Porte Isla

[Abbey]

— A ty byłbyś dla nich niezłym smakołykiem. Pogryzły cię chyba wszędzie, gdzie tylko się dało.

[bulorwas]

- Przeżyłem piranie, przyżyję i to.

[Abbey]

— No wiesz. Gdybym się troszku spóźniła już nie mógłbyś mi składać propozycji, uparciuchu.

[bulorwas]

- Jestem ci za to wielce wdzięczny. Na cholerę te syreny polują na ludzi? Lubią ludzkie mięso czy co?

[Abbey]

— Lubią. Szczególnie takich dorodnych jak ty.
Roześmiała się.

[bulorwas]

- Czyli nie ma co ich na spryt brać tylko trzeba od razu strzelać. Muszę sobie ogarnąć łuk.

[Abbey]

— Najpierw poczekaj, aż zejdzie z ciebie trucizna.

[bulorwas]

- A co robię?

[Abbey]

— Denerwujesz mnie. To się nie zmieniło.

[bulorwas]

- Taki mój urok. To, jaki jest plan na resztę dnia? Jestem dość głodny, szczerze powiedziawszy.

[Abbey]

— A na co masz ochotę, kotleciku?

[bulorwas]

- Jakieś mięso, skoro wspomnieliśmy o kotelciku. Najlepiej rybę.

[Abbey]

— To fajowo, przynajmniej nie trzeba kombinować.
Gwizdnęła, samej nie ruszając się z miejsca.
— Zaraz coś będzie.

[bulorwas]

- Po wykurowaniu się, chciałbym przybić na brzeg, blisko jakiegoś lasu. Potrzebuję łuku albo przynajmniej oszczepów, a do tego potrzeba mi krzemieni i drewna.

[Abbey]

— A co, na nie się będziesz szykował?

[bulorwas]

- Ta. Zlecenie zleceniem, ale nie pozwolę się gryźć bez pozwolenia.

[Abbey]

— Chyba to nie był dobry pomysł, żeby dawać ci to zadanie.

[bulorwas]

- Przeżyłem Afrykę i bandy fanatycznych murzynów, wytrzymam też kanibalistyczne syreny.

[Abbey]

— A to podchodzi pod kanibalizm? Nie zastanawiałam się nad tym.
Do sali wszedł chłopak z zastawą z parującym obiadem.
— Będziesz jadł czy trzeba cię karmić, kotleciku?

[bulorwas]

- Dać się tobie karmić to sama przyjemność, więc poproszę. -