Dodge City
-
Uznał, że mógłby spróbować dowiedzieć się, czy wśród siedzących przy stołach ludzi znajdują się gdzieś ci osadnicy, których Grant szuka, u barmana. W tym celu, podszedł do kontuaru i poczekał na barmana, aby pokazać mu ogłoszenie wystawione przez osadników.
-- Wiem, że nie jesteś informacją turystyczną dla przejezdnych, ale wiesz może, czy ostatnimi czasy byli u Ciebie ludzie, którzy wystawili to ogłoszenie? - zapytał, jednocześnie kładąc na blacie dziesięć miedziaków. Potrzebował informacji, a zazwyczaj nie otrzymuje się ich za darmo. -
Mężczyzna rzucił okiem na kartkę tylko przelotnie. Spoglądał na nią tak długo, jak dużo czasu zajęło mu zgarnięcie miedziaków z lady, czyli niewiele. Po tym wskazał ci ruchem głowy na jeden ze stolików i wrócił do polerowania kufli.
-
Kiwnął głową w ramach odpowiedzi, po czym udał się do wskazanego przez barmana stolików. Przysiadł się do stolika, jednocześnie kładąc na stole kartkę z ogłoszeniem.
-- Przybyłem w sprawie ogłoszenia. Jestem nim zainteresowany i chciałbym się dowiedzieć nieco więcej informacji na jego temat. -
Czworo siedzących przy stoliku ludzi, trzech mężczyzn i kobieta, popatrzyli najpierw na ciebie, później na siebie, a potem znów na ciebie.
- Tak. - odchrząknął jeden z mężczyzn, przejmując inicjatywę. - A jakie są właściwie twoje… referencje? -
-- Jestem zawodowym łowcą nagród. Zaryzykowałbym wręcz stwierdzenie, że jestem jednym z lepszych rewolwerowców w Oskad. Istnieje niewielka szansa, że spudłuję tego typu bronią. Jeśli trzeba zabić coś z bliższej odległości, ten miecz załatwi sprawę. - odparł, wskazując kciukiem na otrzymaną przez Ubairgów broń. - Wielu dzikusów zginęło po oberwaniu nim. Oprócz tego, dobrze znam się zarówno na tropieniu, jak i na myślistwie.
-
- Nie brzmi źle. - skomentował tamten. - Jesteś sam czy masz jakieś wsparcie?
-
-- Sam. Kiedyś pracowałem w grupie z trzema równie zdolnymi łowcami nagród, ale to było dawno temu… Zresztą, nieważne. I tak pewnie ta grupa się rozpadła.
-
- Czyli nie masz nic przeciwko pracy w grupie? Bo domyślasz się pewnie, że jeden człowiek, nieważne jaki zabijaka, nie da rady ochronić nas wszystkich? A ty nie jesteś pierwszym, który się zgłosił, nie będziesz też pewnie ostatnim.
-
-- Nie, nie mam nic przeciwko pracy w grupie. Chciałbym natomiast wiedzieć, kiedy wyruszymy.
-
Wszyscy wzruszyli ramionami.
- Czekamy. Nawet z tobą potrzeba nam więcej najemników, żebyśmy byli pewni, że te cholerne dzikusy nas nie napadną. Ostatnio wyrżnęli dwie karawany osadników na Wielkich Równinach. - odparł twój rozmówca.
- Zwierzęta. - mruknęła na to kobieta. - Szkoda, że Armia nie zrobiła z nimi jeszcze porządku. -
-- Ta… Długo to zajmie, ale myślę, że pewnego dnia problem tubylców zostanie rozwiązany.
-
- Będziemy czekać tu jeszcze przynajmniej przez kilka dni. Postaramy się dać ci znać, gdy zabierzemy się do wymarszu. Pamiętaj tylko, że nie będziemy czekać zbyt długo na jednego spóźnionego najemnika.
-
-- Jasne. - odpowiedział krótko i udał się ponownie do kontuaru, aby wypytać o pokoje do wynajęcia.
-
- Mamy. - skinął ci głową barman. - Na ile?
-
-- Na tydzień. Ile płacę?
-
Zwiesił na chwilę głowę, rozmyślając nad tym pytaniem.
- Siedemdziesiąt miedziaków za taki lepszy, trzydzieści pięć za byle co. -
Kiwnął głową i postawił trzydzieści pięć miedziaków na blacie. Gdy otrzymał klucz do pokoju, udał się do niego, aby odpocząć po podróży.
// Jeśli niczego dla mnie nie planujesz, to myślę, że możemy zrobić przeskok w czasie. // -
Czasu na odpoczynek miałeś aż za dużo, chętni zjawiali się powoli i nie wszyscy decydowali się zostać. Tak czy siak, po tygodniu grupa była w końcu gotowa do wymarszu, kończono właściwe ostatnie przygotowania, masz więc jeszcze czas, aby załatwić jakieś sprawy w mieście, porozmawiać ze swoimi pracodawcami lub resztą najemników.
-
Grant nie miał jakichkolwiek spraw do załatwienia w mieście, aczkolwiek wypadałoby zapoznać się z najemnikami, z którymi będzie współpracował przy zleceniu. Poszukał więc po mieście jakichś ludzi, którzy podobnie jak Grant, zdecydowali się przyjąć zlecenie od osadników.
-
Nie musiałeś szukać, karawana osadników była już niemal gotowa do drogi, więc wszyscy zatrudnieni do jej ochrony trzymali się w pobliżu, żeby nie przegapić wyjazdu, bo w końcu mężczyzna, z którym rozmawiałeś, zapewniał, że nie będą czekać na spóźnialskich, a raczej niewielu najemników chciałoby gonić was przez Wielkie Równiny samotnie.
Poza tobą była ich czwórka. Niewielu, ale i więcej nie potrzeba, osadnicy byli uzbrojeni i wiedzieli, jak posługiwać się bronią, a podróż (przynajmniej w teorii) nie powinna obfitować w niebezpieczeństwa. Staruch wyglądał na najbardziej doświadczonego, inna kwestia, czy na pewno wytrzyma całą podróż. Chociaż musiałeś mu przyznać, że wydawał się zaskakująco sprawny jak na swój wiek, tak przynajmniej mogłeś ocenić po tym, jak szybko i pewnie rozłożył swój karabin na części, wyczyścił go i złożył z powrotem. No i błysk w oku, żądny przygód, zupełnie jak u ludzi trzydzieści lat młodszych. Drugi najemnik wydawał się typowym rewolwerowcem, spluwą do wynajęcia, bardziej zainteresowany podrywaniem waszej towarzyszki broni, niż całą tą misją. Nie żeby szło mu szczególnie dobrze, kobieta wydawała się bardziej zainteresowana swoim rewolwerem i butelką whisky. Ostatni mężczyzna był równie wielki i postawny, co śmierdzący i zapuszczony. Słowem: traper. Poznałeś kilku w życiu, ten pewnie będzie podobny, czyli małomówny, opryskliwy, niewychowany i może lekko walnięty, ale w bitwie lub po zagubieniu się na prerii nie ma lepszego towarzysza od takich jak on.
