— Michaił, biegnij do ciężarówki! — krzyknął do towarzysza i zaczął strzelać w najbliższych zombie, które biegną w ich kierunku. Może i nie zabije ich, jeżeli trafi, ale choć trochę spowolni.

Więc się poczęstował nabojami do obrzyna, który mu się spodobał, ale nie pogardziłby garścią naboi kalibru 44 do jego rewolweru. Gdy już uzupełnił amunicję, zszedł na dół, gdzie powinni na niego czekać.

— I jak wielkie te skurwiele ą? Do kostek, do pasa czy może jeszcze do głowy dorastają?

— Czy przeczytanie tej książki pozwoli mi na zobaczenie tego “coś jeszcze”?

W wolnej chwili poszedł do Leifa i go zapytał, czy coś zwróciło jego uwagę. Na pewno z daleka można zobaczyć jakieś ruchy i akcje na tym wzgórzu, więc jeżeli ktoś to zauważył i ma ze sobą jakąś bandę, z którą zdecyduje się zaatakować, to nie będzie kolorowo, a krwawo. A takiego starcia może już nie przeżyć, jeżeli ktoś zaatakuje z zaskoczenia i z większymi siłami od nich samych.

— Macie wolne, ale się nie urżnijcie jak te świnie. — pozwolił tamtym orkom odejść, a samemu zaczął szukać Agraga albo tego no… e, kurwa, no Orgunda, aby powiedzieć, co za lasem piszczy czy coś.

Dużo pojazdów ma gąsienice… koparki, buldożery, wojskowe transportery. Ale jeżeli te fiutki mają na wyłączność mutanty i opancerzone wozy, to równie dobrze mogą mieć i pierdolone czołgi.

— Na litość boską, w co ja nas wpierdoliłem? — zapytał szeptem samego siebie, kręcąc przy tym głową. Jedyne pocieszenie jakie ma, to to że nie ma tu żadnych śladów walki i może nikt z jego klubu nie ucierpiał, ale jeżeli odezwie się do niego znajomy głos przez radio, to będzie chyba dobrze.
Wyjął krótkofalówkę zza paska spodni i nacisnął przycisk.
— Vini? — puścił przycisk i zamknął oczy, wyczekując jakiegokolwiek głosu.

— Fiu, fiu, ludki się nas boją i spierdalają do miasta. Dobra, wim chyba wszystko. Spierdalamy do obozu.

Wstał i zabrał swoją zieloną dupę tam, skąd przybył. Teraz znowu ruszył przez las i spróbował iść po swoich śladach, aby się nie zgubić.

— Ty za mną. Trzymaj się blisko i się nie wypierdol. — powiedział temu drugiemu i ruszył.

Wraca do bazy tą samą drogą, ale tym razem jedzie szybciej, ale nie za szybko. Cholera, jeżeli wróci do bazy i nie zastanie tam nikogo żywego, to będzie go sumienie gryźć do końca życia.

— Jeżeli zarobisz, to będziesz mieć.

W upale i w duchocie nie chce mu się w ogóle robić, zamiast tego wolałby napić się wina i poleżeć. Skoro wszyscy wzięli się do roboty, to on też czuje się do tego zobowiązany i też się czymś zajął. Po starciu z tutejszymi mieszkańcami, czyli orkami, bezpieczeństwo jest teraz chyba najważniejsze.