Soviet Dust

Świeżo upieczony, trzeci już Gubernator Generalny w historii Generalregierung für die besetzten tibetischen Gebiete, znanego szerzej pod nazwą Tibetischer Okultstaat, to osoba której niewielu spodziewało się na tej pozycji. Nawet sam Albrecht Von Totenwald nie spodziewał się tego, bowiem nigdy nie wiązał swego życia z polityką. Urodził się 38 lat temu, w dniu 7 Maja, na terenie ówczesnej III Rzeszy, jako syn pochodzącego z arystokratycznej rodziny oficera wojskowego Brunona von Totenwalda oraz matki Elizy. Po spędzeniu kilku pierwszych lat dzieciństwa na terenie Niemiec, wraz z matką, starszą oraz młodszą siostrą przeniósł się do Tybetu, by dołączyć do ojca, który wtedy brał udział w nazistowskiej misji pod przywództwem Heinricha Himmlera. Dzięki temu mógł być świadkiem tego, jak rodziło się państwo nad którym ponad dwadzieścia lat później przyszło mu objąć kontrolę. Zza ramion ojca, który w tym czasie wyrastał na prawą rękę Himmlera, obserwował jak naziści słowem, ogniem i ołowiem wycięli swoją drogę do państwowości. Wtedy też po raz pierwszy uświadomił sobie, że… brzydzi go to. Nie sama śmierć. Ona była wszechobecna, zrozumiała - mógł do niej przywyknąć. Tym, co go brzydziło, była śmierć z którą musiał obcować. Smród rozkładających się ciał. Płyny ustrojowe wylewające się z trupów. Szczury żerujące na mięsie martwych. Wszystko to przyprawiało go o odruch wymiotny. Od tego czasu, wbrew oczekiwaniom rodziny, zaczął coraz to bardziej stanowczo odsuwać od siebie wizje związania życia z władzą i polityką. Za to, coraz bardziej lgnął ku czemuś zupełnie innemu - nauce. Po wejściu w dorosłość, Albrecht poświęcił się studiom nad różnymi dziedzinami naukowymi, szczególnie zaś upodobał sobie medycynę. Lubił to życie. Mógł poświęcić się czemuś, co uważał za faktycznie warte poświęcenia się, w przeciwieństwie do pseudo-naukowych bzdur, które często słyszał. W zaciszu laboratorium spełniał swoje ambicje i nie potrzebował niczego innego do szczęścia, a przynajmniej tak sam mówił. Jego rodzina nawet pogodziła się z tym stanem rzeczy, poza ojcem, od 1957 obejmującym funkcję Gubernatora Generalnego, który nie potrafił zaakceptować tego, że przez kawalerstwo jego syna, nazwisko Totenwald zaniknie wraz z Albrechtem.
I kto wie, czy rzeczywiście Albrecht nie spędziłby reszty życia wśród próbówek i fiolek, gdyby nie zima roku 1971 i pogarszający się stan zdrowia Brunona. To stało się pod koniec grudnia - wszyscy von Totenwaldowie zostali zebrani wokół łoża wtedy już umierającego, najstarszego członka rodu. Po przekazaniu słów żonie, córkom i ich wnukom, Brunon nakazał wszystkim, poza Albrechtem, opuścić pomieszczenie. Wtedy też przekazał swojemu synowi, że w swojej ostatniej woli dokonuje tego, czego nikt się nie spodziewał, ale na co, jako Gubernator Generalny, miał pełne zezwolenie - przekazał władzę jedynemu męskiemu potomkowi. Wraz z tym podał Albrechtowi niewielki dokument, który sam nazwał instrukcją, a który w rzeczywistości był tylko spisem niejasno określonych celów i środków, jakimi ma je osiągnąć. Niedługo po tym, stary Gubernator zmarł.

Rok 1972 zaskoczył więc Albrechta. Nie z własnej woli, lecz od teraz piastował funkcję Gubernatora Generalnego. Nie każdy był zadowolony z tego obrotu sprawy. Wielu liczyło, że to oni zostaną wybrani. Wielu nie pochwalało tego, że Gubernatorem stał się człowiek, który nigdy nie był na polu walki.

Teraz tylko od Albrechta zależało czy ich gorzkie oczekiwania wypełnią się czy też nie.