Dwór Srebrnej Maski
-
— Jak matkę kocham, szlag mnie z wami trafi… — Westchnął sam do siebie, przykładając palce do nasady nosa.
Właściwie nie miał konkretnego planu na rozwiązanie tego sporo, ani całej sytuacji, jaką zastał gdy przybył tutaj po raz pierwszy. Wątpił w cały ten pomysł z tym, aby ich nastraszyć, jeszcze gorsza była jego oryginalna koncepcja. Wyglądało na to, że musiał się zdać na żywioł…
— CZY WY WSZYSCY MOŻECIE SIĘ NA CHWILĘ ZAMKNĄĆ?! — Ryknął całym swoim głosem, stojąc na samym środku placu.
-
O dziwo, zrobili to, o co ich prosiłeś. Może wydarłeś się głośniej, niż zamierzałeś, może zaważyły słowa, których użyłeś, ale na pewno zwróciłeś na siebie ich uwagę. Lepiej to wykorzystać, nim wrócą do kłótni.
-
— Dobra, dobra, dobra… Od czego by tu zacząć… — James złapał się za nasadę nosa, ceremonialnie zamyślił się na chwilę, po czym kontynuował donośnym głosem. — O! Wiem! Może na dobry początek powiecie mi jakiż to genialny powód znaleźliście, żeby rzucić się sobie do gardeł, hę?!
Rozejrzał się po tłumie pełnym złości i zmęczenia wzrokiem, który nie tylko groził Mivvotom, co bardziej mówił ,spodziewałem się że będziecie lepsi" spojrzeniem zawiedzionego ojca.
— Nie wystarcza wam, że Armia Oczyszczenia jest bardziej niż chętna do wytępienia nas i zakucia nas w kajdany, co? No, co tak cicho? PYTAM CZY NIE WYSTARCZA WAM TO?! — Przez cały ten czas magią podbudowywał swój głos. —Bo z tego co widzę, ewidentnie nie. Musicie marnować czas, siłę i nerwy i bogowie wiedzą co jeszcze z tego będzie, na kłótnię o sprawy, które można rozwiązać w normalny, spokojny sposób. I nie gapcie się tak na mnie, bo wiem o co chodzi. Ta-da! — Tutaj ukazał iluzję, pod której zasłoną przebywał w wiosce. — Więc co z wami? Aż tak wam spieszy się do rozlania krwi, hę?! Srebrna Maska dwoi i troi się, żeby dać nam namiastkę bezpieczeństwa, ale wy wolicie pluć na to?! No słucham, powiedzcie mi teraz dlaczego nie mam racji!
-
Twoje wystąpienie zostało wysłuchane w niemal całkowitej ciszy, tak wielkie wywarłeś wrażenie na swoich współplemieńcach tymi słowami. Większość z nich pogrążyła się w rozmyślaniach na temat tego, co powiedziałeś, inni zaś zaczęli coś szeptać między sobą, choć nie mogłeś usłyszeć, co dokładnie, a wszyscy bez wątpienia czekali, czy nie masz im do powiedzenia czegoś jeszcze.
-
— Więc teraz oczekuję, że przestaniecie się zachowywać jak stado rozbestwionych Moyetów, a przedstawiciele obu stron wyjdą tutaj i dogadają się między sobą, bo nie pozbędziecie się mnie stąd, dopóki nie będzie porozumienia. — Odparł, zmierzając powoli do końca swojego wywodu, wodząc piorunującym wzrokiem dookoła. — No więc?! — Podniósł głos raz jeszcze.
-
//BTW żałuję, że dopiero teraz zajrzałem do fauny Oskad. Przyznam, że Lembu czy Moyety to naprawdę ciekawe pozycje. //
-
- Przyjmujemy twoje rady i wezwanie do zachowania rozwagi. - odpowiedział w końcu jeden z mieszkańców wioski.
- I widzimy, że twój punkt widzenia nie jest pozbawiony racji. - dodał kolejny.
Słowa same w sobie były już dość budujące, a co dopiero fakt, że wypowiedzieli je liderzy dwóch rywalizujących ze sobą grup, jak miałeś okazję dowiedzieć się podczas swojego niedawnego pobytu w wiosce pod magiczną przykrywką.
- Ale nie jesteś jednym z nas. A twoje oszustwo wystawiło zaufanie, jakim cię obdarzyliśmy, na szwank. Nie masz prawa brać udziału w naszych obradach.
- Ale powiadomimy cię o ich wyniku, gdy podejmiemy decyzję. -
Nie jesteś jednym z nas. Słowa wypowiedziane przez Mivvota, kogoś, z kim James dzielił połowę swojej krwi, ubodły go prosto w pierś. Choć zachował niewzruszony wyraz twarzy, w środku pękł wpół, jakby jeden z ostatnich filarów jego jestestwa się kruszył. Nie był człowiekiem i nigdy nim nie będzie. Nie był Mivvotem i nigdy nim nie będzie.
I tak po prostu jest.
-- A więc dobrze. To sprawiedliwe podejście, żalu do was nie mam. – Skłamał, uśmiechając się ciepło. – Będę czekał na waszą decyzję. I liczył, że będzie właściwa, bo wiem, że jesteście do niej zdolni. Bywajcie.
Skinął im głową i odwróciwszy się na pięcie, ruszył ku wyjściu z wioski.
-
Gdy opuściłeś wioskę powitało cię powolne klaskanie. Na skraju lasu otaczającego zabudowania osady dostrzegłeś jednego z ludzi Srebrnej Maski, nazwiskiem Boone, który miał już okazję ci towarzyszyć.
- Nie ukrywam, że spodziewałem się po tobie czegoś więcej niż tego, że po prostu wydrzesz na nich mordę. Ale, do cholery, wydarłeś się jak nikt inny. Mam nadzieję, że to coś da. -
James spojrzał na niego zmęczonym wzrokiem. Choć ten dzień nie należał do najdłuższych, to miał go już wyjątkowo dość. Kusiła go wizja zamknięcia się w swojej klitce i wyjścia dopiero następnego dnia.
— Nadzieję to ty sobie możesz mieć. — Machnął ręką z rezygnacją, maszerując w stronę dworu. — Ale efekty jakie będą, takie będą. To już nie moje zmartwienie.
-
Jakby odczytując twoje myśli, Boone odparł:
- Jakby nie było, zasłużyłeś na odpoczynek. I tak nic nie ustalą do wieczora, a może nawet i do jutra. Do tego czasu jesteś wolny i możesz robić co chcesz. -
— Słodko. — Odparł zdawkowo.
W tym miejscu pozostawił Boone’a samemu sobie i udał się do swojej kwatery. Nie, chwila. Najpierw udał się do kwatermistrza. Miał kapelusz do odebrania. Zostanie, aby położyć go na jego mogile przy następnej okazji. -
Starszy mężczyzna był widocznie zaskoczony, ale też ucieszony na twój widok.
- O, proszę. A jednak wróciłeś. I to całkiem szybko. Jak było? -
— Żyję. To więcej niż oczekiwałem, chyba. — Odparł, w jego tonie dało się słyszeć gburowatość. — Mogę odzyskać mój kapelusz? Jednak mój grób obędzie się bez niego.
-
Kiwnąwszy kilka razy głową, staruszek pospiesznie oddalił się, wracając po krótkiej chwili z twoim kapeluszem w rękach. Już na pierwszy rzut oka zauważyłeś, że twoje sfatygowane wcześniej nakrycie głowy wyglądało o wiele lepiej, niż gdy zdawałeś je do magazynu: widocznie kwatermistrz wziął sobie do serca twoje mówienie o pogrzebie i chciał, aby do trumny trafiło coś ładnego.
-
Widocznie wziął sobie słowa James głęboko do serca. Pół-Mivvot chwycił kapelusz w dłonie i obrócił go, przyglądając się temu, jak czysty był.
— Dawno nie wyglądał tak dobrze. — Skomentował ponurym, ale jednocześnie zaskoczonym tonem. — Dziękuję.
-
- To żaden kłopot. - odpowiedział, machając ręką. - Byłem swego czasu kaletnikiem. I szewcem. Miałem też sklep z galanterią. I służyłem w armii. Gdy będziesz tak stary jak ja, nabędziesz wielu talentów. I kto wie, kiedy któryś z nich okaże się akurat przydatny?
-
// No Rzecki, jak bum cyk cyk.//
— Jest w tym jakaś mądrość. — Odparł zadumany James, zakładając kapelusz. — Bywaj, w takim razie.
Udał się do pomieszczenia wyznaczonego mu przez Srebrną Maskę. Dzisiejszy dzień pozostawił go z wachlarzem emocji, o których niekoniecznie chciał myśleć. Teraz po prostu chciał zamknąć się w miejscu, które mógł choć w ułamku nazwać ,swoim", odizolować od reszty i zwyczajnie odpocząć.
-
W zasadzie to nie miałeś wielu opcji, skoro musiałeś czekać na decyzję tubylców, a biorąc pod uwagę jak długo prowadzili między sobą ten zażarty spór, to równie dobrze możesz oczekiwać na dni bezczynności. Póki co minęło kilkanaście godzin, powoli zapadał zmrok.
-
Leżąc na pryczy, z rękoma skrzyżowanymi za głową, wpatrywał się bez większego celu w sufit. W końcu zamknął oczy.
To był jego nowy dom. Te cztery ściany, prycza, stolik, krzesło. Dom.
Nie miał wielu opcji.
Postanowił, że jutro z rana uda się do Srebrnej Maski lub do byłego kaletnika po nowe dyspozycje. Jutro… Dzisiaj nie chciał już otwierać oczu. Dręczyło go ponure wrażenie tego, iż wszyscy i wszystko irytowali go. Nic nie było takie, jak być powinno. Dziwne, upierdliwe wrażenie.
Powoli wypuścił powietrze z płuc.
To był długi dzień.
