Wioska Rotiar

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wniosek z tego taki, że “Gdzie Khor rąbie, tam wióry lecą.”

[Kubeł1001]

ninja618

Gdy skończył ułożył drewno na stos po czym ruszył do swojego domu. Mijał ludzi cicho, bez słowa. Jak zwykle, mroczny drwal i jego urocza córka.

[Kubeł1001]

Kuba1001

I w tym mrocznym klimacie trafiłeś do chaty.

[Kubeł1001]

ninja618

‐ Córo, jest obiad?
Spytał się. Jego głos był schrypnięty, mroczny i basowy.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Za chwilę, za chwilę. ‐ odpowiedziała z kuchni.

[Kubeł1001]

ninja618

‐ Dobrze.
Usiadł przy stole i przetarł zaoraną twarz bliznami.
‐ Jestem taki zmęczony… Mam tylko nadzieję, że córa będzie miała lepiej od swojego złego ojca…
Powiedział do siebie lecz głośno, chociaż nie zdawał sobie z tego sprawy.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Z kuchni odpowiedział Ci jedynie brzęk garnków i smakowity zapach smażonego mięsa.

[Kubeł1001]

ninja618

Siedział dalej zamyślony, z jego oka poleciała jedna łza gdy pomyślał o swej zmarłej żonie.
‐ Łowca Potworów… Oby tylko Shela mnie już nie znalazła… Nie chcę aby znów próbowała żyć razem ze mną, ta dziewczyna za dużo wycierpiała aby żyć u boku takiego człowieka jak ja…

[Kubeł1001]

Kuba1001

I znów brak odpowiedzi na te smutne refleksje.

[Kubeł1001]

ninja618

Zaczął śpiewać pieśń Łowców i zamknął oczy.
‐ Dopadnij go… Dopadnij go… Dopadnij również ją… To zła czarownica, podła suka… Trzeba zarżnąć mieczem ją. Najlepiej srebrnym, najlepiej tym. Bo żelastwo się jej nie ima inne, oj uważaj… Oj uważaj… Polej ją smarem złym… Palmy na stosie… Palmy na stosie, zabijmy wszystkie potwory… Jesteśmy wszystkim, równością świata, zabijamy i ludzi też…
//Jego córka nie wie, że on był Łowcą.//

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Wygrałbyś tym każdy konkurs wokalny :V//
W końcu córka przyniosła Ci ziemniaki z dwoma kawałkami sporego mięsiwa.

[Kubeł1001]

ninja618

//Oj dziękuje pysiu :V//
‐ Dziękuje.
Zaczął jeść powoli.
‐ Masz mężczyznę już na oku?
Spojrzał nagle jej w oczy.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie. ‐ zaprzeczyła szybko, ale wyglądało na to, że szczerze.

[Kubeł1001]

ninja618

‐ A masz jakiegoś na oku? Niedobrze by było gdybyś mieszkała nadal ze starym, złym, Łowcą Po… I twdy urwał.
‐ Ze starym drwalem. Powinnaś sobie kogoś znaleźć a nie mieszkać ze starym zgredem, który ciągle marudzi.
Powiedział cicho.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Tak, ale zawsze chciałam wyjechać, przeżyć przygodę… A tego nie zapewni mi żaden chłopak z wioski, nieprawdaż?

[Kubeł1001]

ninja618

Spojrzał na nią ponuro.
‐ Nigdy Ci nie mówił o mojej przeszłości i o twojej matce… Chcesz o tym posłuchać? Od razu zrozumiesz dlaczego to głupi pomysł.
Dokończył jedzenie po czym rozprostował nogi.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nooo… Tak. ‐ powiedziała wreszcie i usiadła na krześle przed Tobą, by posłuchać.

[Kubeł1001]

ninja618

‐ Tak więc posłuchaj… Jestem Łowcą Potworów. Tak, jetem jednym z tych potworów, których ludzie nienawidzą. Twoja matka była druidką, którą uratowałem przed jednym z topielców. Zabiłem go siekając na kawałki. Przywiązała się do mnie… Po roku pokochałem ją. Potem spłodziliśmy Ciebie. Matka umarła na jedną z tych chorób. Pogrążony w żałobie wziąłem Cię na ręce i uciekłem. Tak oto jesteśmy tutaj. Teraz powiem Ci o moim treningu. Byłem katowany, poddawany magii, trucizną, torturom. Byłem także szkolony do zabijania i tylko tego. Od dawna nie umiem okazywać uczuć. Tylko do Ciebie teraz żywię uczucie miłości ojcowskiej. Podczas jednego ze zleceń zostałem pochwycony i torturowany…
Pokazał wielką szramę na plecach.
‐ Przez miesiąc. Widywałem dziewczyny, krótkie pragnęły wielkiej przygody. Wiesz co się z nimi stało? Ginęły. Wszystkie, bez wyjątku. Świat jest brutalny, dlatego chcę abyś ustatkowała się tutaj a nie zdechła w rynsztoku. Rozumiemy się?
Popatrzył jej w oczy tym zimnym, potwornym spojrzeniem Łowcy Potworów, przed którym uciekali najlepsi.
‐ Rozumiemy?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pokiwała głową, wyraźnie przestraszona, ale raczej zrozumiała.
A później usłyszałeś tętent końskich kopyt, który zaczął się szybko zbliżać.

[Kubeł1001]

ninja618

‐ KURAW!
Wstał i przeturlał się po stole i wywrócił szafę po czym wziął miecz Łowcy i ruszył powoli do drzwi.
‐ Może to moja paranoja… Może to tylko paranoja… Ale przynajmniej jestem teraz uzbrojony.