Moskwa

[Kubeł1001]

konrafal12

Poszukał zwłok Sprintera którego wcześniej zabił i wyjął mu z głowy nóż.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wszystko przebiegło bez żadnych zakłóceń, Zombie tym razem nie był taki hardy i nie miał zamiaru wstać, aby rzucić się w pogoń za Tobą.

[Kubeł1001]

konrafal12

Schował nóż i ostrożnie ruszył na południe w poszukiwaniu budynku, który nadawałby się na schronienie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jedynym niezniszczonym budynkiem w okolicy była najbliższa cerkiew, konkretniej ta pod wezwaniem świętego Jerzego, której wieże i dzwonnice wciąż pięły się dumnie ku górze, jakby nie zważając na kontrastujące z tym wszystkim morze ruin wokół.

[Kubeł1001]

konrafal12

Podszedł do bram budowli i zapukał na wypadek gdyby byli tam inni ocalali, lub szwendacze.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jeśli ktokolwiek tam był, to umyślnie siedział cicho, nie odpowiadając na Twoje pukanie.

[Kubeł1001]

konrafal12

Lekko uchylił drzwi, aby zajrzeć do środka.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Typowa cerkiew: Prawosławny krzyż nad ołtarzem, rzędy ław dla wiernych, drzwi prowadzące na dzwonnicę i ikony świętych na ścianach. Jak na razie nie widać nikogo żywego. Martwego też nie.

[Kubeł1001]

konrafal12

Wyjął nóż i wszedł do budynku, zamykając za sobą drzwi. Wolał upewnić się czy rzeczywiście nikogo tu niema więc zawołał
‐Halo, jest tu kto?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Brak jednoznacznej odpowiedzi, ale zza jednych drzwi usłyszałeś dziwny dźwięk, jakby coś spadło i uderzyło o podłogę. Idąc zaś środkiem ław, dostrzegłeś zwłoki, jeszcze świeże, nieopodal ołtarza. Był nim młody mężczyzna z rozszarpanym gardłem i brzuchem, z którego dosłownie wylewały się wnętrzności. Medyk z Ciebie żaden, ale nie mógł zginąć później, niż godzinę temu.

[Kubeł1001]

konrafal12

‐Ja pier*olę…‐ powiedział pod nosem i natychmiast się cofnął. Stanął na chwilę, aby dojść do siebie po tym co zobaczył, a następnie swój wzrok skierował na drzwi z których dobiegł odgłos. Mocniej ścisnął nóż i zaczął wychodzić z budynku nie przestając obserwować owego pomieszczenia.

[Kubeł1001]

Kuba1001

W sumie dobrze, że to zrobiłeś, inaczej nie zauważyłbyś wychodzącej z niego postaci. Na pewno był to człowiek, ale jego sztywny chód upodabniał go do Zombie, podobnie jak ślady krwi wokół ust i na rękach. Miał na sobie strój popa, na którym również była krew. Patrzył się na Ciebie pustym wzrokiem, później przeniósł spojrzenie na zwłoki i gdy znów odwrócił się do Ciebie, widziałeś w jego oczach łzy. Mężczyzna padł przy zwłokach na kolana, płacząc i modląc się naprzemiennie.

[Kubeł1001]

konrafal12

‐Co do ku*wy…‐ nigdy wcześniej czegoś takiego nie widział. Chwilę wahał się co zrobić, a następnie powoli zaczął zbliżać się do dziwnej postaci. Miał przygotowany nóż do rzucania na wypadek gdyby to stworzenie spróbowało zrobić to samo z nim.
‐Kim jesteś?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Popem, Sługą Bożym. Człowiekiem. ‐ odparł, powoli wstając z klęczek. ‐ Kreaturą. Potworem. Mordercą. Te stwory… Z dzwonnicy… One mnie zaraziły, a ja zabiłem jego! ‐ powiedział, wskazując najpierw na jedne z drzwi, a później na zwłoki.

[Kubeł1001]

konrafal12

‐Stwory? Co masz na myśli?‐ powiedział zatrzymując się.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie odpowiedział, był w zbyt wielkim szoku po tym, co się wydarzyło.
‐ One… One dalej tu są, prawda? ‐ zapytał, ale nie wiedziałeś, czy aby na pewno Ciebie. ‐ Oby tamte potwory ich nie dopadły…
Po chwili nagle zerwał się z podłogi i rzucił ku drzwiom, tym samym, które wskazał wcześniej palcem, mówiąc o “stworach z dzwonnicy”.

[Kubeł1001]

konrafal12

Obserwował całe zdarzenie, dalej w pełnej gotowości, na wypadek gdyby “stwory” postanowiły zejść na dół.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Sądząc po tym, że usłyszałeś krzyk pogryzionego i zarażonego duchownego, a zaraz potem ryki dobiegające zza drzwi to tak, na pewno zejdą na dół.

[Kubeł1001]

konrafal12

‐Kur*a! ‐ krzyknął i jak najszybciej wybiegł z budynku zatrzaskując za sobą drzwi. Wolał nie kusić losu, więc oddalił się od cerkwi na bezpieczną odległość.

[Kubeł1001]

Kuba1001

I tym samym pozostawiłeś na łasce tych potworów, czymkolwiek były, jakieś osoby, o których wspominał oszalały pop tuż przed swoją śmiercią.