Siedziba Gildii Magów

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Kerra? Zleć proszę na ziemię przede mną ‐ wydała polecenie, mając nadzieję, że tym razem się posłucha, zastanawiając się też, czy wcześniej nie odpowiedział że zwyczajnego kaprysu czy też dlatego, że coś mu się przytrafiło w ciągu tych kilku godzin. Przyjrzała się też bliżej zwierzęciu w celu doszukania się czegoś niepokojącego.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nic niepokojącego, acz orzeł wziął mysz w dziób i poderwał się do lodu, siadając na gałąź metr wyżej, w dodatku plecami do Ciebie.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ O co ci znowu chodzi?! ‐ zawołała, krzyżując ręce na klatce piersiowej z lekkim oburzeniem i podchodząc na drugą stronę pod gałęzią tak, by znów był do niej zwrócony przodem. Pokręciła również z dezapobratą głową.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Trening i trening. ‐ odparł wreszcie ptak. ‐ Ile można?! Już w ogóle nie zwracasz na mnie uwagi, nawet wypuściłaś mnie w las, żeby mnie nie karmić i mieć więcej czasu na swoje magiczne sztuczki.

[Kubeł1001]

Kazute

Lim zamilkła po usłyszeniu tych słów, lecz jedynie na krótką chwilę, patrząc wciąż na swoje zwierzę.
‐ Co do treningów, to może masz rację… ‐ odpowiedziała, po czym westchnęła cicho. ‐ Ale to, że cię wypuściłam w las to tylko kwestia tego, że jesteś przecież drapieżnikiem. Sam powinieneś dbać o swoje wyżywienie, w końcu gdy byłeś młody, starałam się ciebie nauczyć jak polować. Chyba się za bardzo przyzwyczaiłeś do posiłku podawanego na tacy… ‐ dodała.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Może i tak. ‐ odrzekł ptak po dłuższej chwili i zleciał na ziemię, tuż obok Ciebie.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Widziałeś coś ciekawego w lesie? ‐ zapytała, myśląc, że Kerra już przestał się na nią gniewać, skoro do niej zleciał. Elfka przykucnęła, by móc pogłaskać zwierzę po łebku.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nic ciekawego, przynajmniej dla Ciebie. ‐ odparł orzeł, nie broniąc się przed głaskaniem.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ A dla ciebie było coś ciekawego? Spotkałeś jakąś samicę czy coś takiego? ‐ znowu zapytała, a na jej ustach pojawił się uśmiech, może tylko odrobinę złośliwy, nie przestając głaskać ptaka.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Niestety nie, orły nie żyją w tej okolicy.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Niestety? ‐ powtórzyła. ‐ Czyli chciałbyś mieć jakąś partnerkę, choćby na przelotny romans?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Każde zwierzę chce przekazać swoje geny dalej. A moje geny są świetne.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Jesteś dumny jak paw. Los chyba się pomylił, wybierając dla ciebie gatunek ‐ zaśmiała się, aczkolwiek bardzo cicho. ‐ Chociaż wcale nie wątpię w twoje słowa ‐ dodała, po czym przykucnęła.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Gdyby orły potrafiły się śmiać, to zaśmiałby się z Tobą, ale niestety, natura im tego pożałowała.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Od dzisiaj zdobywasz przezwisko Orli Paw. O ty na to?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Niech będzie.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Więc, Orli Pawie, masz jakieś propozycje, jak mogłabym spędzić resztę dnia bez twojego narzekania, że tylko trening mi z głowie? ‐ zapytała, również zastanawiając się nad tym, co przed chwilą powiedziała. Bądź co bądź do wieczora trochę czasu było, trzeba było go jakoś wykorzystać…

[Kubeł1001]

Kuba1001

Orzeł może i miał jakieś plany, może i nie miał, ale wyszło na jedno, gdy ktoś Cię zawołał.
//Tak, zaczyna się ta legendarna fabuła.//

[Kubeł1001]

Kazute

//Yay! //
Limanniel odwróciła się w stronę, skąd dobywało się nałowywanie, prostując się, ciekawa, któż to chce z nią zamienić parę zdań.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Był to młody, ludzki chłopak, akolita, mający za zadani wypełniać wszelkie polecenia starszych i bardziej doświadczonych Magów, więc zapewne był tylko chłopcem na posyłki.