Karawanseraj Dunoe
-
Dawniejsza Oaza Dunoe z czasem zaczęła zmniejszać swój obszar. Tak, jak przedtem mieszkańcy mogli ze spokojem zajmować się uprawą, a nawet nawadniać okoliczne tereny, tak teraz przestawili się na handel i w większości opuścili to miejsce.
Karawanseraj otacza serce dawnej oazy ‐ głęboką i ocembrowaną studnię. Dostępu do niego broni masywna, wzmocniona brama prowadząca na szlach. W dalszej części znajduje się Dwór z przyległościami, a wszystko otacza mur z piaskowca.
Budynek główny był dwupiętrowy, co już stanowiło rzadki widok na tych ziemiach. Zbudowano go z szarego piaskowca. Jego mury miały przeszło trzy stopy grubości i straszyły szczelinami okien, wysokich, ale tak wąskich, że nawet dziecko nie wślizgnęłoby się do środka, a na dodatek zamykanych solidnymi, okutymi metalem okiennicami. Także drzwi nie sprawiały sympatycznego wrażenia: grube na trzy cale, niskie, nabijane żelaznymi ćwiekami i osadzone na zawiasach szerszych niż męska dłoń, pasowały bardziej do zamkowej furty niż do gościnnego zajazdu. Łatwo można było sobie wyobrazić, jak w kilka chwil cały budynek zamienia się z przyjaznego wędrowcom miejsca odpoczynku w szyjącą na wszystkie strony strzałami fortecę. I chyba dzięki temu świetnie pasował do nadgranicznego miasteczka i tych niespokojnych czasów.
-
EtherVathkath
Obudziły mnie pierwsze promienie słońca. Chciałem opłukać twarz, lecz w misie nie było wody. Szybo ubrałem się i gniewnie ruszyłem w stronę zajazdu z misą w dłoni szukając czy to niewolników, czy to ich zarządcy.//Nie wiedziałem jak zacząć, darcie mordy z rana na niewolników wydaje się lepszą opcją niż kontemplacja piasku,//
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Kuba1001 //Jak od razu? W taki upał? Pogrzało Cię?//
Posiłki serwowano nieco później, ale jako panu na włościach nigdy nie odmawiano Ci niczego, więc otrzymałeś swoje ulubione danie. Niestety, nie dane Ci go było skonsumować, bowiem jeden z wartowników doniósł Ci, że pod bramą czeka karawana kupiecka, która żąda wpuszczenia do środka. -
-
Kuba1001 Najpewniej jechali w ciągu nocy, a obozowali we dnie, więc trafili tu tak wcześnie. Biorąc pod uwagę mniejszy ruch nocą i rankami oraz panujące wtedy chłody, mimo wszystko milsze od upałów, była to częsta praktyka pośród kupców.
Karawana nie była wielka, to ledwie osiem wozów wypełnionych towarami na handel oraz cztery służące transportowi wody i pożywienia, z czego zawartość połowy już się wyczerpała i najpewniej handlarze będą chcieli je tutaj uzupełnić. Poza tym w karawanie doliczyłeś się dwudziestu czterech koni ciągnących wozy, ośmiu wielbłądów, dwóch dla przewodników i sześciu dla obstawy, oraz owych sześciu najemników, dwóch przewodników i sześciu kupców. -
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Kuba1001 Zastałeś tam pięciu konnych jeźdźców, z czego każdy odziany był w skórzany kaftan podbity metalowymi płytkami oraz płaszcz i prosty strój podróżny, wszyscy dysponowali też sporymi tarczami, zakrzywionymi mieczami i włóczniami. Właściwie nie mógłbyś wiedzieć, kim są, gdyby nie proporce z godłem Gez powiewającymi na drzewcach ich długich broni. Skoro kawalerii zwykle mieliście jak na lekarstwo, to musiałeś mieć do czynienia ze zwiadowcami, posłami lub gońcami.
‐ Vathkath! ‐ krzyknął jeden, stojący na czele grupy, a później podwinął rękaw swojej szaty, ukazując Ci charakterystyczny tatuaż w kształcie włóczni, jaką oplatały dwie pustynne kobry. ‐ Pamiętasz?
Początkowo mógłbyś zaprzeczyć z czystym sercem, bo nie pamiętałeś, ale po chwili jak grom z jasnego nieba uderzyły w Ciebie wspomnienia wielu bitw, czysty śmiech i pędzona na boku, pod czujnym okiem oficerów, gorzałka. Czyżby to był ten sam Marbund, Twój stary towarzyszy broni z czasów służby w armii? -
-
-
-
-
-
-
EtherNa tyle długo, że Cię zapomniałem…
‐ I Ty witaj, przyjacielu! ‐ odwzajemniłem uścisk.//No to wstawię tutaj:
Ludzie od ludzi przejmują doświadczenia,
sami budują atomowe schrony,
w górze, tak że ledwo go dostrzegam
szybuje ostatni żywy jastrząb.
Chciałbym być z nim
tam jest moja kultura,
tam się rozstrzyga to co mnie dotyka,
tutaj mój słuch umiera
przestraszony ciężkim, szybkim rytmem.Wiesz, myślę ‐ tak, upadła moja kultura
myślę, że może nigdy jej nie było,
że wszystko jest jednym wielkim snem
napędzanym wódką i amfetaminą… -
