrót i czekajcie aż przylecimy.”
-
- Standardowa procedura wygląda nieco inaczej, ale nie zapowiada się długa kontrola, więc niech będzie. Zatrzymajcie statek, opuśćcie osłony i wyłączcie silniki, a my się z wami połączymy. Żeby poszło szybciej i sprawniej, a na tym chyba nam wszystkim zależy, proszę zebrać wszystkich swoich załogantów i pasażerów, jeśli tacy są, do kontroli przed śluzą.
-
“Mamy paru pasażerów, którym zapewne konieczność inspekcji się nie spodoba,” Odpowiedziano Kyllanowi. “Niemniej dla prostoty zgadzamy się na te warunki. Będziemy oczekiwać waszego przybycia.”
W tym momencie połączenie uległo terminacji.
-
- Dobra, jeśli to zadziała, to robimy tak cały czas. - powiedział po części sam do siebie, po części do reszty załogi, licząc na to, że rzeczywiście się uda. - Dobra, plan jest taki: Zbieram zespół abordażowy i idziemy do nich, w miarę możliwości spróbujemy ich otoczyć i zmusić do tego, żeby się poddali, może zrobimy to bezkrwawo. Ewentualnie od razu wrzucimy im do środka granaty błyskowe i hukowe, a potem wejdziemy jak do siebie.
//Piraci jak rozumiem biorą jeńców dla okupu albo po to, żeby sprzedać ich jako niewolników? Czy niewolnictwo nie jest generalnie nigdzie praktykowane?// -
//Niewolnictwo jest jak najbardziej praktykowane, choć musisz znaleźć kogoś naprawdę nadzianego kto kupuje dla trofeów albo sprzedawać naprawdę tanio, gdyż siła robocza super droga nie jest w tych czasach//
“Z otaczaniem może być ciężko,” Sanders skomentował. “Będziemy musieli nacierać z jednego korytarza, a raczej zorientują się co się kręci jak tylko nas zobaczą. Ale granaty… chyba mamy wciąż parę ogłuszaczy.”
-
- No to mamy plan. Bierzcie zabawki i ruszamy. Pójdę razem z drużyną abordażową, wy zadokujcie i czekajcie na rozkazy. - powiedział i opuścił mostek. Wrócił do swojej kajuty, skąd wziął całe uzbrojenie, a następnie udał się do śluzy, czekając na resztę piratów.
-
Załoganci entuzjastycznie zareagowali na rozkaz i zbierali się dość szybko. Tak naprawdę zostać na statku chciało się tylko tym bezpośrednio odpowiedzialnym za pilotowanie oraz nudziarzom jak Archer, którzy woleli trzymać się z dala od walki i grać rezerwę. Kiedy Kyllan zjawił się przy śluzie, zespół uderzeniowy był już prawie zebrany,
-
- Jeśli naprawdę łyknęli moją gadkę na mostku, to weźmiemy ich z zaskoczenia. - poinformował kamratów. - Jak tylko otworzą się drzwi to wrzucamy do środka granaty błyskowe, a jak te zrobią swoje, wchodzimy i w miarę możliwości staramy się ich wyłapać, ogłuszyć i tak dalej. Wstępnie weźmiemy ich żywcem, później się zobaczy. Tylko nie trzymajcie się tego za bardzo, jak któryś spróbuje uciec, żeby wezwać pomoc, odłączyć nasze statki albo sięgnie po broń to nie wahajcie się strzelać tak, aby ich zabić.
Odpuścił sobie dalsze tłumaczenia, bo w większości byli tu z nim ci, którzy na abordażach znali się równie dobrze jak on, nowicjuszom z kolei już nic nie wyjaśni, a i tak teoria z czegoś takiego jest bez sensu, to trzeba zrobić osobiście i nie dać się zabić. -
Załoganci wydali pomruk zrozumienia, po czym większość z nich zakręciła się nieco gdy statek nagle wyhamował obrót. Najwyraźniej znalazł stosowną pozycję do dokowania.
-
Skoro tak, to całą operację zostawił w zdolnych rękach załogi mostka i sam udał się do swojej kajuty, skąd wziął całe swoje uzbrojenie, wszystko jeszcze dla pewności sprawdził, naładował i odbezpieczył, zabierając też ze sobą amunicję, gdyby walka na pokładzie miała się przedłużać. Po tym przygotowaniu poszedł w kierunku śluzy, aby nie spóźnić się na abordaż.
-
Ekipa uderzeniowa była zebrana przed włazem do śluzy, uzbrojona zgodnie z instrukcjami, włączając w to granaty gotowe do rzutu. Z wyciągniętymi spluwami czekali oni przy drzwiach gdy te się otwierały, każdy łącznie z Kyllanem na swoim miejscu i gotowi do akcji.
Kiedy jeszcze właz był rozwarty na zaledwie parę centymetrów, granat poleciał przez szparę. Od drugiej strony. Tuż pod stopy jednego z piratów. Mała rzecz, lecz potencjalnie zabójcza, a Kyllan był zaledwie parę metrów dalej i z może paroma sekundami na reakcję.
-
Jednocześnie przeklinając, na czym galaktyka stoi na to, że łatwy skok zmienił się w coś takiego, nie tracił czasu na wydawanie rozkazów, a zamiast tego skoczył w kierunku granatu. Szansa na to, żeby celnie go odkopać była niewielka, bo i właz nie otworzył się do końca, więc podniósł go i cisnął w szparę, licząc na to, że tak uda mu się trafić i odrzucić granat nadawcy.
-
Dzielnie skacząc w kierunku granatu, Kyllanowi udało się podnieść granat. Był już niemal gotowy do rzutu, kiedy ów niepozorny przedmiot eksplodował rażącym światłem. Przez ułamek sekundy pirat usłyszał głośny huk, po czym wszelki sygnał się urwał.
Kiedy Kyllan się obudził, wszystko wokół niego było rozmazane jak jakieś dzieło sztuki abstrakcyjnej. Z dźwiękiem nie było wiele lepiej, gdyż poza piskiem w uszach słyszał tylko jakieś wystrzały dochodzące ze wszystkich stron i krzyki które może zawierały jakieś słowa, może nie. Zmysł czucia podpowiadał mu za to więcej - leżał na podłodze i miał chyba wszystkie części ciała, choć dłoń którą chwycił granat bolała go niemiłosiernie.
-
Klnąc w myślach że nie udało mu się odrzucić go w porę, ale i dziękując losowi za to, że nie było to coś bardziej zabójczego, co urwałoby mu łeb, otworzył oczy i rozejrzał się wokół. Postarał się zrobić to dyskretnie, dla bezpieczeństwa wciąż udając, że jest ogłuszony, oceniając, jak wygląda sytuacja, ilu jest jego ludzi, ilu napastników, kto wygrywa oraz czy ma przy sobie swoją broń.
-
Sytuacja wyglądała tak że sporo kul świstało nad jego ciałem, lecących to w jedną to w drugą stronę, a przynajmniej to sugerowały różnice w głośności wystrzałów. Niewyraźnie widział sylwetki dookoła siebie, które tylko po głosach rozpoznawał jako swoich ludzi. Najwyraźniej bronili wejścia na statek, choć nie dało się stwierdzić jak dobrze i przeciwko komu konkretnie. Dobra wiadomość była taka, że najwyraźniej nikomu nie chciało się wejść w pole ognia tylko po to, żeby zabrać Kyllanowi broń - wszystko było na miejscu i chyba nieuszkodzone.
-
Sięgnął po pistolet, wyciągnął go z kabury i odbezpieczył, licząc na to, że powolne ruchy nie zwrócą niczyjej uwagi. Jednocześnie, korzystając z drugiej ręki i nóg, usiłował wypełznąć z tego miejsca i znaleźć osłonę gdzieś pośród swoich ludzi, jego nagłe zagrzewanie ich do boju i próba ostrzelania wrogów skończyłby się pewnie szybką śmiercią, gdyby poderwał się tu i teraz, wprost na lecące ze wszystkich stron pociski.
-
Ciężko było stwierdzić czy go zauważono czy nie - parę pocisków trafiło w podłogę w jego pobliżu, ale mógł być to przypadek. Na szczęście zanim jakiś zdołał ubić Kyllana, silne ręce chwyciły go i zaciągnęły go za ścianę.
“Plag, cholero jedna, żyjesz?” Sanders potrząsnął Kyllanem mocno. “Znaczy widzę że się ruszasz, ale mózg ci musiał wysiąść żeby łapać granat ot tak.”
-
- Dobrze, że to nie był odłamkowy, bo kto by was wtedy ocalił? - odparł i zaśmiał się, choć raczej ponuro. - Liczyłem, że zdążę go odrzucić, taki odruch, wrodzona brawura albo jakieś braki o tutaj. - dodał, pukając się lekko w czaszkę. Ponownie zabezpieczył i schował pistolet do kabury, korzystając z bezpiecznej osłony, po czym dobył strzelby i wychylił się zza ściany dwukrotnie. Raz, aby ocenić sytuację i namierzyć wrogów, drugi raz aby oddać w kierunku każdego z nich kilka strzałów.
