Gwieździsta Puszcza
-
// Poprawione. //
-
//Wyobrażałem je sobie jako takie drzwi, które odsuwasz i zasuwasz, wiec walnięcie z bara niewiele by dało, ale już się nie czepiam.//
Na zewnątrz zastałeś chaos. Widziałeś wiele trupów ludzi, którzy schwytali tubylców, głównie zastrzelonych gdzieś w okolicy pociągu, ale i trupów w wagonie zapewne nie brakowało. Ktokolwiek napadł na pociąg, musiał zdawać sobie sprawę, że będzie broniony, bo tamci mieli sporą przewagę w liczbie i sile ognia. Eliminowali wrogów skutecznie i ze sporego dystansu, więc ich nie widziałeś i możesz się tylko domyślać, kim są i czego chcą. -
Pierwszym, co przyszło do głowy Jamesa było stare, lecz jak jare powiedzenie: “Wszedłeś między wrony? Strzelaj jak i one.”
Dobył swojego rewolweru (przypominam, że jeszcze w puszczy specjalnie po niego wracał) i dołączył się do wybijania łowców.
-
Na zewnątrz ustrzeliłeś tylko jednego. Atakujący zaś zaczęli się zbliżać, bo nikt już nie został, chyba że w środku. No i przy okazji zaczęli strzelać do ciebie, najwidoczniej uważając cię za kolejnego strażnika do odstrzału.
-
— Cholera, ślepi jesteście?! — Wrzasnął i puścił się sprintem po kładce pociągu, chcąc dostać się do kolejnego wagonu.
-
Nie usłyszeli, a nawet jeśli, to nie odpowiedzieli. Dziwne. Niemniej, udało ci się mimo świszczących wokół strzałów dobiec do otwartego wagonu, gdzie powinno być pełno strażników. Było jednak kilku, wszyscy martwi, pozostali leżeli trupem na zewnątrz lub czaili się gdzieś w innych wagonach. Tu przynajmniej atakujący pociąg nie są w stanie cię trafić.
-
O tyle dobrze. Rozejrzał się za długą bronią, a jeszcze lepiej za lornetką. Nie był w stanie nawiązać równej walki samym rewolwerem.
-
//Generalnie nie polecam do nich strzelać.//
Było tu kilka karabinów, lornetki czy lunety niestety brak. Jeśli chodzi o długą broń palną, to były to klasyczne karabiny Hralk, z czego dwa skrócone i trzy zwykłe, oraz dwa karabiny rewolwerowe. -
Wziął z sobą zwykłego Harlka i wybył stąd, by przedostać się do kolejnego wagonu.
-
Tam odnalazłeś koje zamocowane do ścian i rozwieszone hamaki, rzeczy osobiste i inne pierdoły tych ludzi, ale nigdzie ani widu, ani słuchu choć jednego z nich.
-
Nie miał tutaj niczego wartego tracenia czasu. Biegiem, do kolejnego wagonu.
-
Tam z kolei była namiastka kuchni i stołówki oraz pierwsza napotkana przez ciebie osoba, konkretniej ktoś w poplamionym fartuchu, najpewniej kucharz, który krył się za piecem i na twój widok tylko cicho krzyknął i ponownie za nim zniknął.
-
James wziął go na muszkę.
-- Co się dzieje? Kto atakuje pociąg?! Gadaj. – Warknął, odbezpieczając. -
- Nie wiem, nie wiem. - powiedział przerażony. Później dukał to samo słowo jeszcze kilka razy i czułeś, że niewielki będzie z niego pożytek.
-
-- A pociąg? Dokąd miał jechać? Mów! – Zbliżył się do niego, licząc na to, że choćby na to pytanie pozna odpowiedź.
-
- Mieliśmy wysadzić ich gdzieś na równinach, daleko od jakiegokolwiek miasta. - powiedział szybko, groźba najwidoczniej trafiła. - Nie wiem, gdzie dokładnie, ale pewnie nie tu. Komuś mieliśmy ich oddać, ale na pewno nie tym. To już trzeci taki transport, odkąd jestem tu kucharzem, mogło być ich więcej.
-
-- Dobra. Coś tam wiesz. – Mruknął James i wskazał rewolwerem na piec. – Wracaj do pulpetów, kuchasiu.
To powiedziawszy opuścił go i przebiegł do kolejnego wagonu, po drodze spoglądając na sytuację na zewnątrz.
-
Kolejny wagon był czymś na kształt spiżarni i magazynu, było tu bowiem nieco leków, kilka sztuk broni i sporo różnej amunicji, ale przede wszystkim wiele wody i jedzenia. Strzały na zewnątrz były coraz rzadsze i cichły, więc walka już się pewnie skończyła. Ty zaś, jeśli dobrze pamiętałeś ilość wagonów, byłeś tuż przed lokomotywą, został tylko jeden wagon po drodze.
-
Maszynista także mógł mieć nieco ciekawych informacji. Przeszedł do kolejnego wagonu, a później do lokomotywy.
-
Nie poszło ci tak dobrze, bo kolejny wagon, również służący za kwaterę dla najemników czy kim oni byli, miał już jakichś lokatorów, konkretniej trzech zabunkrowanych za meblami ludzi, z czego jeden uzbrojony w parę rewolwerów, kolejny w strzelbę, a drugi obrzyn. Byli zdziwieni twoim widokiem, pewnie tak jak ty ich, ale nie tracili czasu i momentalnie unieśli swoją broń w twoim kierunku, dając ci mało czasu na reakcję.
