Bryg ''Sieg''
-
Severus Slitch
-- Sytuacja wygląda na beznadziejną – stwierdził szczerze. – Ma ktoś jakiś róg? Coś, co wyda głośny dźwięk? Może się po prostu ukrywają… w innym wypadku nie wiem, czego mamy tutaj szukać, poza przykrymi obrazami śmierci. -
- Gdybym był jednym z tych biedaków, to zwiałbym od razu do lasu. - odparł, pokazując drzewa na horyzoncie. - Oni też tak mogli zrobić.
Róg jak najbardziej mieliście, ale po kilku próbach przywołania z jego pomocą ocalałych, nic się nie wydarzyło. Moglibyście właściwie odpłynąć, gdyby nagle okrzyk “Ludzie! Na brzegu!” z bocianiego gniazda nie przeszył ponurej ciszy na pokładzie. I rzeczywiście, widziałeś kilka osób na brzegu, pospiesznie biegnących do plaży i machających wam rękoma, aby zwrócić waszą uwagę. -
Severus Slitch
-- A jednak. Kotwica w dół, wysłać łódź! Schodę na ląd dowiedzieć się, co zaszło, lecz w razie czego pilnujcie, może to być zasadzka i liczę na to, że każdy członek załogi jest gotów do obrony Siega i swojego kapitana! Wykonać!
Rozkazał, samemu schodząc niżej. Sam zamierzał przepytać ocalałych. Ufał sobie trochę bardziej, niż żółtodziobom, a nawet bardziej, niż swoim zaufanym wilkom morskim. -
Zebrałeś dość szybko ośmiu ludzi, głównie twoich starych kamratów lub najętych w Imalin wojowników. Gdy załadowaliście się do szalupy, tę spuszczono na powierzchnię wody i ruszyła ku brzegowi. Podróż nie była długa, gdy tylko dotarliście na plażę, wszyscy opuścili łódkę, czekając na rozkazy.
-
Severus Slitch
-- Idę przodem. Broń w pogotowiu.
Po wydaniu poleceń odwrócił się w kierunku tamtych ocalałych i ruszył, w miarę spokojnym krokiem, w ich kierunku. -
Tamci wręcz przeciwnie, biegli ku wam jak najszybciej. Im bliżej byli, tym lepiej widziałeś szczegóły wyglądu: pot, brud i zakrzepłą krew, niektórzy byli ranni, choć powierzchownie. Wśród nich była jedna kobieta i trzech mężczyzn, wszyscy bez wyjątku wyglądali na skrajnie przerażonych i wyczerpanych, choć na ich twarzach na wasz widok malował się wyraz ulgi.
-
Severus Slitch
Zbliżył się do ocalałych, zdejmując swój kapelusz kapitański na ich przywitanie. Przy okazji wyciągnął manierkę z wodą i na wyciągniętej ręce podał ją najbliższej z ocalałych osób, gestem zachęcając pozostałych członków załogi do zrobienia ponownie.
-- Nordowie, prawda? – zapytał i nie czekając na odpowiedź, kontynuował. – Moje najszczersze wyrazy współczucia. Zostaliśmy wysłani z Imalin, by ich dorwać. Wybaczcie, że zjawiliśmy się tutaj za późno. -
- Przybyli jakby znikąd. - wydusił z siebie jeden z mężczyzn, gdy odjął manierkę od ust i podał następnemu. - Jeden okręt, ale pełen wojowników. Czasem przepływają tędy jakieś statki, nikt się nie spodziewał…
- Część naszych poszła na brzeg ich zobaczyć, chcieli nawet handlować… A wtedy tamci wyciągnęli broń i zabili ich na miejscu. - dodała kobieta. - Ja zdążyłam uciec. Nie wracałam do wioski tylko biegłam do lasu. Resztę spotkałam po drodze.
- Nasi próbowali się bronić, sołtys służył w armii, kowal i karczmarz też. Niektórzy potrafili polować. Zabili chyba dwóch, może trzech, reszta ich zmiotła. Ścięli albo powiesili wszystkich starych, dzieci, chorych, kilku rannych w bitwie. Potem wszystko nam zabrali, a czego nie mogli zabrać, to spalili.
- Dalej są inne wioski! - krzyknęła kobieta, a ta pozornie oczywista w innych sytuacjach informacja uderzyła ją teraz tak nagle. - Uwitki, Ely, Solime. Musicie ich ostrzec albo uratować! -
Severus Slitch
Severus pokiwał głową w milczeniu. Fakt, że kolejne wioski mógł czekać identyczny los sprawiał, że musieli podjąć szybkie i zdecydowane działania.
-- Która wioska znajduje się najbliżej? – zapytał. – Oraz czy macie gdzie się udać? -
- Jeśli chcecie iść lądem to Solime. A statkiem najszybciej do Uwitek, są nad morzem, wielu ich mieszkańców łowi ryby, mają nawet swoje łódki. - odparł jeden z mężczyzn.
- Poradzimy sobie. - dodał inny. - Jeśli nie splądrowali innych wiosek, pójdziemy tam. A jeśli i je napadli… Poszukamy szczęścia w najbliższym mieście. -
Severus Slitch
-- Radzę trzymać się z daleka od wybrzeża – odpowiedział Slitch. – Nordowie mogą plądrować wzdłuż niego, przez co też jest tam najbardziej niebezpiecznie. I trzymajcie się – życzył im szczęścia. – My spróbujemy dotrzeć do Uwitek i zobaczyć, jak tam ma się sytuacja. Później ruszymy w pościg wzdłuż wybrzeża za Nordami. Jeżeli zdołamy, to pomścimy waszych znajomych. -
Pokiwali głowami, również życzyli wam powodzenia i odeszli, żegnając się. Tymczasem twoi załoganci zajęli się przygotowaniem szalupy i po chwili mogliście ruszyć w drogę powrotną na statek.
-
Severus Slitch
Sam również wrócił do szalupy, po czym wrócił z załogą na statek.
-- Przygotować się! – rozkazał, jak znalazł się w zasięgu Brygu Sieg, tak by załoga mogła go usłyszeć. – Ruszamy do Wioski Uwitki! Sprzęt ma być w gotowości do walki, możemy spodziewać się tam Nordów – informował załogę, kiedy szalupa była na nowo przymocowywana do okrętu. -
Wszystko poszło sprawnie, a kwatermistrz zaczął wydawać broń reszcie załogi.
- Kapitanie! - krzyknął marynarz na bocianim gnieździe. - Burza na horyzoncie! Na wprost!
//Uznaję, że wyjaśniłeś gdzieś przy okazji, gdzie mają płynąć. A burza jest właśnie w okolicy wioski, do której płyniecie.// -
Severus Slitch
Poprawił swój kapelusz i kołnierz, po czym spojrzał się na burzę. Nie byłaby to jego pierwsza na morzu. Chociaż nie zamierzał się z nią bawić.
-- Trzymajcie się blisko wybrzeża, łatwiej będzie sobie można poradzić z falami, niż na otwartym morzu --rozkazał, stojąc obok sternika. – I wypatrujcie okrętów Nordów. -
//Chwilowo robimy przerwę, jak tylko Radio uwinie się ze swoim wątkiem to dam tu odpis fabularny.//
-
/// Jasne Jasne. ///
-
Sternik wykonał rozkaz, dzięki czemu dalszy rejs przebiegał w miarę spokojnie. Im bliżej jednak burzy byliście, tym bardziej rozumiałeś, jak niebezpieczna mogła dla was być: niebo pociemniało, gdy zakryły je czarne chmury, a w kilkanaście sekund cały górny pokład oraz wszyscy i wszystko, co się na nim znajdowało, przemokło do suchej nitki, gdy spadł rzęsisty deszcz. Na szczęście gromy i burze były daleko, więc nie musisz martwić się, że piorun trafi i zniszczy bocianie gniazdo lub zatopi bryg. Tak czy siak, marynarz na szycie wciąż coś widział, jakimś cudem, meldując ci, że niespełna pół kilometra od was widzi nadbrzeżną wioskę, zapewne Uwitki, a także drakkar Nordów, który właśnie od niej odpływał.
-
Severus Slitch
Poprawił kołnierz i swój kapelusz, po czym przyjrzał się drakkarowi i ocenił warunki, jakie panowały na morzu. Po czym przywołał starszego oficera oraz bosmana.
-- Mamy zbyt wielu świeżych rekrutów, by ryzykować starcie podczas sztormu z Nordami – ocenił surowo. – Raczej niechętnie, ale potwierdzicie moje przypuszczenia na ten temat, prawda? – zapytał, chcąc mieć pewność, że podejmie słuszną decyzję. -
- Słyszałem kiedyś w karczmie w Gilgasz jak nordyjski najemnik opowiadał, że ich Magowie potrafią naginać pogodę do swojej woli, używając wody lub wiatru, aby płynąć szybciej, albo sprowadzając mgłę, aby ukryć swoje przybycie czy odwrót. - odparł bosman. - A ci tutaj płyną prosto w sztorm. Więc albo to nie były bajki zapijaczonego najemnika i rzeczywiście niektórzy tak potrafią, albo są zwyczajnie szaleni lub zdesperowani, żeby uciekać w taką pogodę. Tak czy siak, jak bym za nimi nie płynął.
- Jak dla mnie to cała ta ich pogodowa Magia to bzdury, nie widziałem nigdy Norda, który władałby Magią zamiast toporem, ale i bez tego pościg może być ryzykowny. Nawet jeśli są obładowani łupami i jeńcami, a przez to wolniejsi, to i my będziemy mieli problemy z dogonieniem ich. Gdyby była lepsza pogoda, sugerowałbym niezwłoczny pościg, a w tym wypadku? Kapitanie, z całym szacunkiem, ale cenię życie swoje i załogi bardziej, niż wieśniaków, których nigdy nie widziałem na oczy i pewnie już nie spotkam. Lepiej przybić do brzegu i poszukać ocalałych, może schwytamy jakiegoś marudera, który powie nam coś więcej o tym drakkarze i jego załodze. - poparł przedmówcę pierwszy oficer.
