Imperium
-
Ach, jak dobrze byłoby się znaleźć z powrotem w nadbrzeżnych koloniach! Ale z drugiej strony, pieniądz nie przychodzi sam, lecz trzeba na niego ciężko zapracować i edukować się…
Opuścił sklep i spojrzał na zegarek, aby zobaczyć, która godzina. -
Vader:
//Do tego z tych najtańszych, najdroższych czy czegoś po środku?//
Woofy:
Choć wydawało ci się, że wejście do zwykłego sklepiku nie mogło trwać długo, to jednak patrząc na zegarek, ze zdziwieniem zdałeś sobie sprawę, że od twojego wejścia tam minęło blisko półtorej godziny. Dużo więcej, niż byś się spodziewał, ale wciąż pora była na tyle wczesna, aby zażyć lokalnych rozrywek lub pozwiedzać, choć przez zapadający zmrok lepiej nie szwendać się samotnie po obrzeżach miasta. Imperium mogło być największym, najludniejszym i najbardziej cywilizowanym miastem w Oskad, pretendującym do miana jego oficjalnej stolicy (bo tą nieformalną jest od dawna), ale na obrzeżach nie różniło się niczym od pełnych bezprawia miasteczek pośrodku prerii. -
Ivan Kolchatko
Tym samym czasie, koniem po ulicy jechał jeździec ubrany w niebieski płaszcz i niebieski kapelusz ozdobiony piórem oraz szablami kawaleryjskimi. Na twarzy miał szumiasty wąs, a wokół lewgo oka pokaźne blizny. Ivan Kolchatko, bowiem tak się zwał ten człowiek, przybył do Imperium w poszukiwaniu…paru rzeczy ale głównie informacji na temat celu który tropił już od ponad roku, Dziedzica. Jednak do Imperium przybył także by szukać pracy, w jego kiesy nie było dużo pieniędzy a pewnie tych będzie potrzebował na niezbędne przedmioty. Dlatego też na chwilę obecną jechał w stronę centrum, gdzie by się zapytał o biuro szeryfa i by zobaczyć czy nie mają kogoś kogo szukają żywego lub martwego. Ale Ivan się nie śpieszył, jechał powoli ma koniu by nie męczyć starej klaczy, jechali już długo, a on okrutnikiem nie był. -
Pierwsze zlecenie dość szybko rzuciło ci się w oczy, bo było tym, czego szukałeś, choć pod lokalnym więzieniem (bowiem Szeryf był jednocześnie burmistrzem miasta i zamieszkiwał na piętrze Pałacu Hoodoo, luksusowego kasyna, hotelu i restauracji w jednym) nie brakowało również innych zleceń, tak podobnych do tego, jak i takich, które różniły się czymś więcej niż nagrodą i danymi osoby, którą trzeba było schwytać bądź zabić. Tak czy siak, list gończy prezentował się następująco:
POSZUKIWANY ŻYWY LUB MARTWY
Za zabicie ponad dwunastu osób, w tym dwóch kolonialnych urzędników, niejaki Toddy Brzytewka, golibroda, wędrowny balwierz i ostatnimi czasy seryjny morderca, zdający się zabijać każdego, kogo popadnie. Dopóki nie został wystawiony za nim list gończy, a winy udowodnione, ofiary zabijał podstępnie, podczas golenia. Dobrze uzbrojony i niebezpieczny, zaleca się unikać walki na krótkim dystansie, wirtuoz walki nożami i inną bronią białą, tymi pierwszymi też dość sprawnie rzuca do celu. Ostatni raz widziany nieopodal Gór Granitowych, możliwe, że szuka azylu u bandytów Krwawej Dłoni. Być może też szalony. Widok truchła ucieszy każdego Szeryfa, w Dodge, Imperium, Nadziei czy nawet Czatach, żywego należy odstawić prosto do więzienia w Imperium.
Nagroda za trupa: Pięć srebrników.
Nagroda za żywego: Osiem srebrników.
Pod zleceniem znajdował się rysopis poszukiwanego. Mogłeś ocenić, że gęba raczej tylko do telegrafu, poznaczona bliznami i szramami. Widoczne na rycinie bujne wąsiska i bokobrody mógł zgolić, aby utrudnić rozpoznanie, ale to z kolei na powrót ułatwiał brak jednego ucha. Poza tym zleceniem, dość obiecującym finansowo, choć wymagającym sporo pracy, bo w końcu musiałeś udać się w Góry Granitowe, gdzie Brzytewka mógł już nie przebywać, wytropić go i zabić bądź schwytać, a nawet ta prostsza opcja wymagała dodatkowego wysiłku w postaci przytaszczenia na miejsce trupa, były też inne, na które zawsze możesz rzucić okiem. -
Ivan Kolchatko
Ivan pracy się nie bał, w końcu był farmerem, żołnierzem i konstablem, więc pewnie weźmie zlecenie na tego Toddiego. Wpierw jednak zobaczy inne zlecenia, by przynajmniej spojrzeć na alternatywy. Ale według opisu Toddy brzmi jak kawał skurwiela którego warto byłoby złapać tak czy siak. Ivan taki typ ludzi chętnie tropił nawet bez obietnicy zapłaty ale te srebrniki to dobry bonus, który pozwoli mu kontynuować jego pracę. -
James zaczął szukać najbliższej restauracji. Miał ochotę na coś dobrego.
-
Degant:
Co do innych zleceń, to niejaki Arthur Davis szukał chętnych na wyprawę po niewolników, głównie Mivvotów, płacąc pięć srebrników po zakontraktowaniu, drugie tyle po zakończeniu pracy, oferując też udział w jeńcach i łupach, proporcjonalnie do zasług i ilości chętnych, biorących udział w wyprawie. Davis z otwartymi ramionami witał każdego, kto tylko umiał posługiwać się bronią, choć inne talenty, jak tropienie, polowanie na dzikiego zwierza lub szeroko pojęta sztuka przetrwania również wchodziły w grę. Chętni mogli najmować się bezpośrednio u niego, w saloonie “Dwunastka”, na obrzeżach miasta. Poza tym lokalny oddział poczty konnej płacił po trzydzieści miedziaków za dostarczenie jednej z kilku oczekujących przesyłek, czym nie mogli się chwilowo zająć, ze względu na brak kurierów, zabitych przez Ubairgów. Do tego jakiś kupiec szukał rewolwerowców i tłumaczy znających jakiekolwiek tubylcze narzecze, wybierał się bowiem w celach handlowych do Pirkhów.
Woofy:
Restauracji z prawdziwego zdarzenia tu nie było, nawet nie w ścisłym centrum miasta. Mogłeś jedynie wrócić do Pałacu Hoodoo lub zadowolić się bardziej podrzędną kuchnią w jednym z zwykłych szynków, karczm czy knajp. -
Ivan Kolchatko
Twarz Ivana spochmurniała widząc zlecenie na łapanie niewolników. Jego zdaniem była to paskudna praktyka i gdyby mógł ujść z tym na sucho to by tego Arthura odstrzelił…ale no, niestety są poważniejsze sprawy do załatwienia. Co do paczki od poczty, cóż zawsze można byłoby to zrobić jakoś po drodze do Gór Granitowych, nie zaszkodzi się temu przyjrzeć, tak samo jak tej sprawie z kupcem. Ivan spróbował się doczytać czy są jeszcze na liście jakieś detale jak, gdzie spotkać się z tym kupcem, jaka jest zapłata itd. -
Wypłata dla zwykłego rewolwerowca i ochroniarza wynosiła pięć srebrników od razu i drugie tyle po powrocie do Imperium. Jeśli ktoś umiał posługiwać się rewolwerem i znał tubylcze narzecza lub nie był wojownikiem, ale znał się na tłumaczeniu to mógł liczyć na dwa razy tyle, tak przed rozpoczęciem zadania, jak i po. Kupiec zaś rezydował poza miastem, wraz ze swoją karawaną, na południu, w korycie wyschniętej rzeki.
-
Wracać do Hoodoo? Nie ma mowy. Poszukał jakichś karczm.
-
Znalazłeś kilka, ale dopiero trzecia z nich nie śmierdziała z kilkudziesięciu metrów spalonym jedzeniem, piwem, moczem i dymem papierosowym. Ani nie było słychać w jej pobliżu wystrzałów z rewolwerów. “Pod Złotą Podkową”, bo tak nazywała się rzeczona karczma, nie zaskoczyło cię szczególnie ani pozytywnie, ani też negatywnie. Ot, prosty lokal z drewnianą podłogą, kilkunastoma stołami i krzesłami, oknem i drzwiami prowadzącymi do kuchni oraz szerokim kontuarem, za którym stał starszy mężczyzna, zapewne karczmarz. Co do klienteli, byli to głównie lokalni mieszkańcy, na pewno trochę milicjantów Hoodoo, poza tym rzemieślnicy, kowale, drobniejsi kupcy i sklepikarze. Nie brakowało tam też podróżnych, sądząc po ich ogorzałych twarzach i wciąż pokrytych kurzem ubraniach. Większość bywalców karczmy miała cię zwyczajnie gdzieś, zajęta rozmowami, graniem w kart lub kości, piciem i jedzeniem.
-
Ivan Kolchatko
Ivan postanowił ściągnąć zlecenie na Toddiego z tablicy, by mieć jego opis przy sobie w razie czego jakby potrzebował sobie przypomnieć jak wygląda. Następnie odjechał spod tablicy w stronę koryta gdzie według zlecenia znajdował się kupiec. Plan był taki że wykona wpierw zlecenie dla kupca po czym pojedzie szukać ściganego do Gór Granitowych, w taki sposób zarobi sobie na podróż oraz inne ważne rzeczy. -
Dość szybko odnalazłeś kupiecką karawanę, złożoną z około tuzina wozów ustawionych w kręgu, na zewnątrz którego pasły się woły i konie, pilnowane przez kilka dużych psów. Tu i tam na zewnątrz kręcili się też ludzie, zajmujący się trzodą lub patrolujący okolicę, ale większość, w tym pewnie samego kupca, odnajdziesz w środku.
-
James zasiadł przy jednym ze stolików oczekując na przybycie jakiegoś kelnera lub czegokolwiek w tym stylu, który przedstawi mu menu tego przybytku.
-
Biorąc pod uwagę, że poza właścicielem lokalu nie zauważyłeś tu żadnej obsługi, a przez kwadrans oczekiwania nikt inny się nie zjawił, możesz przypuszczać, że (o zgrozo) to ty musisz się do niego pofatygować, a nie na odwrót.
-
No tak, tego można było się spodziewać. W końcu to nie jest pięciogwiazdkowa restauracja na Wybrzeżu. Więc nic innego do zrobienia nie pozostawało, jak udanie się do kontuaru, co zrobił.
-
Karczmarz rzucił na ciebie krótkie, znudzone spojrzenie i westchnął ciężko, opierając się o kontuar.
- No? - mruknął, gdy nie wypowiedziałeś swojego żądania od razu. -
No?… NO? Cóż za brak szacunku do klienta. Na Wybrzeżu za takie coś by został wyrzucony.
-- Proszę mi wybaczyć, monsieur, ale macie tu jakieś la carte du menu? – po powiedzeniu tych słów zdał sobie sprawę, jak głupio to musiało zabrzmieć w tej okolicy. Tu pewnie nikt nie używa języka salonów. -
- Hę? - zapytał, unosząc brew i patrząc na ciebie z wyrazem zdziwienia na twarzy. Czyli tak jak się spodziewałeś. No, może trochę lepiej, nie uznał w końcu dziwnych i niezrozumiałych słów za obelgę, którą musiałby pomścić, na przykład łamiąc ci nos.
-
Przynajmniej tyle, że nie postanowił uderzyć mnie w twarz pomyślał James.
-- …karta dań? – zapytał nieśmiało.
