Trzewia
-
//Jakbyś miał wątpliwości co do słuszności tego odpisu, to odsyłam do grafiki małpiszona.//
Plan był świetny. Wręcz doskonały. Spalił na panewce w chwili, gdy wskoczyłeś na wielkiego Demona, bo zdałeś sobie sprawę, że on nie ma słabych, nieopancerzonych punktów, zbroja zdawała się w niego wrastać, być niczym druga skóra, co sprawiało, że mógł się poruszać, a jednocześnie być przy tym niewrażliwy na ciosy. Jedynie jego oczy i pysk były odsłonięte, ale uderzenie w te miejsca będzie o wiele trudniejsze, zwłaszcza że małpa dawała sobie teraz radę ze swoim przeciwnikiem jedną ręką, drugą robiąc potężne zamachy w pancernej rękawicy z kastetem, chcąc strącić Cię ze swojego grzbietu. -
Dalej trzymając się bestii, starał się robić uniki przeskakując z jednego miejsca na drugie, tak by bestia nawalała sama siebie.
-
Podziałało, potwór był rzeczywiście tak głupi, na jakiego wyglądał, ale nie robił sobie w ten sposób krzywdy, zdawał się w ostatniej chwili powstrzymywać od ciosu, gdy ten miał spaść na łeb. Lartah przynajmniej radził sobie teraz dużo lepiej, dzięki Twojej dywersji zdołał zacisnąć obie łapy na szyi wielkiej małpy, a ta przestała poświęcać Ci uwagę, chcąc się uwolnić z tego morderczego uścisku, który z chwili na chwilę wyduszał z niej życie.
-
Wspiął się wyżej szukając luki w pancerzy i starając się tam wbić krótki miecz. Jak nie ma z przodu to spróbował z oczodołami.
-
Luk w pancerzu nie było wiele, ale w końcu jakąś odnalazłeś. Żeby sięgnąć jakichś ważnych organów przez warstwę grubego i szorstkiego futra, skóry, tłuszczu i mięśni musiałbyś wbić go po samą rękojeść, a może i jeszcze głębiej, ale potwór nie miał zamiaru Ci na to pozwolić: Gdy tylko poczuł ból, jaki wywołał Twój atak, puścił Upadłego i jednym ciosem strącił Cię ze swojego grzbietu, ale piasek na szczęście zamortyzował upadek. W tym czasie Lartah zdołał dojść do siebie i wznowił kotłowaninę z wielką małpą, teraz jednak zdawał się wygrywać.
-
Ponowne wspięcie się na małpę byłoby głupie. Mógł jakoś pomóc Lartahowi w walce?
-
Ponowne wspięcie się na małpę byłoby głupie. Mógł jakoś pomóc Lartahowi w walce?
-
Nie, a przynajmniej nie teraz, zwłaszcza że obaj mogę Cię nawet nie zauważyć i przypadkiem zmiażdżyć lub uszkodzić w inny trwały sposób. Tymczasem Upadła dokończyła ćwiartowanie pozbawionego wcześniej łba Demona, został więc już tylko, nie licząc małpy, ich przywódca, a choć miał przeciwko sobie aż dwóch oponentów, to nie zdawał się ani trochę zmęczony czy zepchnięty do defensywy.
-
Machnął w kierunku młodej i pokazał na dowódcę. Samemu poprawił broń w rękach, wziął kilka wdechów i zaszarżował na Upadłego, gdy ten się od niego odwrócił.
-
Ano, nie odwrócił się, umiejętnie osłonił się przed Tobą, gdy kilkoma ciosami zmusił jednego z Twoich podwładnych do cofnięcia się akurat w to miejsce, które stało Ci na drodze. Zresztą, czy rzucenie się na niego we czwórkę to dobry pomysł? Już tamci dwaj potrafią ograniczyć sobie możliwość manewru, więc co dopiero, gdy będzie Was dwa razy więcej.
-
- Kerion, powinieneś go flankować, kiedy twój partner jest w zwarciu. Na tym polega współpraca w czasie walki, a nie jesteście półmagami by robić Zmiany. - Pouczył młodego. Zmianą nazywało się technikę walki, gdy jeden z wojowników brał na siebie całą uwagę przeciwnika, by ten drugi mógł użyć zaklęcia czy innego rodzaju umiejętności, która wymaga czasu. Następnie na ustaloną komendę wojownik odskakiwał, a mag wykonywał swoje. Sendemir czekał spokojnie, dalej uważny, by ktoś mógł mu zaatakować plecy. Obserwował walki swoich ludzi, co jakiś czas patrząc na odrąbaną głowę demona, czy kałużę po Magmowcu.
-
Na pewno był wdzięczny za to, że powiedziałeś mu to właśnie teraz, na sam koniec starcia. Zresztą, herszt przeciwnej drużyny też nie dawał się łatwo flankować, jego stopy były równie szybkie jak dłonie trzymające miecze, sprawnie wycofywał się, nacierał, uskakiwał lub w inny sposób zmieniał pozycję, byleby tylko mieć dwóch swoich oponentów przed sobą. Żaden z trzech wojowników nie dawał po sobie oznak zmęczenia, ale jednak widziałeś, że to nie Twoi podwładni biorą górę w walce.
Lawa nie rozlewała się zbyt szybko, musielibyście walczyć tu jeszcze z godzinę, aby być nią zagrożeni. Głowa zaś była i leżała, jak na odcięty czerep przystało, obok jej zaś oba topory Demona i jego rozczłonkowane ciało. -
- Kerion, powalcz jeszcze trochę, odejdź i odpocznij, możesz pomóc w walce ze zwierzakiem, zastąpię cię. - rozkazał Sendemir, po czym przygotował się do walki. Musi się w końcu zgrać z nowym oddziałem, a czy jest coś lepszego niż walka ramię w ramię z każdym po kolei? Leari i orka już obskoczył, zostali Kerion i ten tu, niby materiał na Herolda. Przekonamy się. Krótki miecz to nie ulubiona broń Sendemira, ale nada się, tym bardziej duecie będzie może i lepsza niż włócznia.
-
//Pamiętasz, że Magii raczej nie powinieneś używać, tak?//
-
\ roztopienie piasku pod stopami wroga to za bardzo?
-
//Jakakolwiek Magia to za bardzo, bo walka trwa wtedy za krótko dla publiki.//
-
// Poprawione
-
Byłeś ich wodzem, to fakt, ale żaden tak naprawdę nie ślubował Ci lojalności. Wszyscy służyliście Demonowi, wszyscy pragnęliście chwały, zaszczytów, potęgi, dla których zdradziliście własne rasy i pobratymców, towarzyszy broni. A kto otrzyma najwięcej chwały, jeśli nie ten, który zgładzi największego wojownika z konkurencyjnej drużyny gladiatorów? No właśnie. Dlatego żaden się nie wycofał, obaj wręcz natarli ze zdwojoną furią. Tymczasem po drugiej stronie areny odkryłeś wreszcie, że Twój obrzydliwy podwładny powalił wreszcie demoniczną małpę, co oznacza, że został Wam już tylko jeden wróg.
-
- Czyli nacinanie stóp w ramach kary za niesubordynację jak wrócimy. I mały spacerek… Po rozżarzonych kamieniach. Pięć sążni. - Mówił ze średnią głośnością, ale pewnie w trakcie walki nie usłyszą. Może nawet to i lepiej. Sendemir podszedł do Laeri. - Jak ci się podoba służba u naszej Pani? - Zagaił. Laeri nie dorastała ich Pani do pięt w żadnym stopniu, jednak wyglądem była bliżej niż resztą. Jako zamiennik będzie dobra, nada się na nałożnicę. Teraz tylko poznać charakter i odpowiednio zdominować.
-
Snucie planów na przyszłość i rozmowę z Upadłą przerwała Ci gwałtowna owacja tłumu. Domyśliłeś się, że chodzi o walczących na arenie wojowników, jednak spodziewałeś się, że to Twoi podwładni skończyli z ostatnim gladiatorem. Musiało być jednak inaczej, bowiem nim zdążyłeś się odwrócić i przyjrzeć całej sytuacji, coś trafiło Cię z wielkim impetem i powaliło na cuchnący krwią piasek areny. Tym, co Cię powaliło, był Kerion, a raczej jego rozszarpane, pozbawione prawej ręki i głowy, resztki. Melechis leżał przy ścianie areny, jego topór i tarcza nieopodal, a wgniecenie w czarnej skale pokazywało, że został ciśnięty na nią z wielką siłą, nie wiesz, czy przeżył, czy tylko stracił przytomność. Zaś Upadły, z którym wcześniej walczyli, stał tam, gdzie wcześniej, jak gdyby nigdy nic, wznosząc swój oręż ku uciesze gawiedzi, gdy szedł w kierunku Twoim i Laeri, chcąc skrócić Was o głowę, podobnie jak jednego z Twoich podwładnych.
