Wioska Caelfall
-
Mężczyzn wyrwał im z rąk koszulę i ubrał się sam, od razu wstając na nogi.
- Nie trzeba. Muszę się zbierać, mam wiele do zrobienia. - powiedział, trzymając się za zraniony bok. - Ale dziękuję wam za pomoc. Wspomnę waszą wioskę w modlitwie do mojego boga. -
- Naprawdę zalecam zostanie tu na przynajmniej kilka dni. Chcę mieć pewność, że rana zagoi się dobrze. Nie mam pewności, że coś ci się nie stanie z dala od jakiejkolwiek cywilizacji, kiedy nikt nie będzie w stanie ci pomóc.
-
Mruknął coś pod nosem i podszedł w stronę swojego ekwipunku, chcąc zebrać rzeczy i odejść, tak jak powiedział, nic nie robiąc sobie z twoich zaleceń. W końcu jednak syknął z bólu i klęknął na ziemi, patrząc z wściekłością na ranę, która stała na drodze jego planom.
- Niech będzie. - westchnął i wstał, podpierając się o stojącą w pobliżu beczkę. - Przez “tu” masz na myśli tę stodołę?
- Znajdziemy ci jakiś lepszy nocleg. - odparł sołtys, uwalniając cię od konieczności odpowiedzi na to pytanie. Przedyskutował coś z żoną, a ta odeszła. Chłopi pomogli mężczyźnie zabrać rzeczy, on sam oparł się o jednego z nich, i wszyscy odeszli, nawet Tsia, w której oczach widziałeś wyraźną fascynację tym tajemniczym przybyszem.
- Cóż… - zaczął sołtys, siadając na beczce. - Ponownie przybyłeś w samą porę i zrobiłeś to, co do ciebie należy. Tym razem nie był to żaden z nas, ale i tak chcę ci podziękować. -
-- Taki już mój obowiązek… – powiedział pół-smok. Odwrócił się w stronę mężczyzny, aby patrzeć, jak go biorą. – Starajcie się go pilnować - rzekł ciszej do sołtysa. – Nie wygląda mi na takiego, co usiedzi w jednym miejscu przez kilka dni. A naprawdę nie chcę, żeby znów mu się coś stało z tą raną.
-
- Jest w takim stanie, że nawet ja bym sobie z nim poradził. - odparł ze śmiechem, ale szybko spoważniał. - Ale nie mogę nic obiecać, gdy bardziej mu się poprawi. Widziałeś, ile broni nosił przy sobie? Ja nie mam zamiaru wejść mu w drogę, gdy będzie mieć którąś w ręce, nie mogę też tego nikomu kazać.
-
-- Rozumiem to. Też bym się bał. Umięśniony, pewnie dobrze wyćwiczony w posługiwaniu się bronią… I te włosy… – Earizid się zastanowił. – No nic, po prostu trzeba go mieć na oku, a jak się wkurzy to trzeba na niego uważać. Od czasu do czasu wpadnę i opatrzę mu ranę raz jeszcze. Czegoś jeszcze wam potrzeba, czy mogę wrócić do siebie?
-
Sołtys pokręcił głową.
- Nie, to wszystko. Dziękuję raz jeszcze. Jeśli pozwolisz, wrócę teraz do swoich spraw. - odparł i odszedł niespiesznie kilka kroków, dając ci szansę na ewentualne ciągnięcie rozmowy dalej, gdybyś był tym zainteresowany. -
-- W porządku. Miłego dnia – pożegnał się z sołtysem i wyruszył w podróż powrotną do swojej chatki.
-
Dotarłeś tam bez żadnych przeszkód.
//Przewijamy o kilka dni w świecie gry czy masz coś do zrobienia?// -
Po dotarciu do chatki zdjął wszystko poza bielizną i położył się w małym łóżku, aby trochę odpocząć.
//Ja chyba już nic nie mam. Jak chcesz to możemy przewinąć.//
-
Kolejnych kilka dni mijało ci raczej w spokoju, codzienną nudę i rutynę przerywały tylko spacery do wioski, aby zmieniać opatrunki tajemniczego przybysza i doglądać jego ran. Jak mogłeś zauważyć przy okazji tych wycieczek, miejscowi niezbyt cieszyli się z tego, że musiał zostać i czekali, aż tylko opuści ich osadę. Zresztą, on sam również nie pragnął niczego bardziej, niż odejść z Caelfall, pomimo opieki, jaką tu miał, oraz wzrastającego z dnia na dzień zainteresowania ze strony Tsii, czego jednak zdawał się nie zauważać. Niemniej, rana goiła się dobrze i właściwie jedyne, co ci zostało, to iść dziś do niego, upewnić się, że wszystko jest w porządku, i przekazać mu te nowiny, aby ku uldze swojej i mieszkańców wioski (choć nie wszystkich) mógł ją wreszcie opuścić.
-
Ha! myślał sobie Earizid wesoło skacząc po polnej dróżce, która prowadziła z jego chatki do wioski. Dziwnie jest uwierzyć, że historia wokół tajemniczego człowieka, który przybył do Caelfall, już ma wyjeżdżać. Niemniej pół-smok cieszył się, że jego umiejętności medyczne dały efekt w postaci dobrze gojącej się rany. Nie dajcie Pradawni wszystko strzeliłoby psa w dupę, rana zaczęłaby cieknąć ropą, a tajemnicza osoba pewnie by mu tego nie wybaczyła…
Earizid zapukał do drzwi chaty, która stanowiła miejsce odpoczynku dla tajemniczego, blond włosego gościa. -
Nie było żadnej chaty, nieufni w swej naturze wobec każdego, kto nie pochodził z ich społeczności, chłopi nie chcieli przyjąć przybłędy pod swój dach, zwłaszcza tak dobrze uzbrojonego. Stąd musiał zamieszkać w karczmie, gdzie znajdowało się kilka niewielkich pokoi, ponieważ do Caelfall czasami przybywali kupcy czy wędrowni rzemieślnicy, choć lepszym określeniem jest to, że właściwie przejeżdżali przez wioskę i czasem pogoda lub inne powody zmusiły ich do pozostania na dłużej. Tak czy siak, w karczmie panował niewielki ruch, tylko dwóch starszych mężczyzn sączyło piwo w stoliku w rogu, inni mieszkańcy wioski mieli obowiązki, którymi musieli się zająć. Oberżysta wskazał ci, gdzie powinieneś się udać, a gdy tylko zapukałeś, usłyszałeś polecenie, aby wejść do środka. Jak zauważyłeś, mężczyzna był już ubrany i gotowy do drogi, choć wciąż na coś czekał przed odejściem, najpewniej właśnie na twoją wizytę.
-
-- I jak? Nic nie boli? Rana nie daje o sobie znać tak mocno?
-
Pokręcił głową.
- Czuję się jak młody bóg. - odparł mężczyzna. - Cieszę się, że mogę wrócić na gościniec, mam ważne sprawy do załatwienia. Ale nie zapomnę tej wioski, ciebie ani tej dziewki, która ciągle się wokół mnie kręci… Chcesz jeszcze raz rzucić okiem na moją ranę czy mogę już ruszać? -
-- Jeśli nie masz nic przeciwko to chciałbym jeszcze raz ją zobaczyć. Tak dla pewności.
-
Pokiwał głową i rozebrał się od pasa w górę, ściągając też opatrunek. Twoje najgorsze i zarazem najmniej prawdopodobne obawy się nie spełniły: rana rzeczywiście się zagoiła i twoja pomoc nie jest już dłużej potrzebna.
-
-- Nie widzę żadnego problemu z raną, a zatem pozostaje mi wyłącznie życzyć ci bezpiecznej podróży – uśmiechnął się.
-
- Mój bóg będzie patrzył na waszą wioskę z uwagą. - odparł mężczyzna, kładąc ci dłoń na ramieniu. Wydawało się, że miało to być coś pozytywnego, jakaś forma dziękczynienia czy podziękowania, ale ton głosu, jakim wypowiedział te słowa, i wzrok, którym na ciebie patrzył, sprawił, że poczułeś się nieswojo… Ale nim mogłeś porozmyślać nad tym więcej, do pokoju wbiegł zdyszany i widocznie przerażony karczmarz.
- Earizid! Szybko! Chodź! Bandyci! Zbliżają się bandyci, musisz nam pomóc!
Tajemniczy wędrowiec spojrzał na karczmarza, potem na ciebie i poklepał cię po ramieniu, zabierając dłoń.
- Pomogę wam. Jacyś zwykli bandyci nie mają prawa zaatakować tej wioski. -
-- Prędko więc! – zakrzyknął Earizid i wyszedł z karczmy, aby obaczyć w jakiej sytuacji znajduje się Caelfall.
