Miasto Trenten

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ostatecznie zasupłałeś się na tyle, że nie ma co już dalej w to brnąć. Zwłaszcza, że powoli zbiera się klientela, a to oznacza wzięcie się za robotę, w końcu karczmarz za coś Ci tu płaci. Co prawda darmowym pokojem i jedzeniem, ale płaci.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Poratujesz jakąś inspiracją? Wystarczy słowo. ‐ Zapytał Ghytę, z nadzieją, że podsunie mu jakąś ideę na skoczny utwór.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pokręciła przecząco głową, wzruszając ramionami.
‐ Ty jesteś bardem w tej drużynie, Nawłociu.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Zaśmiał się krótko:
‐ Hah, nie mogę zaprzeczyć…‐ Po czym wstał, nastroił nieco poturbowaną mandolinę i zaczął wygrywać jak na razie melodię nostalgiczną, o średnim tempie. Jeszcze nie śpiewał.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ale lepiej, żebyś zaczął, bo miny klientów nie wyglądają na zadowolone, a stąd tylko krok do buczenia i rzucania czymś w grajka, na przykład kuflami, talerzami, sztućcami czy krzesłami.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Więc zaczął śpiewać, dziarskim głosem człowieka, który w swym życiu zabił więcej wrogów, niż jest kufli w tej jadłodajni:
‐ *Siedziałem w zapuszczonej karczmie,
Wiatr ostro w szyby dmał,
Wtem do środka wchodzi elf,
Wielką bliznę na oku miał.

Łypnął dookoła wzrokiem,
Te spojrzenie mroziło krew,
Podszedł do lady,
Na mój widok zmarszczył brew.

W końcu mówi do karczmarza:
“Daj mi piwa kufle dwa,
Jeden dla mnie,
Jeden dla nowego przyjaciela.”

Kościsty palec wskazał na mnie,
Karczmarz jak ściana blady,
Nie znałem tego elfa,
Dwa kufle na wierzchu lady. ‐* Zaśpiewał wstęp do pieśni. Dobrze jej przygrywał.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie tyle pieśń, co balladę, bo wiele osób ucichło, wsłuchując się w Twoją opowieść, ciekawi dalszej części.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ *Pełen zaskoczenia mówię:
“Hej, zaraz kolego miły,
Weź na wstrzymanie,
Kocham trunek, jak każdy facet,
Ale ty i to piwo wyglądacie podejrzanie.”

Elf odwraca się do mnie,
Jego twarz niczym trup przegnita,
Wzrokiem wierci mnie na wylot,
Aż głuchy ścisk za żołądek chwyta.

"Postawiłem Ci kufel,
Ty odrzuciłeś drogi trunek. "
Mówi głosem jak grobowiec.
“Wobec tego czeka Cię fechtunek”

Głos zamiera w mej gardzieli,
Dłonie na mieczu poczęły siadać,
Lecz w miejscu zamarałem,
Gdy elf zaczął opowiadać.

"Zwą mnie Senton Din.
Jestem martwy od trzech lat.
Zabiłem, by skraść wina kielich.
A przynajmniej za to zawisłem na linie z szmat. "

“Jednak tu nie koniec bólu,
bogowie przeklnęli moją duszę,
I jak od zawiśnięcia,
Po świecie się włóczyć muszę.”

"Szukam pechowca, który się ze mną zmierzy.
Kogoś, kto w piciu mnie pokona.
A jeśli odrzuci me wyzwanie.
To w pojedynku na ostrza skona. " *‐ Kontynuował pieśń.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Rymy, składania czy cokolwiek innego niezbyt im się chyba spodobały, ale liczyła się głównie historia, więc jakoś to przeboleli, czekając na dalszą część, a może nawet i robiąc szeptem zakłady czy wygra w owym pojedynku Elf, czy może jego oponent?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

//Moi niewolnicy od przerabiania piosenek mają przerwę, jako, że respektuję prawa robotnicze.

/\

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Czekam.//

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐*Ja, po przeklętym elfie się odzywam,
“Wybacz Panie, jednak to przegrana gra,
Kto z samą Śmiercią ma pić,
Ten równie z życiem się żegna.”

Senton w śmiech się obraca,
Miecz już do mej szyi przystawiony,
“Od tej gry nie ma ucieczki.
Zrezygnuj, a będziesz stracony.”

Cała karczma przerażona,
Co w tej sytuacji zrobić mam?
Podnoszę kufel do ust,
Piwo w gardło zlewam.

Elf w krzywy uśmiech wykrzywił paszczę.
Rozgrywka się otwarła.
Pierwszy, drugi kufel.
Cała widownia dech zaparła.

Lały się litry, naczynia pustoszały,
Piwo, wódkę, wino lano
Piliśmy łyk w łyk,
A w głowie już szumiało.

Po wielu godzinach,
Dziesiątki kufli na mnie łypia,
Sam już ledwo na stołku siedzę.
Nagle Senton spada i zasypia.

Zwycięzca został ogłoszony,
Senton wreszcie mógł spokojnie zgnić,
Wygrałem i przeżyłem,
Jednak nigdy nie zapomnę, gdy z Żywą Śmiercią przyszło mi pić.

Dziś całkiem żywy przez świat chodzę,
Dzielę się mą historią z wami,
Zapytacie co z Sentonem?
Senton spoczywa w trumnie pod złocistymi kwiatami.* ‐ Zakończył balladę

[Kubeł1001]

Kuba1001

Chwila ciszy, a później gromka burza oklasków karczmarza i biesiadników dała Ci znać, że poradziłeś sobie doskonale, a w tym przekonaniu utwardziły Cię jeszcze rzucane przez niektórych bywalców lokalu złote monety.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Ukłonił się swoim słuchaczom, przy okazji łapiąc monety do portfela. Po tym, przeszedł już do zwyklejszych, radosnych pieśni.

[Kubeł1001]

Kuba1001

I tak to trwało do wieczora, gdy karczma powoli pustoszała, a nieliczni klienci woleli bardziej cichą, spokojną, a miejscami nawet i senną melodię.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Więc zaczął grać…kołysankę. Znał ją, Szarpidrut śpiewał ją mu, gdy Nawłoć był całkiem mały. Nie opowiadała o zasypianiu, ani o poduszce czy łóżeczku, a o marynarzu, którego zszargane sztormem nerwy uspokajał syreni śpiew.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Podziałało i karczma opustoszała całkowicie, wszyscy udali się nie spoczynek, nie licząc karczmarza, choć i on powoli zbierał się do wyjścia, także i Tobie wypadałoby już kończyć na dziś.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Więc dał odpocząć instrumentow, a także swej gardzieli. Karczmarz miał jeszcze w zamiarze wydać posiłek skromnemu grajkowi, czy nie wyglądało na to?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Było to częścią Twojej zapłaty, więc jeśli się upomnisz, to najpewniej tak.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Karczmarzu, wstrzymajcie się jeszcze! ‐ Zawołał wcale nie głośno do karczmarza, po czym zbliżył się do niego: ‐ Mogę jeszcze liczyć na strawę? ‐ Spytał z nadzieją.