Diabelski Kanion
-
Najkrótsza i zarazem najszybsza droga z Dodge City do Imperium, ewentualnie na odwrót, pozwala też dostać się do większości innych lokacji i ominąć Złe Ziemie, wychodząc niedaleko linii kolejowej, acz niewielu korzysta z tej drogi, może z wyjątkiem najbardziej zdesperowanych, bowiem cały kanion został silnie obsadzony przez Amaksjan i Ubairgów, czasem wspieranych przez Phrików, którzy nie mają zamiaru wpuścić tu ludzi, a jeśli już, to żeby ich zabić. Liczne wyprawy najemników, ochotników, żołnierzy Armii Oczyszczenia i tym podobnych nie przyniosły skutku jakim byłoby zabezpieczenie trasy bądź wyparcie agresorów. Mimo to, Diabelski Kanion kusi licznymi bogactwami, ale nawet Bractwo Kilofa boi się tu zapuścić i jedynymi, którzy czasem się tu znajdą i przeżyją, są najszybsi, najsprytniejsi i najlepsi z konnych kurierów Oskad. Z reguły darzeni są oni po takim wyczynie wielkim poważaniem, choć nie zawsze należy podchodzić do ich opowieści na serio: Ten, który był w środku i przeżył nie odważy się ani tam wrócić, ani opowiadać zbyt wiele, jest też wyraźnie zmęczony, często ranny, z wierzchowcem tak samo… Mimo to niektórzy, gdy rozplącze im się język kilkoma głębszymi w jakimś barze, są w stanie coś z siebie wydukać: Najczęściej pojawiają się tajemnicze rysunki naskalne widoczne na ścianach kanionu, co pozwala sugerować, że to jakieś święte miejsce tubylców i dlatego tak zażarcie go bronią.
-
-
RadiotelegrafistaZapuszczanie się do Diabelskiego Kanionu w ciemnościach byłoby samobójstwem, a nie miał zamiaru do grupy zaginionych dołączać siebie. O nie, jeżeli James jakieś życie cenił na tyle, by się o nie martwić, to tylko swoje i swojego konia. Wyciągnął wszystkie niezbędne rzeczy z juków i zabrał się za rozkładanie namiotu.
-
-
-
-
-
-
RadiotelegrafistaNie zaprzątająca sobie głowy takimi szczegółami jak golenie, James jedynie przemył twarz i złożył namiot, po czym spakował go. Zanim wyruszył, upewnił się co do czystości i załadowania swojego Smithsona 1590. Wyjeżdżając w ten Kanion wolał mieć pewność, że jego sprzęt nie zawiedzie. Wskoczył na konia i ruszył w stronę Diabelskiego Kanionu. Idąc, rozglądał się z nadzieją na znalezienie śladów powozu.
-
-
RadiotelegrafistaTeż prawda, ale zawsze dobrze jest znaleźć trop tego, czego się szuka. Natura wykracza poza umysł i jest w stanie spłatać figle, do których doprowadzą wyłącznie tropy. Ale tak, jeżeli jechali kanionem, to wątpliwe jest by jechali chociażby po zboczu.
Z dłonią na kaburze, James wjechał w Kanion i stępem poruszał się naprzód, cały czas wodząc wzrokiem dookoła. -
Kuba1001 Tym, co poczułeś najpierw, był niepokój, który wywoływał cień i zimno, z jednej strony miła odmiana po codziennym skwarze, ale nie tutaj… Tego wrażenia dopełniały rysunki naskalne, od niewielkich, mogących być wymarłym pismem, które zostało zapomniane wraz z rasą, jaka go kiedyś używała, przez zawiłe wzory geometryczne różnej wielkości, skończywszy na mniejszych i większych wyobrażeniach różnych postaci, przedstawiających tubylców różnych ras, zwierzęta, bestie, magiczne kreatury, dziwne miejsca i wiele więcej. Skupiając się niemalże w całości na rysunkach, jechałeś spokojnie kilkadziesiąt minut. Z zamyślenia wyrwał Cię dźwięk płynącej wody i po chwili zobaczyłeś płynący niedaleko strumień, o kamienistym dnie i brzegu, z kilkoma większymi głazami, tu i ówdzie. Gdzieniegdzie zauważyłeś też siedzące na owych kamieniach sępy, patrzące się na Ciebie ponurym wzrokiem…
-
-
-
RadiotelegrafistaŚwietnie się zapowiada, szkoda tylko, że James nie mógł sobie przypomnieć czy nagroda za znalezienie trupów jest dużo mniejsza… Niemniej, po tym jak zwierzę się napiło, poprowadził konia na drugi brzeg, korzystając z płytkości strumienia (a przynajmniej ja wywnioskowałem, iż jest płytki). Zbliżył się do powozu.
-
Kuba1001 Z reguły to nagroda za znalezienie trupów zawsze jest mniejsza, o ile jest w ogóle. Owszem, strumień był płytki, więc spokojnie pokonałeś trasę do powozu, przy okazji przeganiając stado sępów, które poderwały się do lotu i wylądowały w mniejszych i większych grupach na skałach i na ziemi od kilkunastu do kilkudziesięciu metrów dalej, czekając aż tylko odejdziesz, aby móc kontynuować ucztę. Trzeba ptaszorom przyznać, że miały z czego wybierać, ponieważ znalazłeś dwa trupy, przeciętnie odzianych mężczyzn, choć ciężko było Ci ustalić cokolwiek więcej, rozkład i padlinożercy zrobili swoje. Poza tym możesz jedynie stwierdzić, że jeden z nich zginął przez gwałtowny upadek, ponieważ kończyny i kark miał powykręcane pod nienaturalnym kątem, a śmierć drugiego na pewno spowodowała tkwiąca w gardle strzała.
-
RadiotelegrafistaHmm…Upadek, ale skąd miałby spaść? Chyba, że wystarczająco mocne uderzenie tak pogruchotało biedaka. Cóż, warto byłoby się postarać, ażeby nie skończyć podobnie. A jeszcze lepiej byłoby nie tylko przeżyć, a jeszcze znaleźć pozostałą dwójkę. Oczywiście, nikt nie zaprzeczyłby, gdyby James powiedział, że wszyscy zginęli, ale jednak wyższa nagroda za dostarczenie żywych na miejsce kusiła…
Mężczyzna rozejrzał się wpierw dookoła, chcąc przynajmniej pobieżnie upewnić się, że nie jest obserwowany, a następnie spojrzał pod siebie, w poszukiwaniu ewentualnych śladów odbiegających od powozu. -
Kuba1001 Najpewniej spadł z pędzącego dyliżansu, który gnały naprzód z zawrotną prędkością przerażone konie, bo ciężko znaleźć inne wytłumaczenie. Przecież nie wdrapał się na okoliczne ściany i spadł ani nie został z nich zrzucony, prawda?
Poza stadem sępów, nie widziałeś wokół nikogo ani niczego, co mogłoby się Tobą zainteresować. Jeśli zaś chodzi o ślady, to woda pobliskiego strumienia skutecznie zmyła większość z nich, zostały tylko nieliczne, dość niewyraźne, prowadzące wgłąb Diabelskiego Kanionu… -
-
-
-
-
-
Kuba1001 Dalej znalazłeś pierwszego z poszukiwanych, ponieważ tamtym mieli towarzyszyć wynajęty strzelec i woźnica, których znalazłeś przy powozie. Tym tutaj musiał być któryś z pasażerów powozu, którego zwłok sępy nie tknęły, więc doskonale widziałeś, że zmarł niedawno, może dzień lub dwa dni temu, a na pewno nie odszedł szybko i bezboleśnie: Na jego nagim ciele widziałeś liczne blizny, szramy i plamy zakrzepłej krwi, a wrażenie cierpienia potęgował jego wyraz twarzy, jakby ktoś skrócił jego męki właśnie w chwili, gdy były największe.
-
-
Kuba1001 I tu skończyła się Twoja podróż, a przynajmniej jej część, bowiem trafiłeś na jedną ze słynnych i zdradliwych ślepych uliczek, jak je nazywano, które przyniosły zgubę wielu podróżnym, jacy natrafili na nie podczas ucieczki, mając za plecami wściekłych tubylców czy nagłą falę powodziową, jakie również były jednym z lokalnych zagrożeń.
-
-
-
-
Kuba1001 Biorąc pod uwagę fakt, jak skończyli członkowie jej drużyny i jaką to miejsce ma sławę, to tylko głupiec wciąż łudziłby się, że żyje, bo jeśli już, to na pewno ma towarzystwo. Niemniej, wjechałeś na niewielką półkę skalną, gdzie znalazłeś ślady wygaszonego ogniska, którego popiół był jeszcze ciepły, a gdzieniegdzie żarzyły się węgielki. Wokół niedbale rozrzucono objedzone do czysta kości jakiegoś zwierzęcia, a co większe połamano i wyssano z nich szpik.
-
RadiotelegrafistaFaktycznie, miała towarzystwo, i to dosyć niemiłe, nieprzystające damie towarzystwo. Jednak czy nawet wobec takiej sytuacji dżentelmen powinien spasować? Wątpliwe. Najwyżej przyniesie zleceniodawcom potwierdzenie śmierci. Kontynuował drogę, mając nadzieję na znalezienie kolejnych poszlak. Tym razem jednak dłoń miał już bezpośrednio na rewolwerze, wiedząc, że zapuszcza się w niebezpieczne tereny. Z rękawa mógł wyciągnąć jeszcze jednego asa, zrzucić z siebie ludzką zasłonę i wrócić do wizerunku mivvota. Czy warto jednak? Jeżeli są tu Amaksjanie, zrzucenie iluzji byłoby dobrą ideą, w razi obecności Ubarigów już nie do końca.
-
Kuba1001 Problemem jest to, że obie te rasy zapuszczają się do Diabelskiego Kanionu, mając tu swoje święte miejsca prymitywnego kultu, więc szanse na spotkanie obu są równe. Niemniej, rozglądając się po resztkach obozowiska, usłyszałeś nagle strzał, a potem kolejny, kilkadziesiąt metrów stąd, na północ.
-
-
-
-
Kuba1001 Po chwili dostrzegłeś samotnego rewolwerowca w skórzanym płaszczu do ziemi i kowbojskim kapeluszu, który ostrzeliwał zaciekle ze swojej strzelby. Krył się pomiędzy skałami, za końskim trupem, zapewne jego własnego wierzchowca, naszpikowanego strzałami i oszczepami. Dalej dostrzegłeś kilku amaksjańskich wojowników, martwych, a pozostali kryli się za skałami, próbując zabić człowieka lub liczyć, że prędzej niż później skończy mu się amunicja.
-
-
Kuba1001 Zdziwieni tym, że pojawiło się nagle wsparcie, straciwszy dwóch rannych i jednego zabitego, zdali sobie sprawę, że tej bitwy nie wygrają, więc uciekli, ale pewnym jest, że wrócą jeszcze dziś, do tego lepiej uzbrojeni i z bandą koleżków. Jeśli zaś chodzi o mężczyznę, którego w końcu uratowałeś, to w dość specyficzny sposób okazał Ci wdzięczność, celując do Ciebie ze strzelby i zmieniając swoją pozycję tak, aby teraz końskie truchło chroniło go przed ostrzałem z Twojej strony.
‐ A Ty kto i co tu robisz? ‐ krzyknął, przeładowawszy broń, z której dalej do Ciebie mierzył. -
-
Kuba1001 ‐ Miałem wszystko pod kontrolą, jasne? Ran Petrie wychodził cało z o wiele większych opałów i zgarniał po tym ładną sumkę!
Po chwili zdałeś sobie sprawę, z kim Ty właściwie rozmawiasz: Petrie był jednym ze słynniejszych łowców nagród w całym Oskad, a na pewno najbezwzględniejszym z nich wszystkich. -
RadiotelegrafistaO żesz ty… No to trafiłem. Z jednej strony można było cieszyć się tym, że na takiego człowieka natrafiło się w takim miejscu, ale równie dobrze mógł być to najgorszy z trafów losu. Czas pokaże.
— Dobra, dobra, czaję! — Odkrzyknął: — Proponuję przestać się wydzierać, zważywszy na miejsce, w którym się znajdujemy! — -
-
-
-
-
-
-
-
-
