Miasto Gibelest

[Kubeł1001]

Kuba1001

Najemnicy gładko wmieszali się w tłum, Tobie może być nieco trudniej ze względu na ubiór i wierzchowca.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Mniejsza, ruszył za kulisy teatru, jeżeli takie były. Można go bardziej opisać?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Teatr to w sumie za wiele powiedziane, bo jedynie drewniana scena z czerwoną kurtyną pod gołym niebem. Nawet siedzisk dla widowni nie było, a ludzie i przedstawiciele kilku innych ras patrzyli na spektakl na stojąco. Kulisy były, w postaci kawałka odgrodzonego fragmentu rynku za sceną, gdzie dostałeś się chyba niepostrzeżenie. Poza licznymi rekwizytami nic tam nie zastałeś.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Poszukał kogoś tutaj.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nic i nikogo, poza rekwizytami.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Czyli czas wyjść na scenę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Publiczność zareagowała pozytywnie, bo chyba wyszedłeś w scenie kulminacyjnej, acz aktorzy pałali mniejszym entuzjazmem i gniewnymi szeptami kazali Ci się wynosić.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Jak pięknie jest być magiem! Użył magii dusz, by kolejno aktorzy upadli mu do kolan.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Choć byli zaskoczeni, a z czasem też przerażeni, i próbowali walczyć to wykonali Twoje polecenie, a publiczność zaczęła klaskać, mylnie biorąc to za koniec spektaklu. Chociaż…

[Kubeł1001]

Vader0PL

Sam również zaczął do nich klaskać, jednakże wolniej i głośniej.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Niewiele to dało, bo w swoim aplauzie i tak kilka oklasków więcej lub mniej nie robiło im większej różnicy.

[Kubeł1001]

Vader0PL

W końcu zauważą, że przedstawienie trwa.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Właściwie to nie, gdyż zaczęli się rozchodzić, uważając że to już koniec.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Bando śmiertelnych idiotów!

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jak użądleni odwrócili się w Twoją stronę i zaczęli znów przyglądać się scenie, nie będąc do końca pewnymi czy to dalsza część przedstawienia czy może rzeczywiście postanowiłeś obrazić ich w ten dość specyficzny (jak dla prostych mieszczan, chłopów i całej reszty) sposób.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Względem czasu zapominacie o swych troskach, zapominacie o naturze swego istnienia!
Mówiąc to wymierzył bolesne kopnięcie jednemu z aktorów w brzuch.
‐Ja jestem posłańcem Potęgi! Ja jestem tym, przez kogo dzieci płaczą! Śmierć jest mi bratnia i codzienna, gdyż to ja wysyłam do niej najwięcej istnień!
Znowu, by dodać wdzięku swej kwestii wyciągnął miecz i upozorował poderżnięcie gardła jednemu z aktorów, tak naprawdę nic mu nie robiąc i przewracając go na plecy. Magią też sprawił, by leżał i się nie ruszał.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Część kobiet i dzieci opuściła okolice sceny, pozostali uważnie przypatrywali się spektaklowi z mieszaniną strachu i zaciekawienia.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Jednak, żeby całość mej wypowiedzi zrozumieć, muszę przytoczyć opowieść o Kruku…
Zasiadł się na jednym z aktorów jak na taborecie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jakim znowu Kruku? ‐ usłyszałeś pytanie z publiczności.
‐ Och, zamknij się. ‐ fuknął inny widz. ‐ To taki ptak… Kruka nie widziałeś?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Kruk. Ptak. A zarazem istota stara jak świat.