Begin

[Abbey]

— Nie wiem. Ja nawet kotem nie jestem. A ostrzegam ciebie, żebyś mnie nie przydepła czy coś.

[Wiewiur]

- To skąd to ostrzeżenie o nierozmawianiu z obcymi zwierzętami, skoro nie jesteś w stanie zrobić mi krzywdy? I czym Ty w takim razie jesteś? O, zaklętym w kota człowiekiem?!

[Abbey]

— Można tak powiedzieć.

[Wiewiur]

- Ej czekaj, serio zgadłam?! Weź mi o tym opowiedz!

[Abbey]

Zakrył się łapkami i pokręcił łebkiem.

[Wiewiur]

- A teraz o co Ci chodzi? Zapytałam przecież normalnie…

[Abbey]

Chyba się zawstydził.

[Wiewiur]

Myślała że się załamał. Ale cóż, jako iż z dedukcją u niej kiepsko, pozostanie przy swoim pomyśle!
- No weź się nie gniewaj noooo… - Próbowała go jakoś udobruchać. - Po prostu jesteś pierwszą magią z jaką się tu spotkałam…

[Abbey]

— Ale nie chcę o tym gadać…

[Wiewiur]

- Czemu?

[Abbey]

— To jest zawstydzające!

[Wiewiur]

- Przez co? Ze swojej winy stałeś się kotem? Może mogłabym Ci jakoś pomóc?

[Abbey]

Poderwał się na równe łapy i odskoczył.
— L-ledwo się znamy!

[Wiewiur]

- Ej no! - Zakrzyknęła kiedy tylko od niej odskoczył. Bardzo dziwny kot… człowiek? Coś. - Jak mam w ogóle na Ciebie mówić? Masz - po czym szybko dodała - miałeś jakieś imię?

[Abbey]

— Jestem Sho.

[Wiewiur]

- A ja Angelika - wyciągnęła w jego kierunku dłoń.

[Abbey]

Podsunął się łebkiem do głaskania.
— Miło poznać.

[Wiewiur]

Usiadła na trawce po turecku. Niby nie kot, a jednak podobne zachowania ma.
- Długo już jesteś w tej formie?

[Abbey]

— Po pierwszym miesiącu straciłem rachubę. Z jednej strony bardzo mmie to bycie kotem denerwuje, a z drugiej głaskanie jest takie przyjemne…

[Wiewiur]

- Dalej nie chcesz powiedzieć jak to się stało?