Miasto Ur

[Kubeł1001]

korobov

//Ale mógł zamruczęć, ugryźć, prychnąć… Z resztą, miedziane to żartownisie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Niech Ci będzie.//
Smok prychnął i skierował się w stronę miasta.

[Kubeł1001]

korobov

‐No ej…‐idzie za nim.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
Ahsoka znalazła się tuż pod bramą miasta.

[Kubeł1001]

korobov

‐No nic Norbert, trzymaj się blisko.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
Przed bramą stało kilku strażników, którzy na Twój widok przygotowali włócznie i wycelowali je w Ciebie.

[Kubeł1001]

korobov

‐Spokojnie, nie gryzie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
Nie opuszczają włóczni i mówią coś w niezrozumiałym Ci języku.

[Kubeł1001]

korobov

Pokazuje na migi, żę nic nie rozumie.
‐A mogłam zostać w świątyni…‐ po elficku.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
Tego jeżyka też nie rozumieją. Darli się tak głośno, że w końcu z miasta wyszedł niski i otyły facet ‐ zapewne oficer sądząc po kolorowych oznaczeniach na ramionach i piersi, a także po czerwono ‐ żółtym mundurze.
‐ Wy pie**olone dzikusy! Przez Was nie mam nawet chili spokoju! Co tym razem?! ‐ darł się do strażników.
Ci szybko wskazali na Ahsokę, a kiedy dowódca przyjrzał się osobie, z którą ma do czynienia od razu zmienił mu się wyraz twarzy i ton głosu.
Ukłonił się po czym powiedział:
‐ Witam szanowną panią w mieście Ur ‐ jedynym cywilizowanym miejscu na tej pustyni. Jestem Bark’Okes i czy mogę pani w czymś pomóc?

[Kubeł1001]

korobov

‐Pierwsza sprawa, chciałabym słownik, a druga, co oni krzyczeli? Niczego nie zrozumiałam.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
‐ Słowników jako takich nie mamy, ale ja mogę służyć szanownej pani za tłumacza. A jeśli chodzi o nich ‐ wskazał na strażników ‐ to porozumiewają się bardzo prymitywnym dialektem. Znaczyło to po prostu “Alarm! Intruz.” Lub coś w tym guście.

[Kubeł1001]

korobov

‐Z miłą chęcią, panie Bark’Okes‐ zdjęła kaptur‐ A tak z innej beczki, co oni tak nerwowo. Uciekł ktoś?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
‐ Wydarzył się… mały incydent na naszym targu niewolników, ale wszystko jest już pod kontrolą. Mimo to nasi ludzie pozostają lekko… nerwowi.

[Kubeł1001]

korobov

‐Ja‐ tutaj głos zmienia jej się na mroczny, a oczy stają się Czarne jak noc‐ dla zdrajców nie mam litości. Jeden taki wybryk i ktoś traci głowę!!!

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
‐ Em… Oczywiście… ‐ powiedział lekko speszony. ‐ A więc… zechce pani przejść się po mieście?

[Kubeł1001]

korobov

‐Z miłą chęcią‐ powiedziała normalnym głosem i się uśmiechnęła.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
‐ W takim razie zapraszam. ‐ powiedział po czym kazał odsunąć się strażnikom i wskazał Ci na już otwartą bramę.

[Kubeł1001]

korobov

‐Norbert. Chodź.‐ poszła do środka miasta.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Korobov:
Przy wejściu było tylko kilka różnych sklepów, a także karczma.