Diabelski Kanion

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Z dwojga złego wolał ludzi. Przyczaił się między skałami tak, by mieć czysty strzał na Amaksjan. Jeżeli udało mu się dobrze wycelować, również zaczął ich ostrzeliwać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zdziwieni tym, że pojawiło się nagle wsparcie, straciwszy dwóch rannych i jednego zabitego, zdali sobie sprawę, że tej bitwy nie wygrają, więc uciekli, ale pewnym jest, że wrócą jeszcze dziś, do tego lepiej uzbrojeni i z bandą koleżków. Jeśli zaś chodzi o mężczyznę, którego w końcu uratowałeś, to w dość specyficzny sposób okazał Ci wdzięczność, celując do Ciebie ze strzelby i zmieniając swoją pozycję tak, aby teraz końskie truchło chroniło go przed ostrzałem z Twojej strony.
‐ A Ty kto i co tu robisz? ‐ krzyknął, przeładowawszy broń, z której dalej do Ciebie mierzył.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Taka wdzięczność za ratunek w tych czasach, taka wdzięczność! Zaklnął w umyśle i schował się za skałą, zza której odkrzyknął:
— Jestem tu, szukając pewnej osoby, a co robię? Na mój gust, właśnie uratowałem Ci tyłek! —

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Miałem wszystko pod kontrolą, jasne? Ran Petrie wychodził cało z o wiele większych opałów i zgarniał po tym ładną sumkę!
Po chwili zdałeś sobie sprawę, z kim Ty właściwie rozmawiasz: Petrie był jednym ze słynniejszych łowców nagród w całym Oskad, a na pewno najbezwzględniejszym z nich wszystkich.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

O żesz ty… No to trafiłem. Z jednej strony można było cieszyć się tym, że na takiego człowieka natrafiło się w takim miejscu, ale równie dobrze mógł być to najgorszy z trafów losu. Czas pokaże.
— Dobra, dobra, czaję! — Odkrzyknął: — Proponuję przestać się wydzierać, zważywszy na miejsce, w którym się znajdujemy! —

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Te dzikusy mogą mi obciągnąć, mój koń i tak zlał im się już na jakiś ich święty ołtarzyk… Dobra, wyłaź z łapami tak, żebym je widział, i chodź tu, to może Cię nie zastrzelę, synek.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— “Może” nie do końca mi odpowiada, Panie Petrie. Wyjdziemy oboje z dłońmi u górze. —

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie kombinuj. Nie mam po co Cię rozwalać, a dobrze wiem, że na moją głowę ma chętkę kilka osób, więc to prędzej Ty jesteś tu, żeby sprzątnąć mnie, a nie na odwrót.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— Nie jestem tu dla Ciebie, a ty nie jesteś tu dla mnie. Oboje jesteśmy tu dla innych celów, których oboje nie znamy, więc dobrze będzie traktować się po równo, nie sądzisz? Poza tym, podejrzliwość szkodzi urodzie. — Rzucił, drocząc się nieco z Ranem.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Konkretna porcja ołowiu bardziej, więc mnie nie wku*wiaj, synek, bo mam pod dostatkiem amunicji i czasu. Ty też czy może Twoje zlecenie właśnie Ci ucieka?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

– A, tu mnie masz. Całkiem śpieszno mi, wygrałeś. – Rzeczywiście, strata czasu nie była na rękę naszemu Mivvotowi. Schował dłoń, podniósł obie dłonie nad siebie i z złośliwym uśmiechem na twarzy wyszedł zza osłony.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ No i czego się tak szerzysz? Jakby mnie ktoś taki jak ja trzymał na muszce to robiłbym pod siebie, a nie cieszył mordę na widok jego i jego dwururki.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— I to zapewne nas różni, Panie Petrie. — Odpowiedział: — Szczególnie, że można tą muszkę już ze mnie zdjąć. Jak sam zauważyłeś, każda sekunda opóźnienia jest mi niezbyt potrzebna, toteż nie będę marnował mojego czasu na atakowanie spotkanego człowieka. —

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Uhuhu, nie no, powiało tu teraz grozą bardziej niż zwykle. W jakie gówno się wpakowałeś, synek, i za ile? Warto chociaż było?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— Czy warto będzie, to się dopiero okaże. Ktoś stwierdził, że podróż poślubna przez Diabelski Kanion jest świetnym pomysłem i teraz szukam skutków tej decyzji. — Wyjaśnił pokrótce.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Słyszałem o tym, smutna historia. Gdyby płacili więcej, to może też bym spróbował się za to zabrać.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— Cóż, ktoś i tak musiał się za to wziąć, więc oto jestem. A teraz, czy mogę prosić o to byś łaskawie wreszcie skierował lufę gdzie indziej? — Sytuacja zaczęła irytować James’a.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A pewnie, że tak. ‐ odparł z uśmiechem, choć lufa jego broni nie drgnęła nawet o milimetr. ‐ Prosić zawsze wolno, synek.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— Dobrze wiedzieć. — Mruknął, podirytowany, po czym spojrzał pytającym wzrokiem na Ran’a. Nie spuszczając z niego spojrzenia, zrobił mały krok w lewo.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jego broń i wzrok podążyły za Tobą.
‐ Skoro wiesz już wszystko, to po kiego jeszcze tu sterczysz? Nie chcesz iść i szukać swoich zaginionych?