Leśny Trakt

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Po średnio głębokim pokłonie, jakim Densissima obdarzyła gości wedle zasad szlacheckiej kultury, odpowiedziała im:
‐ Wybaczcie, mości Panie, Ojciec powróci dopiero w przeciągu kilku godzin, musiał wyjechać w niecierpiącej zwłoki sprawie. Jednak, mimo nieobecności, Antoniusz zaprasza w gościnę. ‐ Zamaszystym ruchem dłoni wskazała na dworek.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Szlachcic wkroczył do środka z zadowoleniem, kobieta raczej z wrogością, choć nie byłaś pewna, czy wycelowana była ona w dworek, Ciebie, jej towarzyszy podróży czy kogokolwiek innego… Ostatni mężczyzna wszedł do środka z obojętnością, jedynie schylając głowę w progu, aby móc w ogóle go przestąpić.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Zaprowadziła ich do sali jadalnej, gdzie wskazała służbie by ta zajęła się gośćmi, a przyjezdnym, by się rozgościli, wedle myśli “mój dworek twoim dworkiem”. Czasem zerkała też na kobietę. Ciekawe, co mogło być powodem jej gniewu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie okazywała tego, ale zasiadła na jednym z wolnych miejsc, podobnie jak dwójka mężczyzn. Służba zaczęła znosić przekąski i wszelkiej maści lekkostrawne potrawy oraz trunki, jednakże nie samą strawą i napojami człowiek żyje, prawda? Wypadałoby im jakoś umilić oczekiwanie, choćby rozmową, bo na muzykę czy coś innego nie masz raczej większych szans ani możliwości.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

O czym by tu pogadać…

‐ Jak mości Panu i waszym towarzyszom przeminęła podróż? Uświadczyliście możeby czegoś ciekawego? ‐ zapytała.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Na całe szczęście było spokojnie, więc i trasa się nie dłużyła. ‐ odparł szlachcic.
‐ Za spokojnie. ‐ burknął wielkolud, siadając wygodniej na swym siedzisku.
‐ Ale… Chyba nie zawsze tu tak było, hm? ‐ zapytała kobieta, odzywając się po raz pierwszy od spotkania. W przeciwieństwie do mocnego i czystego basu wojownika oraz ciepłego głosu Sumiastego Wąsa, jej był nader zimny i pozbawiony uczuć.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Aż przeszedł ją zimny dreszcz, gdy usłyszała głos Emiliady.
‐ Cóż…to prawda. Nawet ostatnimi czasy było tu nieco…zamieszania. ‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Mogliśmy to zauważyć… Co się właściwie stało? I czemu ostatnio tu tak… zielono?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Oh…‐ Zamieszała się nieco ja wspomnienie tej historii, która wciąż wywoływała u niej silne emocje.
‐ To nieco przydługa historia, ale nie wiem, czy również jest tak ciekawa i warta słuchania… ‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Lepsza taka, niż żadna. ‐ zachęcił Cię szlachcic.
‐ No właśnie… Nalegamy. ‐ dodała równie chłodno kobieta, uśmiechając się przy tym, jednakże bez krztyny wesołości.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Więc Desi zaczęła opowiadać całą historię, od momentu gdy jechała z Ojcem do Heśnika, do czasu gdy szczęśliwe wróciła do domu. Oczywiście, przekłamała nieco. Ojciec nie atakował. Heśnika, tylko jechał mu z odsieczą. Gideon oczywiście heroicznie uratował Desi z rąk porywaczy. Pominęła też syna Heśnika, bo jego śmierć wciąż zbyt mocno na nią działała. No i odrzuciła też zbędne szczegóły, takie jak na przykład “oględziny” hobbgoblina w Ghadaugh.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wojownik nie skomentował tej opowieści, a szlachcic kontemplował ją w milczeniu, jedynie kręcąc palcami bujne wąsisko.
‐ Tyle czasu w niewoli? ‐ zapytała z, chyba szczerym, podziwem kobieta. ‐ Jak to wytrzymałaś?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Bardzo pomogła mi obecność innych niewolnic, bardzo podnosiły mnie na duchu. Też cały czas myślałam o ucieczce, starałam siebie samą przekonać, że mogę to zrobić. ‐ Wyjaśniła, nieco cichym, ale wyraźnie słyszalnym głosem.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Podobno tylko niewola Drowów jest gorsza od tej, jaką mogą zafundować nieszczęśnikom zielonoskórzy… Jak to wyglądało?
‐ Jak uratował Cię ten cały Gideon? ‐ wtrącił wojownik zaraz po pytaniu kobiety.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Najpierw zabrała się za pytanie Emiliady:
‐ Wszystkie niewolnice były zgromadzone w jednym pokoju, gdzie spały na twardych, piętrowych pryczach. Uzbrojone po zęby gobliny strażowały nas cały czas! ‐ Opowiadała przejętym głosem ‐ Jedzenie dostaliśmy tylko z okruszyn, które zostały z stołu zielonych. Całe dnie spędzało się na pracach w ich domu. ‐ Wszystko to mówiła głosem, jakby właśnie opowiadała najbardziej przerażającą historię.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Mimo swego szlacheckiego pochodzenia traktowali Cię identycznie jak inne kobiety? ‐ kontynuowała Emiliada, zaś mężczyzna nie narzucał się, w spokoju czekając, aż i jego ciekawość zaspokoisz.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Nawet nie pytali, kto jest jakiego pochodzenia. Każda niewolnica była traktowana tak samo źle. ‐ Powiedziała.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Szlachcianka już nie drążyła tematu i zamilkła, a że i Grendor nie miał nic do powiedzenia, to możesz wreszcie odpowiedzieć na pytanie Argoksa, który wciąż cierpliwie czeka, co w sumie mogłoby zdziwić: Taki spokojny, chociaż wygląda, jakby dopiero co wyszedł z lodowej tundry po zapasach z kilkoma Yeti?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Dobra, trzeba szybko wymyślić jakąś historię. Jednak najpierw, błyskawicznie rzuciła wzrokiem po pokoju, sprawdzając, czy są tu służki.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie, przecież Wy byliście ponad ich poziomem, i to mocno, im nawet nie przystoi Was słuchać, tak więc jesteście sami.