Miasto Trenten

[Kubeł1001]

JokTovenson

Oparła się o ladę i zagadnęła karczmarza ‐Dzień dobry, widziałeś może gdzieś mojego znajomego z lutnią, albo przynajmniej czymś, co kiedyś nią było?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Niemniej, starał się jakkolwiek nie okazywać dumy z swego małego występu, mimo tego, że uznanie sklepikarki wiele dla niego znaczyło:
‐ Ah, jak pięknie nowe struny wybrzmiały! I jak, podobało Ci się moje rzępolenie? ‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jok:
‐ Wychodził niedawno. ‐ odparł lakonicznie i zamyślił się na chwilę. ‐ Chyba na targ czy coś w tym guście, nie jestem pewien.
Radio:
‐ Zdecydowanie. Aż szkoda, że nie będę miała okazji posłuchać go częściej…

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Nie mówię, że jeszcze kiedyś nie rozbiję instrumentu na głowie jakiegoś stwora, a wtedy znów zajrzę do twego sklepu. ‐ Uśmiechnął się.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Z niecierpliwością będę wyczekiwać tej chwili. ‐ odparła Elfka, trzepocząc zalotnie bujnymi rzęsami. ‐ Gdzie się teraz wybierzesz? Elarid jest wielkie, a przecież chyba wszędzie tak dobry bard znajdzie pracę, prawda?

[Kubeł1001]

JurekBzdurek

Kuba1001 pisze:Jok:
‐ Wychodził niedawno. ‐ odparł lakonicznie i zamyślił się na chwilę. ‐ Chyba na targ czy coś w tym guście, nie jestem pewien.
Radio:
‐ Zdecydowanie. Aż szkoda, że nie będę miała okazji posłuchać go częściej…

Dobra, jak zgłodnieje to wróci. Najlepiej byłoby na niego poczekać tu, więc… ‐Macie jakieś coś na śniadanie?‐ zwróciła się do karczmarza

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Ah, a w jakich kierunkach rozchodzą się bramy tego zacnego miasta? ‐ Odpowiedział pytaniem na pytanie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jurek:
‐ A bo ja wiem? Może być jakaś jajecznica albo coś w ten deseń?
Radio:
‐ Na wszystkie cztery strony świata… Nie powiem nic więcej, nigdy nie byłam poza jego murami, a przynajmniej nie w sposób świadomy…

[Kubeł1001]

JurekBzdurek

‐A w dalszym ciągu nie mogę spróbować sama czegoś przygotować? Nawet jakbym się ładnie uśmiechnęła?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ To brzmi jak ciekawa historia…‐ Oparł się o kontuar i spojrzał na elfkę, zachęcając ją, po opowiedziała o “nieświadomych” wyjściach.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jurek:
‐ Uśmiechać możesz się do woli, ale żaden szanujący się karczmarz nie wpuszcza za kontuar. A kuchnia jest za kontuarem. ‐ wyjaśnił, krzyżując na piersi obie pary ramion, co powinnaś potraktować jako znak twardej odmowy.
Radio:
Wzruszyła ramionami.
‐ Długa historia. Niezbyt wesoła. Nie chcę Cię nudzić. ‐ zaczęła się wykręcać, choć raczej słabo, biorąc pod uwagę to, że mogła Ci zwyczajnie kazać się stąd wynosić, skoro była właścicielką tego sklepu.

[Kubeł1001]

JurekBzdurek

Westchnęła ciężko, falując ‐Dobra, to dawaj tą jajecznicę‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pokiwał głową i po kilkunastu minutach na ladzie przed Tobą leżał rzeczony posiłek, który wyglądał równie dobrze, jak apetycznie pachniał.
‐ Pięć złota, chyba że mam coś dorzucić, wtedy dziesięć. ‐ wyjaśnił karczmarz. ‐ Mam trochę warzyw, chleba, masła i sera.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Moja droga, jeżeli nie chcesz opowiadać, to zrozumiem. Jednak, gdyby wszystkie jak ty były, z czego czerpałbym inspiracje do swych pieśni? To opowieści kręcą całe koło sztuki tego świata, a mi już powoli się kończą… ‐ Pokręcił głową, udając żałość. Oczywiście, miał w zanadrzu jeszcze niezliczenie historii i opowiastek, ale jedna więcej? Nigdy nie zaszkodzi.

[Kubeł1001]

JurekBzdurek

Położyła na ladzie 10 monet ‐Ten ser i chleb są kuszące, podaj‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

Radio:
Pokręciła głową i wskazała na drzwi, spuszczając głowę. Wydawało Ci się, że była na skraju rozpaczy i wybuchu płaczu.
‐ Zamykam dziś wcześniej. ‐ wyjaśniła, co oczywiście nie mogło być prawdą. ‐ Muszę załatwić jeszcze kilka spraw w mieście. Żegnam.
Jurek:
Tak też zrobił, a później odszedł, aby zająć się swoimi sprawami, pozwalając Tobie wziąć się wreszcie za poranny posiłek.

[Kubeł1001]

JurekBzdurek

Spokojnie zaczęła jeść, delektując się i z niczym nie spiesząc

[Kubeł1001]

Kuba1001

W ten sposób co najmniej przyjemnie spożyłaś ten sycący i całkiem smaczny posiłek. Inna sprawa, co teraz ze sobą zrobisz, gdy masz już pełny żołądek.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Nawłoć bez słowa, smętnym krokiem usunął się aż do drzwi tego lokalu. Stojąc w progu, spojrzał na elfkę i rzekł, smutnym głosem:
‐ To prawda, co o nas, bardach, mówi się. Może i śpiewamy, może i gramy, ale na co my komu, gdy krztyny rozumu nie mamy? ‐ To powiedziawszy, skłonił się elfce na pożegnanie i wyszedł z budynku.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie zatrzymywała Cię, ale chyba tymi słowami nieco poprawiłeś jej nastrój. Niemniej, struny kupione, więc co teraz ze sobą poczniesz?