Miasto Gibelest

[Kubeł1001]

Vader0PL

Poszukał kogoś tutaj.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nic i nikogo, poza rekwizytami.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Czyli czas wyjść na scenę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Publiczność zareagowała pozytywnie, bo chyba wyszedłeś w scenie kulminacyjnej, acz aktorzy pałali mniejszym entuzjazmem i gniewnymi szeptami kazali Ci się wynosić.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Jak pięknie jest być magiem! Użył magii dusz, by kolejno aktorzy upadli mu do kolan.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Choć byli zaskoczeni, a z czasem też przerażeni, i próbowali walczyć to wykonali Twoje polecenie, a publiczność zaczęła klaskać, mylnie biorąc to za koniec spektaklu. Chociaż…

[Kubeł1001]

Vader0PL

Sam również zaczął do nich klaskać, jednakże wolniej i głośniej.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Niewiele to dało, bo w swoim aplauzie i tak kilka oklasków więcej lub mniej nie robiło im większej różnicy.

[Kubeł1001]

Vader0PL

W końcu zauważą, że przedstawienie trwa.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Właściwie to nie, gdyż zaczęli się rozchodzić, uważając że to już koniec.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Bando śmiertelnych idiotów!

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jak użądleni odwrócili się w Twoją stronę i zaczęli znów przyglądać się scenie, nie będąc do końca pewnymi czy to dalsza część przedstawienia czy może rzeczywiście postanowiłeś obrazić ich w ten dość specyficzny (jak dla prostych mieszczan, chłopów i całej reszty) sposób.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Względem czasu zapominacie o swych troskach, zapominacie o naturze swego istnienia!
Mówiąc to wymierzył bolesne kopnięcie jednemu z aktorów w brzuch.
‐Ja jestem posłańcem Potęgi! Ja jestem tym, przez kogo dzieci płaczą! Śmierć jest mi bratnia i codzienna, gdyż to ja wysyłam do niej najwięcej istnień!
Znowu, by dodać wdzięku swej kwestii wyciągnął miecz i upozorował poderżnięcie gardła jednemu z aktorów, tak naprawdę nic mu nie robiąc i przewracając go na plecy. Magią też sprawił, by leżał i się nie ruszał.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Część kobiet i dzieci opuściła okolice sceny, pozostali uważnie przypatrywali się spektaklowi z mieszaniną strachu i zaciekawienia.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Jednak, żeby całość mej wypowiedzi zrozumieć, muszę przytoczyć opowieść o Kruku…
Zasiadł się na jednym z aktorów jak na taborecie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jakim znowu Kruku? ‐ usłyszałeś pytanie z publiczności.
‐ Och, zamknij się. ‐ fuknął inny widz. ‐ To taki ptak… Kruka nie widziałeś?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Kruk. Ptak. A zarazem istota stara jak świat.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Słuchali dalej, milcząc i czekając na resztę, acz kilku odeszło, wyraźnie znudzonych tym całym przedstawieniem.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Od zawsze istniała śmierć, to oczywiste. Śmiertelnik zabijał śmiertelnika i zostawiał jego ciało. Jednak wojny są wbrew pozorom młode. To dzięki nim powstały istne pola śmierci, gdzie zwierzęta żywiły się martwymi i rannymi.
Mówiąc to wstał i podszedł do słuchaczy.
‐Kruki. To oznaka bliskiej śmierci. Nawet Raptory przy tych ptakach są bezpieczniejsze, gdyż można od nich uciec. Jednak nie uciekniecie przed swym losem. Nie uciekniecie, gdyż stoi tuż obok. A wiecie, co mówi Kruk do umierających?
Przerwał, zadając retoryczne pytanie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Kraaa! ‐ dobiegła odpowiedź z widowni, która skomentowano salwą śmiechu.