Los Angeles

[Kubeł1001]

Kuba1001

Były, acz nie na klucz, mogłeś swobodnie wkroczyć do każdego z pomieszczeń.

[Kubeł1001]

Reichtangle

Zaczął otwierać drzwi, ale nie wchodził do pomieszczeń, tylko z wymierzonym pistoletem sprawdzał czy nie ma tam nikogo.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Żadnego człowieka lub zwierzęcia nie znalazłeś, Zombie zresztą też nie.

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐Przeszukajcie mieszkanie, może wy coś znajdziecie. ‐ Zwrócił się do szabrowników. ‐ Pamiętajcie, że wszystko może się nam przydać, żywność, leki, ubrania, naczynia, sztuczce, przedmioty codziennego użytku, książki… wszystko. My w tym czasie sprawdzimy sąsiednie mieszkanie. ‐ Poszedł wykonać zadanie.

//Ile jest mieszkań na każdym piętrze?//

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pokiwali głowami lub w inny sposób zamanifestowali gotowość, a później zabrali się do roboty. Pod sąsiednim mieszkaniem czekała reszta grupy i nie wyglądali, jakby chcieli wejść do środka albo nawet spróbować.
//Pięć.//

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐Coś nie tak? ‐ przyłożył ucho do drzwi, żeby sprawdzić czy nic za nimi się nie znajduje.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Dałbym głowę, że słyszałem, jak ktoś tam chodzi, a przy okazji odbezpiecza broń. ‐ wyjaśnił jeden z Fanatyków.

[Kubeł1001]

Reichtangle

Zniżył głos do szeptu.
‐Szybko! Odsuńcie się od drzwi!
Przywarł do ściany obok drzwi, po czym wyciągnął rękę i zastukał w drzwi.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Brak odpowiedzi, jeśli ktoś tam siedział, to nie miał zamiaru ujawnić Wam tego okrzykiem w rodzaju “Wypi***alaj z mojego mieszkania!”

[Kubeł1001]

Reichtangle

Nie zmieniając pozycji, sięgnął do klamki i otworzył drzwi na oścież.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nikt nie zasypał Was ołowiem, ale również usłyszałeś coś jakby szuranie butami o podłogę w środku…

[Kubeł1001]

Reichtangle

Wyjrzał zza węgła do środka.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zauważyłeś mały korytarz, który prowadził do trzech innych pomieszczeń. W środku była tylko szafka na buty, wieszaki i tym podobne umeblowanie. Fanatycy patrzyli na Ciebie niespokojnie, oczekując jakiegoś rozkazu.

[Kubeł1001]

Reichtangle

Gestem przywołał Jeremego.
‐ Idź przodem. Prawdopodobnie ktoś tam jest, cały czas bądź gotowy do strzału. ‐ powiedział szeptem ‐ Będę tuż za tobą, Roger i Lawrence wy za mną. Jeśli to możliwe strzelać tak aby obezwładnić, nie zabić.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Weź jeszcze powiedz, do którego pokoju Jeremy ma udać się najpierw.//

[Kubeł1001]

Reichtangle

//Czyli ma to jakieś znaczenie, a więc spodziewam, że w mieszkaniu rzeczywiście znajduje się żywy wróg//
‐Podejdź do najbliższych drzwi, otwórz je i ostrożnie zatocz wokół nich łuk. Strzelać bez rozkazu do wszystkiego co się rusza. Jak mówiłem, jeśli mamy do czynienia z człowiekiem, chcę go dostać żywego.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pokiwał głową i już miał wchodzić, gdy nagle coś poszybowało w powietrzu i trafiło go prosto w twarz… Niby nie jest tragicznie, bo była to pusta butelka, ale i zbyt dobrze też nie, gdyż cała twarz ma poharataną odłamkami szkła.
‐ Mam tego znacznie więcej… I nie tylko tego. ‐ powiedział jakiś męski głos, dochodzący z któregoś z pomieszczeń na końcu. ‐ Więc zabierajcie tego, który oberwał i wynoście się.

[Kubeł1001]

Reichtangle

Chwycił rannego pod pachy i zaczął wycofywać się z nim poza obręb mieszkania. Tam znów przyległ do ściany i mówił w kierunku nieznajomego:
‐ Nie znasz nas, więc jestem skłonny wybaczyć ci twoje agresywne zachowanie. Wiedz, że nie mamy złych zamiarów wobec wszystkich ludzi których spotykamy. Oferujemy schronienie i pomoc wszystkim tym, którzy szczerze wierzą w Boga. Wierszy w Boga, prawda?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Tak i co z tego? Gówno to daje, patrząc na to, co się dzieje wokół… Niech zgadnę: Fanatycy, mam rację?

[Kubeł1001]

Reichtangle

Przypomniał sobie o rannym towarzyszu.
‐ Gary, to ty masz tu apteczkę. Zrób coś z jego ranami. ‐ szepnął. Następnie już głośno zwrócił się do nieznajomego. ‐ Czyli wierzysz w Boga. To pierwszy krok do naszej wspólnej współpracy, a później do zżytej przyjaźni. Twoja wiara, może i jest nieco nadszarpnięta, ale gwarantuje, że po pierwszym spotkaniu z opatem, będziesz pełny wiary. Aha i nie nazywaj nas więcej fanatykami. Bądź co bądź nie jesteśmy psycholami, po prostu ‐ pomagamy wierzącym, a tych którzy chcą nam zaszkodzić odsyłamy do diabła, w sposób na jaki zasłużyli. A teraz wyjdź z mieszkania, bez broni , z rękami na karku. Jeśli nie dasz nam powodu, z naszej strony nie spotka się krzywda.