Krwawe Wybrzeże
-
- Kruki i wrony rozdziobują kości poległych w bitwie. - odparł tamten, zauważając twoje spojrzenie. - Ale są na tyle inteligentne, aby służyć jako posłańcy. Szybcy i lojalni. I nikt nie próbuje ich zabić, bo który z tych słabeuszy podejrzewałby coś takiego?
Chyba mówiłby dalej, ale siedzący na tronie Nord rzucił mu krótkie spojrzenie, po którym Wulig zamilkł.
- Jestem Sibbor i ja tu dowodzę. - powiedział, patrząc na ciebie i Zamara. - Chętnie przyjmiemy waszą pomoc, o ile rzeczywiście będziecie jej nam w stanie udzielić.
- Ten metalowy może by i się przydał, przystojniaku. - mruknęła Orczyca do Sibbora, patrząc na ciebie. - Ale ten drugi? Cherlak.
Zamar jedynie uśmiechnął się pod nosem, nie dając się sprowokować do czegoś, co mogłoby przerodzić się w walkę między wami dwoma, a całym obozem barbarzyńców. -
Reinhardt spojrzał przez chwilę na Zamara, nie okazując mimiką swej twarzy jakichkolwiek emocji. W głębi duszy jednak uśmiechnął się, wiedząc iż towarzyszący mu Styric może stanowić poważne zagrożenie, a fakt, że obydwaj znali magię sprawiał, że był pewny siebie, a także wierzył w to, iż gdyby doszło do walki między nimi a Nordami, to z pewnością Mroczni Paladyni posłaliby co najmniej kilku wojowników z Karak’Akes do zaświatów. Z powrotem odwrócił się w stronę Sibbora.
-- Będziemy. Jak mamy pomóc? - zapytał. -
- Zajmij się nimi, Wuligu. - odparł Nord, wracając spojrzeniem do swojego podwładnego. - Odpowiedz na ich pytania, opowiedz o naszej drużynie, walce o ten gród, oprowadź po obozie. Jeśli uznasz, że nie przydadzą się nam do niczego, odeślij ich z powrotem tam, gdzie przybyli. Ale jeśli zobaczysz w nich jakikolwiek potencjał, niech wrócą do mnie.
Wulig skinął głową i ruszył w waszym kierunku, a później was minął, idąc na spacer po obozie. Sibbor nie ruszył się z miejsca, ale pozostali Nordowie odeszli do swoich spraw, rozumiejąc, że żadnego widowiska tym razem nie będzie. -
Zamachnął się głową w stronę Zamara, aby ten poszedł za nim, a następnie ruszył za Wuligiem. Reinhardtowi jak najbardziej będzie potrzebna wiedza o stanie sił Nordów, a w szczególności to, czy posiadają jakiekolwiek machiny oblężnicze.
-
Mogłeś go o to zapytać, w końcu po to Sibbor powierzył go wam jako przewodnika. Ale Zamar pierwszy skorzystał z okazji:
- Ta pyskata Orczyca… Kim jest? - zapytał, rzucając szybkie spojrzenie przez ramię za siebie.
Nim odpowiedział, Wulig zaśmiał się.
- Mówimy na nią Bytte. To jedna z kilku nałożnic mojego pana, chyba jego ulubiona. Nie wiem, jakie plany narodziły się w twoim bladym łbie, ale lepiej nie próbuj wprowadzić ich w życie, chyba że chcesz żeby Sibbor rozciął ci plecy i wyciągnął płuca na zewnątrz. To jego ulubiony sposób na zabijanie jeńców i składanie ich Tempusowi. Mówimy na to…
- Krwawy Orzeł. - skończył Styric, nim Nord miał okazję. - Tak, wiem. Po drodze tutaj czytałem nieco o waszej wierze, kulturze i historii, a nawet poznałem nieco języka. Imię tej Orczycy… Nie oznacza “zdobyczy” w waszym narzeczu?
Wulig ponownie się zaśmiał i skinął głową.
- Masz rację. Ale teraz chyba nie pora na rozmowy o tym. Jestem głównym gawędziarzem naszej grupy, chętnie zobaczę was przy wieczornym ognisku i opowiem historię moją, Sibbora i reszty z naszego plemienia. -
-- Miło nam będzie dowiedzieć się czegoś o Waszym plemieniu. Czy posiadacie jakieś machiny oblężnicze? W końcu tak liczna grupa Nordów, jak Wasza, powinna posiadać coś, dzięki czemu uda się zdobyć ten gród, czyż nie?
-
- Potrafimy budować drabiny i tarany, nic więcej. - odrzekł. - Na kogo ci wyglądamy? Na Krasnoludy? Nic więcej nigdy nie było nam potrzebne.
-
-- Wybacz, jeśli uznałeś to za obelgę. Zależało mi jedynie na tym, aby dowiedzieć się, czym dysponujecie. Potrzeba będzie zniszczyć wieże strzeleckie i machiny miotające Krzyżowców, a bez katapult to zadanie może być utrudnione. Dlatego ja i mój towarzysz możemy wykorzystać magię w tym celu, a także stworzyć wyłom w murach. - odpowiedział i uniósł rękę w geście, aby mu nie przerywano. - Rozumiem, że Nordowie nie mają zbyt pozytywnego stosunku do magii, ale jeżeli mamy zwyciężyć oblężenie i zdobyć gród, magia będzie potrzebna nam do zrealizowania tych celów.
-
- Musisz przedyskutować to z moim panem, ja nie będę podejmować takich decyzji. - odparł. - Co jeszcze chcecie wiedzieć?
-
-- Na razie nie mam żadnych pytań, ale być może mój towarzysz chciałby dowiedzieć się czegoś więcej.
-
Zamar zaprzeczył ruchem głowy.
- Chętnie posłucham twojej opowieści przy ognisku, tak jak wspomniałeś, ale poza tym nic nie przychodzi mi do głowy. -
-- Tak więc poczekamy do wieczora i spotkamy się z Wami przy ognisku. Wysłuchamy opowieści o Waszym plemieniu, tak jak wcześniej mówiliśmy.
-
Uznając to za koniec swojej pracy jako przewodnik, Nord odszedł do swoich spraw, zostawiając was samych.
-
-- I jak myślisz? Wyniknie coś na korzystnego dla nas z tej współpracy? - zagadał Styrica.
-
- Ich lider… Jest intrygujący. Nie jest starym i dziwacznym szamanem ani żądnym krwi barbarzyńcą, tak jak nasi poprzedni znajomi. - odparł Styric, składając dłonie za plecami i kontynuując przechadzkę po obozie. - Na pewno będzie dużo bardziej skłonny do współpracy, ale trudniejszy w manipulowaniu. Nie jest głupi ani prymitywny, widział i przeżył wiele. Trzyma jak psa bestię, której jego współplemieńcy boją się bardziej, niż dorosłych Mamutów. Ma za niewolnicę Orczycę, które rzadko ulegają przedstawicielom ras, które uznają za słabsze, a za takich posądzają prawie wszystkich. Jego topór miał wyryte na ostrzu krasnoludzkie inskrypcje… Kimkolwiek jest, Sibbor będzie najciekawszym Nordem, jakiego poznałem. I być może najużyteczniejszym dla nasze sprawy.
-
-- Najważniejsze jest to, aby udało się nawiązać współpracę między nami a Sibborem i jego ludźmi. Być może Nordowie pomogą nam, jeśli będziemy chcieli wyplenić Paladynów Srebrnej Dłoni. Możliwe, że nawet pozyskamy nowych rekrutów.
-
//*Krzyżowców Argentu.//
- Uważasz, że któryś z nich by się nadawał? - zapytał Zamar, a powątpiewanie z lekką nutą rozbawienia usłyszałby nawet średnio rozgarnięty Ork. -
// W tym przypadku akurat chodziło mi o Paladynów, a nie Krzyżowców Argentu. //
-- Jeśli uda się część z nich zmanipulować, by przyłączyli się do nas, to możliwe, że znajdziemy jakiś pożytek z nich. -
//No dobra, w tym kontekście ma to jak najbardziej sens.//
- Nie o to mi chodzi. - mruknął. - Każdemu z nich możemy dać zaklętą broń i zbroję, niektórych nawet nauczyć Magii Mroku. Chodzi mi o to, czy z żądnych krwi dzikusów i barbarzyńców zdołamy przemienić ich w kogoś więcej, niż w tych samych dzikusów i barbarzyńców, ale lepiej uzbrojonych. -
Reinhardt westchnął w odpowiedzi na słowa Styrica. Im dłużej o tym myślał, tym bardziej wydawało mu się, że Nordowie rzeczywiście nie przydadzą się jako nowi rekruci Mrocznych Paladynów. Mogliby być pożyteczni jako wojownicy Vomocha, choć i tak najpewniej byliby lepiej uzbrojonymi barbarzyńcami.
-- Możliwe, że masz rację. Jeśli nie Nordowie, to kto miałby zasilić szeregi Mrocznych Paladynów? Myślisz, że są tutaj jacyś kultyści bądź amatorzy Magii Zła, którzy nienawidzą zarówno Krzyżowców Argentu, jak i Paladynów Srebrnej Dłoni?
