Miasto Ur
-
Czekając na ciebie, rozmawiał o czymś z elfickim ogrodnikiem, którego miałaś już okazję poznać, ale gdy tylko cię zauważył, odprawił go do swoich spraw, a ciebie powitał czułym uściskiem i pocałunkiem, wskazując po chwili na jedną z wielu ogrodowych ścieżek.
- Przejdźmy się. Chciałbym omówić z tobą kilka spraw. -
-Czymże są te sprawy, które wymagały mojej niezwłocznej obecności? - Zapytała udając żartobliwie ton królowej.
-
- Przede wszystkim chcę, abyś wiedziała, że jako moja żona jesteś osobą szczególną. Nie tylko dla mnie, rzecz jasna, ale dla wszystkich mieszkańców tego miasta. Dlatego choć pozostawię tu grono moich zaufanych ludzi i doradców, to do ciebie zawsze należeć będzie ostateczny głos we wszystkich tutejszych sprawach. A będzie on potrzebny, bowiem wreszcie zebrałem moje wojska: dzikich koczowników z pustyni, najemników Maldritha Mrocznej Klingi, drakonidzkich ochotników, zawodowych wojowników z samego Ur, jak i wszystkich miast, które oddały mi hołd. Sułtan Minteled okazał się głupcem, narzucając podczas negocjacji z tobą warunki pokoju, których nie można spełnić. Wojna nie jest już wyborem, ale koniecznością. Muszę osobiście poprowadzić te hufce do boju, zostawiając Ur pod twoim bacznym okiem.
-
-W pełni to rozumiem, czas który tu spędziłam, uświadomił mi pewne sprawy przez które muszę przebrnąć, mimo tego całego zmartwienia i samotności… - Wyznała i choć wciąż czuła niepokój związany z rozłąką, uśmiechnęła się, żeby wyglądać odważniej. - Wiem, że ta wojna jest naprawdę ważna i postaram się być silna w tym czasie… Kto wie, może po twoim powrocie, to ty będziesz musiał polegać na mnie?
-
- Nie zdziwiłoby mnie to, moja droga. - odparł z uśmiechem, przytulając cię. - Cieszę się, że mogę polegać na tobie w tej tak ważnej sprawie.
-
-Obiecałam wspierać cię do samej śmierci. - Przytuliła go mocniej. - Chociaż to trudniejsze, niż myślałam…
-
- Czy chcesz omówić ze mną coś przed moim wyjazdem?
-
-Zanim odejdziesz, muszę się z tobą podzielić, tym co tak naprawdę czuję. - Spuściła głowę lekko w dół, chowając ręce z tyłu, kiedy kontynuowali spacer. - Czytałam parę tygodni temu historię, która opowiadała o Złotym Magu, ty pewnie też ją znasz. Po jej przeczytaniu miałam straszne, jakby prorocze sny, koszmary związane z wojną oraz śmiercią. Ten dziwny niepokój odczuwam do teraz i chociaż staram się jak mogę, to wciąż bardzo boję się tego, co może nadejść…
-
Abbas przybył do bram miasta w poszukiwaniu okazji, których powinno być pełno w stolicy. Jadąc na swym wielbłądzie oraz będąc w towarzystwie golema, podróż przebiegła mu łatwo i bez większych przeszkód. Co prawda było kilka postojów przy oazach.
-
Taczka:
Mężczyzna skinął głową kilkukrotnie, wysłuchując twojej opowieści. Miałaś przeczucie, że ma już gotową odpowiedź, ale mimo to wciąż milczał, pewnie oczekując, czy nie dodasz czegoś jeszcze.
Piechur:
Jak przystało na największą metropolię pustynnego Nirgaldu, stolicę handlu i miasto mogące pochwalić się największym targiem niewolników w całym Elarid, ku jego wielkim, szeroko otwartym bramom kierował się nieprzerwany strumień gości. Od całych kupieckich karawan, przybywających tu z całego świata, przez bandy najemników szukające zarobku w związku z wiszącą w powietrzu wojną dwóch pustynnych potęg, Slavonii i Gez, po pojedynczych awanturników, łowców nagród i wielu, wielu innych. Mimo tego, że miejska straż dzieliła tę wielką rzekę ludzi, zwierząt i wozów na mniejsze strumyki, aby przyspieszyć kontrolę przed wejściem do miasta, dopiero po godzinie wleczenia się w tłumie nastąpiła twoja kolej. Co jeszcze nic nie znaczyło, napięta sytuacja polityczna oznaczała, że za rzucenie choćby cienia podejrzenia, że jesteś szpiegiem, sabotażystą lub innym nieprzyjacielem mogłeś zostać w mgnieniu oka aresztowany a może i zabity na miejscu. Nie żeby prosta straż miejska, wspierana przez zaciągi półdzikich koczowników, niezbędnych w kontaktach ze swoimi rodakami chcącymi odwiedzić miasto, mogła być wyzwaniem dla ciebie i twojego Golema, ale przy stawieniu oporu cała potęga Ur mogła spaść ci na głowę.
- Imię, nazwisko, miejsce pochodzenia, status społeczny i cel przybycia do miasta. - wyrecytował znaną ci dobrze formułkę jeden ze strażników, podobną w niemal każdym większym mieście, podczas gdy dwaj inni nie spuszczali z ciebie wzroku, a jeszcze jeden uważnie przyglądał się jukom twojego wielbłąda i samemu Golemowi. -
Z początku myślała, że kiedy wyjawi Zimtarze swój niepokój, ten po prostu ją uspokoi w swoim stylu, dlatego poczuła się trochę lepiej widząc, że faktycznie ją wysłuchał.
-Przytłacza mnie myśl, że to, co widziałam w moich snach, może zmienić się w rzeczywistość… - dodała drżącym głosem. -
Szlachcic zatrzymał się i objął cię delikatnie, tuląc do siebie.
- Nie powinnaś o tym myśleć, moja droga. Twoje sny to tylko sny i nic więcej. Nie pozwolę, aby kiedykolwiek się spełniły. -
-A więc, będę modlić się do wszelkich bogów, abyś wrócił do mnie cały i zdrowy… - Wycałowała go z czułością.
-
Mężczyzna odwzajemnił twoje pocałunki.
- Tak będzie. Sprowadzę tu tego psa z Minteled na łańcuchu. Era upokorzeń dobiegła końca. Niegdyś władcy Ur nosili zaszczytny tytuł Sułtana. Gdy Ur upadło, tytuł ten uzurpował sobie nomadyczny watażka, zdrajca, który zasiadł na tronie Minteled. Teraz pora, aby i tytuł, i wszystkie ziemie, którymi władali niegdyś Sułtani z Ur, wróciły do nas. -
Jego odwaga i siła była dla niej wręcz onieśmielająca. Wiedziała, że jest żoną największego człowieka w Ur, ale ta rozmowa utwierdziła ją w przekonaniu, że musi traktować swoje obowiązki poważnie, kiedy go nie będzie na miejscu.
-Całym sercem wierzę, że tak się właśnie stanie. -
- Chciałbym wyruszyć na czele armii jeszcze dziś. Chcę abyś wzięła udział w uroczystym przemarszu armii ulicami miasta, a potem pożegnała mnie przy głównej bramie.
-
-Już dziś? Potrzebuję czasu na przygotowanie… - Odpowiedziała nerwowym tonem. - Może pomógłbyś mi z tym? Chciałabym cię stosownie pożegnać przed wszystkimi.
-
Skinął głową z uśmiechem.
- Naturalnie, moja droga. W czym potrzebna będzie ci moja pomoc? -
-Najpierw pomożesz mi wybrać ciuszki. - Uśmiechnęła się szeroko i pociągnęła go za rękę. - Chodź, chcę spędzić teraz każdą chwilę z tobą, póki mogę.
-
- Jak sobie życzysz. - odpowiedział z uśmiechem, widocznie nie mając nic przeciwko temu, aby wykorzystać ostatnie chwile w mieście razem z tobą, udając się wspólnie z tobą do komnat.
