Warszawa
-
Jednak sytuacja nie była aż tak problematyczna, bo drzwi współpracowały i Twój kompan otworzył je bez trudu, a bełt z kuszy równie łatwo wbił się w czoło Wampira. Miałeś nawet skojarzenie, że te stwory aż proszą się o to, żeby je tak zabijać, bo ich świecące się na czerwono oczy to wymarzona tarcza strzelnicza. Dalej nie poszło już jednak tak gładko, bo gdy Robert usiłował zamknąć drzwi, drugi Krwiopijca naparł na nie. Nie otworzył ich co prawda, ale jego siła sprawiła, że i Robert nie mógł ich do końca zamknąć, co grozi tym, że potwór, silniejszy od przeciętnego człowieka, w końcu przeważy i wpadnie do środka, a także, co gorsza, wraz z nim jego kumple, bo momentalnie łomotanie w ściany i dach ustało.
-
Nie będzie tak stać i patrzeć. Z małego rozbiegu rzucił się na drzwi, aby je domknąć, a jeżeli to nie pomogło, to pozostało mu zabicie wampira nożem przez szparę między drzwiami a futryną.
-
Pomogło, Ty zaś usłyszałeś dziwnie ludzki, choć bez dwóch zdań należący do bestii, syk bólu, gdy przytrzasnąłeś mu kilka palców. Napór na chwilę ustał, ale później wszystkie Wampiry zaczęły atakować wspólnie i zapewne by przeważyły. Czułeś już, że lada chwila włamią się do środka, gdy nagle napór zelżał. Usłyszałeś nerwowe kroki, a potem bieg i na zewnątrz zapanowała cisza.
-
Spojrzał w oczy swojemu kompanowi. Czy to wszystko? Czy sobie poszli? Czy skończył się ten horror? Nie daj Boże, jeżeli uciekły przed czymś dużo gorszym. Poczekał chwilę, aż miał pewność, że ich nie ma i powoli otworzył drzwi.
-
Nic na Ciebie nie wyskoczyło i po chwili zrozumiałeś czemu: Wampiry doskonale widziały i słyszały o zmroku, więc bez trudu udało im się wychwycić obecność jakiegoś pechowca, którego agonalny wrzask właśnie słyszałeś, po chwili dołączył do niego drugi. Odpuściły tylko dlatego, że znalazły łatwiejszy łup, a jeśli dadzą radę nasycić się tymi dwoma ludźmi, to nie wrócą już po was.
-
Na szybko przeszukał zwłoki wampira i wyjął bełt z jego głowy, a potem wrócił do środka i zamknął drzwi.
-
Nie miał przy sobie nic ciekawego, zabrałeś więc tylko bełt. Robert siedział w środku ledwo żywy z przerażenia, ale nie ma co mu się dziwić. Ostatecznie adrenalina tak na was działała, że do świtu żaden nie zmrużył oka.
-
— Ja pierdolę, co za noc. — rzekł, wyglądając przez okienko, czy nie ma jakiegoś zagrożenia w pobliżu.
-
- Nigdy więcej. - mruknął tylko Robert.
Na zewnątrz nie było nic poza trupem zabitego przez ciebie Krwiopijcy, a przynajmniej nic ciekawego bądź stanowiącego zagrożenie. -
— Oby, bo to była jedna z moich gorszych nocy. Bierz kuszę i bełty, idziemy tam, gdzie mieliśmy się spotkać z Zygmuntem.
Wyjął dwie puszki picia z plecaka i jedną wręczył Robertowi, a jedną zostawił dla siebie. Założył plecak na ramiona i ruszył. -
- Nie chcesz rozejrzeć się po okolicy żeby sprawdzić, co wtedy pogoniło stąd te Wampiry?
-
— Albo przegoniło je coś dużo groźniejszego, albo człowiek z reflektorem podpierdolonym prosto z Auschwitz. No ale dobra, przetrwaliśmy tę noc, więc szczęście nam na razie sprzyja.
Rozejrzał się po okolicy, ale nie wchodził do żadnych budynków, tylko zaglądał do nich. Nie chcę wejść w paszczę jakiemuś monstrum, bo to na pewno by się źle skończyło. -
Jeśli cokolwiek się tu czaiło, co jest dość prawdopodobne, nie zaatakowało. Maszerując tak, dostrzegłeś swoich dawnych koleżków, choć martwić się już nimi nie musisz. Wszystkie Wampiry zostały ukrzyżowane, ich ręce i nogi zostały przybite do ściany jednego z budynków za pomocą długich, metalowych gwoździ. Nie miały na swoich ciałach żadnych śladów ran, bo całe ich ciała były jedną, wielką raną: Ten, kto im to zrobił, zrobił to jeszcze w nocy, zostawiając tak wciąż żyjące bestie, aby usmażyły się w promieniach wschodzącego słońca… Dość makabryczny widok, ale lepsze takie Wampiry, niż te mogące jeszcze kogoś ugryźć.
-
Zachowałby się jak Sherlock Holmes albo jakiś inny detektyw i dokładnie by obejrzał ciało i sobie wyobraził tę całą scenę. No ale kurwa nim nie jest.
— Człowiek albo jakieś rozumne bydle ich zabiło. Nie chcę Cię martwić, ale mamy przejebane, jeżeli zrobił to człowiek. -
Robert nic nie odpowiedział, ale był tego w pełni świadomy, blady jak ściana.
- I… co teraz? - wykrztusił w końcu, przełykając wcześniej ślinę i rozglądając się wokół z niepokojem, jakby to coś lub ktoś, które tego dokonało, było w pobliżu i czekało na was. -
— Plany się nie zmieniają, ale bądźmy nadzwyczajnie czujni i jak najszybciej się stąd oddalmy. Nie patrz na niego i chodź.
-
Pokiwał głową.
- Taaa. - wydusił tylko, ale widocznie nie miał zamiaru się kłócić i choć zdawał się przyrośnięty do ziemi ze strachu, to nie miałeś wątpliwości, że szybko opuści to miejsce, jak najdalej od dzieła tego czegoś lub kogoś i samego stworzenia, które to zrobiło. -
Ruszył tam, gdzie mają się spotkać z Zygmuntem, i ma oczy dookoła głowy, ale dużo bardziej się pilnował niż zwykle.
-
Było cicho i spokojnie, jak to zwykle tu bywa, nie jest to miasto, które słynie z hord charczących Zombie, wyjących Mutantów albo regularnych bitew między różnymi frakcjami ocalałych. Może właśnie dlatego tak wyraźnie usłyszałeś coś jakby śpiew, który niósł się pośród ruin i opuszczonych budynków?
- Słyszałeś? - zapytał idący obok Robert, upewniając cię, że nie masz żadnych omamów. Lub macie je obaj, w najgorszym wypadku. -
Przytaknął i zaczął się rozglądać za jakimś bezpiecznym miejscem. Jeżeli był to śpiew, to przypominał on bardziej kobiecy czy męski?
