Nizina Devon
-
- Sądząc po tym że jest on portalem miedzywymiarowym? Dość prawdopodobne.
-
Mattias zaśmiał się.
— Długo jesteś w Krainie? -
- Szczerze mówiąc to od dzisiejszego poranka. Na razie udało mi się tylko zebrać kartę od Risu.
-
Mattias pokiwał głową ze zrozumieniem. Z kieszeni wyjął kartę i podał mu ją.
— Trochę się pozmieniało od czasów, kiedy twój ojciec tu był. -
Pochwycił kartę i schował ją do portfela.
- Jak dużo? Kojarzę trochę z opowieści mojego ojca i mam nadzieję że choć część z tych informacji jest aktualna. -
Eva zmarszczyła brwi.
-A wcześniej? Dzieci raczej nie biorą się z powietrza.- -
gula
— Na pewno część osób, które poznał, wyniosła się z Krainy. Na przykład Rafael.Vapen
— Po prostu podoba mi się to miejsce i to życie. Mnie i mojej rodzince. -
- Ciekawe. Ja ruszam do Donii, bo pamiętam z opowiadań że ojciec miał tam kilku przyjaciół. Jest szansa że jakiś tam znajdę?
//Nie zaktualizowałaś mi statusu
-
//bywa
-
— Całkiem możliwe. Ostrzegłbym cię jedynie na przyszłość przed jedną dziewczyną, dobra? Nie mieszka w Donii, ale zgaduję, że i tak w końcu ją spotkasz.
-
- Pewnie. Jak się nazywa, albo po czym ją poznam?
-
— Poznasz ją… pewnie po tym, że szefuje w hotelu w Colder. Nazywa się Zella.
-
- O, chyba kojarzę to imię. Mój ojciec był z nią blisko, zanim zostali parą z Kamą.
-
— No właśnie. Nie znam dobrze sytuacji, ale najlepiej się nie przechwalaj.
-
- Emm… ok, zrobię co w mojej mocy. - skosztował jednego z ciasteczek.
-
Mattias rozsiadł się wygodnie i zamilkł.
— Co właściwie porabiałeś, zanim tu trafiłeś, LJ? — zapytała Patrycja. -
- Pracowałem w galerii sztuki w Miami, jak wcześniej wspomniałem.
-
Mattias szturchnął Patrycję.
— Widzisz? Starzejesz się. To straszne.
— Idź mi. Siedem wieków na karku, a gadasz jak gimnazjalista. Po prostu wolałam się upewnić, czy LJ nie wybielił aby swojej relacji — rzuciła z chichotem. -
- Jakże bym śmiał. - uśmiechnął się i dokończył filiżankę herbaty. Spojrzał się też na Evana, który chyba mu się czuć teraz nieco zignorowany.
-
Evan machnął ręką, zupełnie jakby czytał mu w myślach.
— Cieszę się, że doprowadziłem do czegoś w stylu rodzinnego spotkania. Nie spodziewałem się.
