Miasto Ur

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie tak od razu, bo brodacz po przeliczeniu oddał Ci sakiewkę, a w niej sto złotników, które musiał dodatkowo wręczy Ci Zimitarra. A to oznaczało, że masz jeszcze godzinę lub pół na ewentualne zakupy i niemałą sumę przy sobie…

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

Rozejrzała się więc, czy są jakieś stragany z biżuterią.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ze straganu dość łatwo coś ukraść, nawet nie stosujący wymyślnych sztuczek, a i napad na takie miejsce jest dość prosty, więc nie, nie znalazłaś żadnego. Dopiero nieco dalej, w pewnej odległości od bazaru, gdzie rozciągały się już budynki z piaskowca, dostrzegłaś kilka sklepów jubilerskich.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

Weszła więc do któregoś z tych sklepów i rozejrzała się za jakimiś ładnymi bransoletkami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Żeby tylko za bransoletkami! Choć przyszłaś tu głównie dla nich, to oszklone gabloty i stoliki wyłożone aksamitem czy jedwabiem skrywały o wiele więcej: Najróżniejsze kolczyki, naszyjniki, sygnety, pierścienie, bransolety i wiele więcej, wszystkie wykonane ze złota bądź srebra, przyozdobione różnymi kolorowymi kamieniami szlachetnymi, takimi jak diamenty, rubiny, szafiry, szmaragdy czy ametysty. Znalazł się nawet bursztyn i Akwamaryn, cenny i rzadki kryształ sprowadzany do Elarid z odległego Archipelagu Sztormu.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Poszukał niewolnika z tutejszych okolic.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie było ich zbyt wielu, mieszkańców Ur interesował bardziej egzotyczny towar, z pozostałych kontynentów, ale odnalazłeś nieco mieszkańców miasta, sprzedanych w niewolę przez długi, oraz koczowników z okolicznych pustyń, choć nie byli liczni, władze miasta i kraju starały się żyć z nimi we względnej zgodzie, więc ci tutaj to pewnie niewolnicy tamtych, sprzedani czy przegrani w grach hazardowych, przestępcy, banici i tym podobni. Byli tu zarówno mężczyźni jak i kobiety, dzieci, nastolatkowie i dorośli, z różnych warstw społecznych, ale głównie miejskiej biedoty i drobnomieszczaństwa.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Przepraszam, ile chciałby pan za tamtą bransoletę? ‐ Wskazała na jedną, która jej się najbardziej podobała, czyli tą z diamentami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Myślę, że sto pięćdziesiąt sztuk złota. ‐ odparł Hobbit, będący zapewne jubilerem i właścicielem tego sklepu. Dziwny widok, Niziołki rzadko kiedy opuszczały Verden, a co dopiero swoje rodzime Księstwo. ‐ Ale dla pięknej pani mogę zrobić wyjątek i nieco się potargować o cenę.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

Sprawdziła, ile zostało jej złota na oko i czy starczy jej na tę bransoletę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Masz sto sztuk złota, więc na pewno nie, o ile kupiec nie zdecyduje się zejść z ceny, co Ci już zaproponował.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐O ile mógłby pan zejść z ceny, bo trochę mi brakuje? ‐ Uśmiechnęła się.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Powiedzmy, że może dwadzieścia sztuk złota. Pasuje?

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Nie bardzo… A może tak o pięćdziesiąt sztuk?

[Kubeł1001]

Vader0PL

No niestety, taki był już ich los… a nie, czekaj. Wpadł na genialny pomysł. Poszukał niewolnika, który wyglądał w miarę dobrze, był stąd i nie był za drogi. Koniecznie facet.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Taczka:
‐ Dla pięknej pani mogę zejść z ceny, ale to przesada… Mogę odpuścić maksymalnie trzydzieści sztuk złota, inaczej nie będzie mi się to opłacać.
Vader:
Znalazłeś kilku takich, którymi handlował jakiś rodzimy Nirgaldczyk, najpewniej również mieszkaniec Ur, więc ci tutaj musieli zostać sprzedani w niewolę przez długi lub jakąś zbrodnię, dość poważną, bo wyżej od niewoli była tylko śmierć, jeśli chodzi o repertuar lokalnego prawa.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐A może ma pan jakąś inną bransoletę do stu sztuk złota?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Skinął głową i pokazał Ci inną, którą był gotów przekazać Ci za tę sumę, choć była ona o wiele mniej cenna, bo choć wciąż złota, to już wysadzana tylko jednym rubinem, ale uroku dodawały jej wyryte w złocie zawiłe wzory.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Ta też jest ładna… ‐ Podała Hobbitowi sakwę ze stoma sztukami złota.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Skrupulatnie odliczył całą kwotę, a gdy miał pewność, że otrzymał należną zapłatę, wręczył Ci bransoletkę, wyciągając ją spod szklanej gabloty, gdzie spoczywała na czerwonym aksamicie.