Dodge City
-
W takiej monotonii nie było nic złego, szczególnie, że zazwyczaj była tylko pozorna. Przynajmniej Seymour tak sądził.
Rozglądnął się po wnętrzu, tocząc wzrokiem okrąg wokół całego, głównego pomieszczenia. Po tym bez większych oporów podszedł do kontuaru i skinął barmanowi.
— Dobry. Kufel zimnego piwa, jeżeli można prosić. -
Bez słowa nalał ci ziemnego, pienistego trunku barwy złota, którego wydobywaniem zajmowali się twoi nowi kompani, stawiając go na ladzie.
- Dwa miedziaki. -
— Robi się. — Odmruknął w odpowiedzi i z jednej z kieszeni wyciągnął odpowiednią sumę, po czym położył ją na ladzie. Po tym spojrzał chciwym wzrokiem na swój kufel, chwycił go i przechylił do ust.
-
Płynne złoto było łagodne, orzeźwiające, z lekką tylko nutą goryczki, dokładnie takie, jakie robi się w browarach tutaj, w koloniach, bo piwa z dalekiego kontynentu są o wiele bardziej gorzkie i cierpkie, złośliwi mówią, że to przez krew, pot i łzy niewolników, które wsiąknęły w ziemię, na której rosły winorośle, a w konsekwencji i w ich owoce. Tak czy siak, ugasiłeś pierwsze pragnienie, jakby w samą porę, bo do saloonu wpadł nowy przybysz. Zmęczony, zlany potem, zakurzony, widocznie nie mył się i nie golił od wielu dni, a i spał, jadł czy pił niewiele. Od razu ruszył w twoją stronę, a dopiero po kilku krokach zorientowałeś się, że był nim jeden z górników, których ochraniałeś wraz z resztą najemników, choć nie znałeś jego imienia. Zaraz po nim do lokalu wszedł Oswald, tak beznamiętnej twarzy jeszcze nie widziałeś. Bez słowa wskazał ci na jeden ze stolików, oddalonych od reszty, w sam raz do załatwiania ciemnych interesów, przy okazji zamawiając kufel piwa dla waszego kompana i dla siebie podwójną porcję whisky.
-
“Masz, kurna, chwilę spokoju. Ciekawe co tym razem?” Westchnął w duszy i dosiadł się do stolika wraz z Oswaldem i górnikiem, zabierając z sobą swój napój.
-
Mężczyzna, nie tylko zmęczony, ale widocznie przejęty, może nawet przestraszony, potrzebował kilku chwil i wychylenia całego kufla piwa, aby się nieco uspokoić i złapać oddech. Gdy otrzymał drugi, wypił go do połowy już spokojniej i zaczął swoją opowieść:
- Wydobywając złoto, kilku naszych odkryło przypadkiem tunel, który nie wyglądał na coś, co mogła wydrążyć woda, prędzej zrobiliby to jacyś robotnicy. Baliśmy się, że ktoś wywąchał nasze złoto i dobiera się do niego od drugiej strony, więc skrzyknęliśmy się, wzięliśmy dynamit, noże, lampy i kilofy i poszliśmy to sprawdzić. Ale na końcu, zamiast konkurencji, czekały na nas wielkie wrota. Dziwne, nie wiem czy pokryte pismem, czy jakimiś szlaczkami dla ozdoby, ale to na pewno robota tubylców, z jakimiś płaskorzeźbami. To chyba była jakaś historyjka obrazkowa, ale nic z niej nie rozumieliśmy. Ale ja rozumiałem, że trzeba stąd spieprzać, bo dobrze to nie wyglądało. Ale inni chcieli to sprawdzić, pewnie dostali pierdolca na myśl o bogactwach. No i zaczęli kuć to kilofami, a jak to nic nie dało, to chcieli podłożyć dynamit. - powiedział niemalże na jednym tchu i westchnął, przerywając na chwilę, aby ukryć twarz w dłoniach. Po chwili kontynuował: - Aż nagle jeden walnął kilofem chyba nie tam, gdzie trzeba. Były tam płaskorzeźby niektórych potworów i nagle ich pyski się otworzyły i w stronę górników poleciał jakiś gaz, kwas czy inne gówno, nie wiem. Ale wiem, co było później, widziałem, jak James, Rob i Pat topią się na oczach moich i reszty, skóra im odpadała od ciała, potem mięso od kości, oczy im wypłynęły… Ja pierdolę, to było za dużo. Uciekliśmy, wróciliśmy później i zabraliśmy trupy, a wejście jakoś znowu zamknęliśmy skałami, ale tak, żeby dało się w razie czego znowu wejść. Pochowaliśmy naszych. Stary Murrey spróbował dogadać się z tubylcami w okolicy, ale nic nie wiedzieli, więc wysłali mnie po was.
- Kurwa. - zaklął beznamiętnie Oswald, przecierając twarz. - Wpakowaliśmy się w jakieś wielkie gówno. -
Seymour pociągnął krótki łyk piwa i pokiwał głową w zadumie.
— Dużo korytarzy macie w okolicy tych wrót? — Zapytał, odkładając kufel na stół. -
- Ten jeden, który pewnie wykopali i zamknęli za sobą tubylcy, my przebiliśmy się do niego przypadkiem. Zamknęliśmy wejście głazami, ale da się je usunąć, gdyby była potrzeba. - odparł i dopił piwo, ale nagle twarz rozjaśniła mu się, jakby właśnie przypomniał sobie o czymś ważnym. - Ludzie zaczęli się burzyć. Ani górnicy, ani najemnicy nie pchali się w jakieś pułapki, zwłaszcza takie, magiczne drzwi, klątwy… Wielu chce odejść.
- Wobec tego muszę wracać tam jak najszybciej, żeby ich uspokoić. - mruknął pod nosem Oswald i przekazał górnikowi wszelkie informacje potrzebne do zabrania zakupionych zapasów i tak dalej, aby mógł wyruszyć z nim jak najszybciej. Gdy tamten odszedł, najemnik spojrzał na ciebie.
- Jeśli tam teraz nie wrócę, to całe to przedsięwzięcie szlag trafi. Dlatego nie mogę zająć się tą sprawą. Ale jest ktoś, kto może nam pomóc i nawet nie będzie go trzeba specjalnie namawiać. Przekażesz mu list ode mnie i sprowadzisz bezpiecznie do Strzaskanej Skały?
//Jakby co to uznajemy, że wziąłeś ze sobą cały sprzęt, broń, nawet psa, jeśli chcesz, żebyś mógł od razu wyruszyć, jeśli się zgodzisz.// -
— Mhm. — Seymour kiwnął głową, upijając kolejny łyk. Uważnie słuchał słów Oswalda. — Co to za jeden i gdzie go znajdę?
-
- Nazywa się Jonathan Levine. Pracowałem kiedyś dla niego i zyskałem jego szacunek, więc powinien nam pomóc. Na kontynencie kształcił się, a później wykładał, na najbardziej prestiżowych uczelniach, a gdy tu przybył, zajął się badaniem kultury tubylców. Z czasem zainteresowała go tak, że zabrał się za spisywanie historii i wszystkiego innego, co wiadomo o rdzennych mieszkańcach. Dla jednych dziwak, dla innych Wizjoner pod przykrywką, ale generalnie dla większości wybitny uczony. Jeśli on nie powie nam, na co natknęli się górnicy, to nikt tego nie zrobi. Z tego co wiem, można go znaleźć w Nadziei. Jakieś pytania?
Podczas wyjaśnień Oswald zajął się pisaniem krótkiego listu, który skreślił pospiesznie w kilku zdaniach i wręczył ci. -
— Nadzieja… Znam te okolice. — Mruknął, żując myśli zasiane mu w głowie przez Oswalda. — W ile dni mam być z powrotem?
-
- Pojedź tam, zabierz go i wróć. Oceń, ile zajmie ci to w najlepszym wypadku i odejmij dwa dni. Musimy się spieszyć, bo nie wiem, czy mój autorytet wystarczy do uspokojenia sytuacji, a on na pewno to zrobi, wystarczy, że zacznie gadać mądrze brzmiące słowa i powie, że wszystko jest dobrze. A gdyby jednak nie było, to znajdzie sposób, żeby było lub po prostu zamkniemy to wszystko w cholerę. Jeszcze jakieś pytania?
-
— Żadnych, wiem wszystko, co muszę wiedzieć. Dopiję i zabieram się w drogę. — Odpowiedział i w ciągu kilkunastu sekund dopił piwo. — Dopiłem. Ogryzek! — Gwizdnął na leżącego pod jego stopami psa i odsunął. się od stołu. Dopilnował, by niczego nie zostawić w pośpiechu i gdy już wszystko zebrał, jeszcze tylko spojrzał na swego pracodawcę.
— Widzimy się na miejscu. -
Uchylił ci kapelusza i sam udał się do wyjścia, bo również spieszył się, choć w inne miejsce i w innym celu. Ty zaś byłeś w pełni gotów do podróży, chyba że chciałeś dokupić jeszcze prowiant, wypytać o coś ludzi lub załatwić inne sprawy.
-
Nie, jedzenia Seymour miał wystarczająco. Za to potrzebował innej rzeczy. Dawno już nie podróżował w okolice Nadziei i nie pamiętał ich na pamięć, dlatego wołał wyposażyć się w mapę. Wstąpił do sklepu, z miejsca pytając o nią.
-
Była to jedna z podstawowych rzeczy potrzebnych zwłaszcza nowym osadnikom. Kolejne miasteczka i wioski powstawały jak grzyby po deszczu, inne znikały przez najazdy tubylców, ale te główne miasta, jak Imperium, Dodge, Czaty czy Nadzieja, raczej nie znikną tak szybko.
- Pięć sztuk srebra. - powiedział sklepikarz, wręczając ci żądany przedmiot. -
— Już. — Wręczył mu w dłoń ustaloną sumę i wraz z psem wyszedł na zewnątrz. Spojrzał na drogę dzielącą go z Dodge do Nadziei. Musiał przeprawiać się koniem? A może poprowadzili tam kolej?
-
Niestety, choć podróż koleją zaoszczędziłaby ci sporo trudu i czasu, to jednak bezpośrednie połączenie tam nie prowadziło, pewnie przez zagrożenie ze strony mieszkańców Złych Ziem, dlatego pozostaje tylko tradycyjna podróż na końskim grzbiecie.
-
//Jakby co, to jeszcze jeden post z twojej strony i zmiana tematu.//
-
— No i kij. — Westchnął. Nie cierpiał jazdy na koniu, wedle możliwości starał się ograniczać ją do zupełnie niezbędnego minimum. Nie potrafił włazić na koński grzbiet, tak samo schodzić z niego, a dłuższe wycieczki zawsze kończyły się dla niego długotrwałym bólem tyłka. Ale jak trzeba to nie poradzisz, trzeba.
— Ogryzek, idziemy. — Zawołał na psa i wspiął się na konia, którym dotarł do Dodge. Poczekał aż kundel wskoczy na górę i gdy już miał go między nogami, pędem wyruszył w stronę Nadziei.
