Leśny Trakt
-
Radiotelegrafista//Lecimy z tą fabułą. //
Czuła się źle. Bardzo źle, beznadziejnie. Argoks zginął, Emilida pewnie też zostanie zabita. Wszystko to z winy Densissmy. Jedyne co mogło ją pocieszyć to fakt, że sama jeszcze jest przy życiu. Tylko czemu? Gharol chciała ją zamordować, więc czemu orkowie spod rozkazu Gideona mieliby postąpić inaczej? No i kto czekał na nią w lesie? Tyle pytań i emocji kłębiło jej się w głowie, była zupełnie zagubiona.
-
Kuba1001 //I cyk, przewijanie.//
To właśnie z tymi pytaniami, emocjami i myślami spędziłaś kilka następnych… No właśnie. Ile czasu minęło? Na pewno kilka dni, może już tydzień? Ciężko było Ci pilnować poczucia czasu, jeśli kolejne godziny spędzałaś jedynie na śnie, szamotaniu się w więzach, próbach uwolnienia się od knebla, zdarcia z oczu szmaty czy na rozmyślaniach. Czułaś się teraz źle nie tylko w sensie psychicznym, ale i fizycznym, nie służyła Ci wilgoć i panująca tu duchota, szyję i ręce miałaś obdarte od obroży i ciasno zawiązanych lin, szczękę niemalże cały czas zdrętwiałą przez knebel, na którym zagryzałaś zęby w frustracji. Nie wypuszczano Cię stąd, nie rozwiązywano, karmiono tylko raz na kilka dni, przez co bardzo osłabłaś i straciłaś na wadze. Przez cały ten czas mogłaś się jedynie zastanawiać, czemu wciąż żyjesz? Czemu Gideon nie zabił Cię od razu lub kilka godzin po schwytaniu? Dlaczego Cię tak torturował? Możliwe, że odpowiedź na swoje pytanie lub chociaż uwolnienie od życia na tym padole łez otrzymasz za kilka chwil, ponieważ usłyszałaś, jak do Twojej prowizorycznej celi, przerobionej z piwniczki z winem, wchodzi kilku Orków, mówiąc coś w swojej plugawej mowie i rechocząc pod nosem. O dziwo, nie zrobili Ci żadnej krzywy ani nie wyjęli knebla z ust, aby nakarmić Cię kolejną porcją jakiejś ohydnej papki, ale rozpięli obrożę, której łańcuchami przywiązana byłaś do ściany, i postawili na równe nogi, a gdy stanęłaś na nich w miarę pewnie, popchali naprzód, w sobie tylko znanym celu i kierunku. -
Radiotelegrafista
“W miarę pewnie” było pojęciem bardziej niż względnym. Ledwo miała siły by iść, jednak perspektywa zdjętej obroży i wyjścia z przebrzydłej piwniczki, choćby na kaźń, dodała jej motywacji. Do orków nie mówiła nic, nawet na nich nie spojrzała. Nie miała zamiaru dawać im dowodów na to, że pojęła swoją porażkę, choć po jej stanie było to doskonale widoczne. Po prostu dała im się poprowadzić gdziekolwiek mieli ja zaprowadzić.
-
Kuba1001
Twój brak chęci do interakcji z zielonymi nie był raczej przez nich zauważony, w końcu nijak mogłaś na nich spojrzeć, mając zawiązane oczy, a ciężko byłoby Ci się do nich odezwać przez knebel w ustach.
Prowadzili Cię wciąż w górę, na parter dworku, a później do jakiejś okazałej sali, gdzie słyszałaś gwar, który ucichł niemalże momentalnie, gdy Orkowie wprowadzili Cię do komnaty.
‐ Zdejmijcie jej tę szmatę z oczu. ‐ usłyszałaś rozkaz wypowiedziany głosem osoby, której nienawidziłaś teraz z samego serca: Gideona Apyra.
Gdy Orkowie pozbyli się szmaty, a Twoje oczy przyzwyczaiły się do światła wpadającego przez duże okna, zdałaś sobie sprawę, że znajdujesz się w sali tronowej swego ojca, jak lubił ją nazywać, choć był jedynie prostym szlachcicem, daleko mu było do koronowanej głowy. To tutaj zawsze odbierał skargi od poddanych, wdawał sprawiedliwe sądy, odbierał podatki, przyjmował gości i sąsiadów, radził z burmistrzami okolicznych miast i sołtysami podległych mu wiosek. Centralne miejsce w pomieszczeniu zajmowały trzy trony, środkowy dla pana dworu, ten po lewej dla jego żony, a po prawej ‐ dla najstarszego potomka. Jak przez mgłę widziałaś teraz tam siebie, jeszcze jako dziecko, matkę i ojca.
Obecnie jego tron zajmował sam Gideon, taki jak zapamiętałaś go podczas swojej ostatniej wizyty, choć o wiele lepiej odziany, ze złotym pucharem pełnym wina w jednej dłoni i pierścieniem należącym niegdyś do Twojego ojca na palcu drugiej.
Fotel po prawej zajmowała Gharol i o ile Gideon miał na twarzy drwiący, pewny siebie i w gruncie rzeczy zadowolony uśmieszek, to ona wpatrywała się w Ciebie tak, jak wtedy, gdy próbowała Cię zamordować i leżała związana oraz zakneblowana krótko później, z istną żądzą krwawego mordu w oczach.
Po lewicy Gideona zasiadał ktoś, kogo w ogóle byś się tu nie spodziewała, czyli Emilida, szlachcianka, córka Grendora Harkla, przyjaciela Twojego ojca, i obecnie najwidoczniej kolejna wybranka Gideona, z którą spędzi pewnie więcej czasu, niż z Tobą.
Większość pozostałych bywalców pomieszczenia stanowili Orkowie, głównie ci, którzy przybyli tu z Ghadugh, ale widziałaś też wielu innych, choć wciąż przewodził im ten wielki Zielonoskóry z kamiennym młotem. Ludzi, o dziwo, było tu jak na lekarstwo, najwidoczniej Gideon pozbył się starej służby, zostawiając tylko część, głównie te kobiety, które ocalił od losu niewolnic w Ghadugh, aby ostatecznie, po kilku tygodniach, wróciły do niego tutaj.
‐ No proszę, proszę. ‐ westchnął szlachcic, dopijając wino, a jedna ze służek szybko napełniła jego puchar. ‐ Czy to nie dziwne, że zwykle kiedy się widujemy, to Ty jesteś spętana, zakneblowana i zdana na moją łaskę, a ja muszę coś z tym faktem począć? -
Radiotelegrafista
Emilida.
Siedziała na miejscu jej matki. Na miejscu, które do nikogo innego należeć nie powinno. Na ten widok Densissma powinna zawrzeć złością, żądzą zemsty czy nienawiścią taką jak do Gideona, ale jedyne co poczuła to ulgę, że dziewczyna nie podzieliła losu Argoksa i żal wobec niej, bo samozwańczy szlachcic pewnie wykorzysta ją tak samo jak Densissmę. Żeby tylko córka Grendora miała szerzej otwarte oczy.
Za to Gharol wywarła na nią już mniejsze wrażenie, niż wtedy, w jej sypialni. Czemu miałaby się bać śmierci z jej rąk, skoro Densissma Magna, córka szlachcica i jego jedyne dziecko, już jest martwa? Śmierć zadana z ręki Gharol, Gideona, kogokolwiek to tylko śmierć. A przynajmniej tak wydawało się w tej sekundzie Desi, niejako zadowolonej z żadnego zemsty spojrzenia orczycy.
Kolejne przemknęły przez jej umysł służące. Ich widok, a szczególnie tej napełniającej kielich samozwańczego szlachcica, spuścił czerń na myśli Desi. Obiecała im wolność i nie dotrzymała jej. Jedyne co mogła im dać, to przeprosiny.
A w końcu przemówił Gideon, a raczej jego słowa dotarły do Densissmy. Przywłaszczył sobie mieni jej ojca, dziedzictwo jej rodziny. Najgorsze w tym wszystkim było dobijające uczucie, że to właśnie przez blondwłosą szlachciankę sprawy obrały taki, a nie inny obrót. Czy potrafiła odczynić historię? Nie potrafiła. Czy będzie potrafiła przywrócić ją na właściwe tory? Wątpliwe. Czy zawiodła? Pewne.
Przez moment kierowała wzrok wprost na Gideona, powoli przyjmując jego słowa do świadomości, zlinczowanej ostatnimi dniami. Po dłuższym momencie spuściła głowę.
Nie odpowiedziała.
To nie było ani trochę dziwne. To było żałosne. -
Kuba1001
Rozumiejąc Twoją reakcję jako własny trumf, dał znak jednemu z Orków, którzy Cię tu przyprowadzili, aby pozbawił Cię knebla, co też uczynił, najpierw odwiązując szmatę zaciśniętą ciasno z tyłu głowy, a potem wyjmując tą drugą, zwiniętą w ciasny kłębek, który wepchnięto Ci do ust.
‐ Magia Ognia, hm? ‐ zagadnął ponownie Gideon, uśmiechając się jeszcze paskudniej. ‐ Przyznaję, że tym jednym mnie zaskoczyłaś… Podobnie jak przeciągnięcie Agroksa na swoją stronę, miał ważne miejsce w moich przyszłych planach, ale wybrał nie tę stronę, co trzeba… Obiecuję Ci jednak, że skończę z nim, gdy tylko znów wpadnie w moje ręce, a ja osobiście zetnę mu głowę. -
Radiotelegrafista
Wolność od knebla była wspaniałym uczuciem, jedną dłonią roztarła obolałą szczękę. Zabranie szmaty nie było jednak tak ważne jak to, co usłyszała chwilę potem:
Czyli Argoks także przeżył!
Sercem Densissmy targały teraz na przemian dobre i złe wiatry. Z jednej strony, wielka ulga po dowiedzeniu się, że zarówno wojownik jak i Emilida przeżyli, z drugiej strony strach o nich. Co sprowadziła na Argoksa? Żeby tylko nie zapuszczał się w te okolice, żeby nie był na tyle szalony, by ryzykować swoje życie.
Dalej milczała, pochylając głowę i starając nie okazywać się żadnych emocji. -
Kuba1001
Niestety, nie mogłaś rozmasować bolącej i wciąż zdrętwiałej szczęki, bowiem wciąż miałaś ręce ciasno związane za plecami i Gideon obawiał się zmienić coś w tej kwestii, w końcu mając wolne i dłonie, i usta, mogłaś spróbować zwyczajnie spalić go żywcem, czego raczej nie przewidywał w swoich planach.
‐ Jak pewnie widzisz, mam nową małżonkę. Nie ukrywam, że byłem nią zainteresowany od pierwszego dnia, gdy tylko się tu pojawiła, w przeciwieństwie do Ciebie, Ty wzbudzałaś we mnie tylko odrazę, może czasem politowanie. Grendor Harkl, przyjaciel Twego ojca i rodu, miał obiekcje przez cały kwadrans, później poparł mnie całym sercem, jego szlachecka mentalność i dusza żądna bogactw oraz przywilejów, a także chęć wydania córki za dobrą partię, przeważyły i tak nasz ślub odbędzie się za kilka dni. Wybacz, ale nie otrzymasz zaproszenia. Poza tym wszyscy wójtowie, sołtysowie i burmistrzowie już trzy dni temu złożyli mi hołd poddaństwa, a moi Orkowie usunęli wszystkich stawiających się ludzi. Wygrałem. Całe te ziemie są moje. I mógłbym Cię teraz zabić, ale nie zrobię tego. Choć moje metody wydają Ci się pewnie brutalne i wyrachowane, to nie jestem zimnokrwistym mordercą. Dlatego mam dla Ciebie propozycję. Chcę dać Ci żyć w zamian za formalne zrzeczenie się swoich praw do tych ziem na rzecz mnie. -
Radiotelegrafista
Czyli jednak Gideon potrzebuje czegoś od niej. To wyjaśnia też, dlaczego nie pozbył się jej od razu. Podpisy mają to do siebie, że jeżeli nie udzieli go żywa osoba, to od martwej tym bardziej go nie dostanie, a jeżeli był to jedyny sposób w jaki Densissma mogła okazać swój opór wobec niego ‐ skorzystała z okazji.
— Nie. — Odpowiedziała szybko i pewnie, podnosząc wzrok na niego. Wpadła w tym momencie także na ideę. Nie mogła uwolnić dłoni z więzów sznura, ale mogła spróbować czego innego. Postarała się tak je wygiąć, nie zważając na ból, by mogły wewnętrzną stroną, choćby palcem nawet muskać choćby tylko kawałek sznura. -
Kuba1001
Nie było to aż tak trudne i bolesne, jak mogłabyś zakładać, więc się udało, a Orkowie nie zauważyli tego, przynajmniej na razie, gdybyś spróbowała przepalić więzy, mogliby dostrzec dym lub poczuć charakterystyczny swąd.
Gideon uśmiechnął się i pokiwał głową, choć domyślałaś się, że wewnątrz aż w nim wrzało. Ponownie skinął głową na swoich osiłków, a Ci powalili Cię na kolana, zaś jeden z nich wymierzył Ci solidne uderzenie w twarz.
‐ Nie takiej odpowiedzi oczekiwałem. Nie po tym, co Ci zaproponowałem. Naprawdę tak nisko cenisz własne życie? Bo jeśli tak, to może przejmiesz się cudzym? -
Radiotelegrafista
Nie miała zamiaru teraz przepalać więzów, nie w obecności całej świty Gideona, chyba, że nie miałaby innego wyjścia. Nie była idiotką, bynajmniej nie taką jak wcześniej.
Uderzenie bardzo ją zabolało, oczy jej się zaperliły od uderzenia. Ale fakt, że szlachcic musiał uderzyć ją w nadziei, że zmieni zdanie, niepoprawnie ją usatysfakcjonował. Nie będzie to takie łatwe jak myślisz, Gideonie. ‐ pomyślała. Jej zdanie zachwiało się, gdy usłyszała ostatnie słowa Gideona.
— …Czyim? — Zapytała słabo, ponownie podnosząc wzrok. -
Kuba1001
Wzruszył jedynie ramionami i skinął na swojego przybocznego Orka, wodza jego świty z Gahdugh, a ten bez słowa ruszył w tłum i po chwili wyciągnął z niego za włosy jedną z niewolnic, które przybyły tu wraz z Wami, licząc na poprawę dotychczasowego losu.
‐ Znalezienie służby to naprawdę mały problem, każda chłopska córka potrafi to, co one, a na pewno chciałaby zmienić swoje dotychczasowe życie na pracę na dworze szlachcica. A Tobie, jak się domyślam, na nich zależy?
W czasie, gdy Gideon to mówił, Ork oddał kobietę dwóm swoim pobratymcom, z których jeden przytrzymał ją w miejscu, a drugi przystawił jej do gardła ząbkowany nóż. -
Radiotelegrafista
Densissma przez moment ogarniała tą scenę wzrokiem. Nie wiedziała co zrobić, kompletnie nie wiedziała. Zgadzając się na podpisanie dokumentu zaprzepaściłaby wszystko, na co jej rodzina tak długo pracowała, gdzie tak długo żyła. Nie mogła być tak nędzna i słaba, by to zrobić. Jednak wtedy pojawiała się druga kwestia: Czy pozwalając na śmierć służki nie stanie się równa Gideonowi? Tak samo przyczyni się do jej śmierci jak i on. Zrównałoby to ją z nim. Nie chciała tego.
— …Daj mi ten papier. Podpiszę. — Odpowiedziała -
Kuba1001
‐ Wiedziałem, że jednak potrafisz podjąć odpowiednią decyzję. ‐ uśmiechnął się Gideon, polecając Orkowi puścić kobietę. Potem nakazał rozwiązanie więzów krępujących Twoje dłonie, co też się stało, a w czasie, gdy zdrętwiałe kończyny dochodziły do siebie, jeden ze sług podał Ci pióro w kałamarzu pełnym atramentu i dokument, którego tekst był zgodny z tym, co mówił Gideon: Oddajesz mu całe swoje włości, tytuły i prawa do nich, a sama udajesz się na dobrowolne wygnanie, bez możliwości powrotu, a jeśli spróbujesz, grozi Ci śmierć bez jakiegokolwiek sądu i kary dla zabójcy. Niżej znajdował się podpis Gideona i miejsce obok, gdzie powinnaś umieścić swój.
-
Radiotelegrafista
Dokładnie przeczytała dokument i po głębokim oddechu przyłożyła pióro do papieru i nakreśliła pierwsze litery swojego podpisu.
“Co ja najlepszego robię?” Zapytał samą siebie, zatrzymując się w połowie składania podpisu. Przecież nie mogła oddać majątku temu mordercy. Żaden członek rodziny nigdy by jej tego nie wybaczył. A może i tak? Jak spoglądała by na nią matka, o której tak mało wiedziała?
Jak Densissma mogłaby spojrzeć na samą siebie z świadomością, że po prostu zrezygnowała z wszystkiego, co było jej familii tak bardzo drogie? Nie umiała teraz sobie odpowiedzieć na to pytanie. Sprzeczne, tłoczące się w jej głowie przemyślenia sparaliżowały ją. Nie potrafiła dokończyć podpisu, zatrzymując się na czterech, pierwszych literach swojego imienia i coraz bardziej popadając w wewnętrzną panikę. -
Kuba1001
Im bardziej byłaś spanikowana, tym bardziej Gideon okazywał swoje zniecierpliwienie, stukając palcami o podłokietnik tronu, na którym siedział. Dostrzegłaś, jak rzucił ukradkowe spojrzenie tym Orkom, którzy przed chwilą niemalże zgładzili niewolnicę, więc możesz spodziewać się, że zaraz spróbują ponownie bądź zamiast próbować, od razu ją zabiją, aby w ten sposób wymusić na Tobie podpisanie świstka papieru.
-
-
Kuba1001
Gideon znów uśmiechnął się tryumfalnie, a przez ten drwiący i ohydny uśmieszek przypominał Ci on teraz oślizgłego gada, jakim zresztą był w rzeczywistości.
‐ No i co? Było tak ciężko? Musiałaś się tak stawiać? ‐ zapytał, odbierając papier od służącego, który dostarczył mu go. ‐ Chcę abyś odeszła stąd, wiedząc, że jestem honorowym człowiekiem: Moi Orkowie zaopatrzą Cię w prowiant, wodę, nieco złota i mapę, co powinno wystarczyć Ci na kilka tygodni drogi. Odeskortują Cię też na skraj moich włości, a jeśli znów Cię tu zobaczę, zostaniesz zabita na miejscu, bez sądu, a ja nie będę już tak łaskawy, jak jestem do tej pory. Zrozumiałaś? -
Radiotelegrafista
Nie odrywając wzroku od podłogi pokiwała mu głową, pokazując, że zrozumiała. Dobrze wiedziała, że Gideon kłamał na temat swojej “honorowości”. Przecież jeszcze przed chwilą życie niewinnej służki była dla niego jedynie argumentem za tym, by Denissma podpisała skrawek papieru. Nie mogła jednak jakkolwiek temu zaradzić. Przytaknięcie Apyrowi było szczytem jej możliwości w danym momencie.
-
Kuba1001
Szlachcic klasnął w dłonie, a Ty zostałaś wyprowadzona przez dwóch Orków na dziedziniec dworku. Tam zauważyłaś swoich przewodników, trzech zielonych drabów, którzy rzeczywiście mieli obiecane przez Gideona zapasy prowiantu, wody i złota, a także mapę okolicznych ziem i nawet ubrania na zmianę. Najwidoczniej jednak wciąż Ci nie ufali, mogli się domyślać, że spróbujesz ich spalić i uciekniesz, nim dostarczą Cię na miejsce, więc nim wyruszyliście, Orkowie ponownie związali Ci ciasno ręce za plecami w ramionach, przedramionach i kostkach, a po chwili również zawiązali oczy, wypchali usta szmatą i obwiązali je kolejną. Dopiero wtedy jeden popchnął Cię naprzód, a dwa inni chwycili za barki, aby wskazać Ci właściwą drogę.
