Miasto Ur

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
Tego jeżyka też nie rozumieją. Darli się tak głośno, że w końcu z miasta wyszedł niski i otyły facet ‐ zapewne oficer sądząc po kolorowych oznaczeniach na ramionach i piersi, a także po czerwono ‐ żółtym mundurze.
‐ Wy pie**olone dzikusy! Przez Was nie mam nawet chili spokoju! Co tym razem?! ‐ darł się do strażników.
Ci szybko wskazali na Ahsokę, a kiedy dowódca przyjrzał się osobie, z którą ma do czynienia od razu zmienił mu się wyraz twarzy i ton głosu.
Ukłonił się po czym powiedział:
‐ Witam szanowną panią w mieście Ur ‐ jedynym cywilizowanym miejscu na tej pustyni. Jestem Bark’Okes i czy mogę pani w czymś pomóc?

[Kubeł1001]

korobov

‐Pierwsza sprawa, chciałabym słownik, a druga, co oni krzyczeli? Niczego nie zrozumiałam.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
‐ Słowników jako takich nie mamy, ale ja mogę służyć szanownej pani za tłumacza. A jeśli chodzi o nich ‐ wskazał na strażników ‐ to porozumiewają się bardzo prymitywnym dialektem. Znaczyło to po prostu “Alarm! Intruz.” Lub coś w tym guście.

[Kubeł1001]

korobov

‐Z miłą chęcią, panie Bark’Okes‐ zdjęła kaptur‐ A tak z innej beczki, co oni tak nerwowo. Uciekł ktoś?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
‐ Wydarzył się… mały incydent na naszym targu niewolników, ale wszystko jest już pod kontrolą. Mimo to nasi ludzie pozostają lekko… nerwowi.

[Kubeł1001]

korobov

‐Ja‐ tutaj głos zmienia jej się na mroczny, a oczy stają się Czarne jak noc‐ dla zdrajców nie mam litości. Jeden taki wybryk i ktoś traci głowę!!!

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
‐ Em… Oczywiście… ‐ powiedział lekko speszony. ‐ A więc… zechce pani przejść się po mieście?

[Kubeł1001]

korobov

‐Z miłą chęcią‐ powiedziała normalnym głosem i się uśmiechnęła.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
‐ W takim razie zapraszam. ‐ powiedział po czym kazał odsunąć się strażnikom i wskazał Ci na już otwartą bramę.

[Kubeł1001]

korobov

‐Norbert. Chodź.‐ poszła do środka miasta.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
Przy wejściu było tylko kilka różnych sklepów, a także karczma.

[Kubeł1001]

korobov

‐Norbert, jak tym razem coś spalisz, to Cię oddaję w góry, jasne?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
Smok pokiwał głową, a oficer zapytał:
‐ A więc gdzie panią zaprowadzić?

[Kubeł1001]

korobov

‐Szczerze, sporo słyszałam o tutejszym rynku.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
‐ Ach tak! Nasz targ niewolników jest największy na całym kontynencie. Chciałaby pani kogoś kupić?

[Kubeł1001]

korobov

‐Szczerze, to się zastanawiałam… Potrzebuję kogoś do swojego domu…

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
‐ Mamy bardzo duży wybór jeśli chodzi o służbę domową. Proszę za mną. ‐ powiedział po czym wskazał Ci drogę i sam ruszył nią jako pierwszy.

[Kubeł1001]

korobov

Poszła za nim bacznie się roglądając na boki, by czegoś nie przegapić.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
Okolica tętniła życiem. Ludzie ubrani w kolorowe stroje załatwiali swoje sprawy, a Wy znaleźliście się na targu niewolników.
Setki ludzi, dziesiątki straganów, i olbrzymia ilość niewolników. Mężczyzn, kobiet i dziec w różnym wieku.
Degant:
//Dopiero teraz zauważyłem, że nie odpisałem. Przypominaj mi czasem ;‐;//
//Załóżmy, że nic się nie wydarzyło.//
Po posiłku jeden z oficerów kazał Wam iść na plac treningowy.

[Kubeł1001]

korobov

‐A pomyśleć, że mam tylko 65 lat…