Martwe Bagna
-
-
-
-
Kuba1001 Vader:
‐ Masz na myśli tę, którą zajmiemy się później, tak? Wtedy, gdy wszystko będzie już gotowe?
Wiatrowiej, Radio:
Wspólnie odkryliście coś co najmniej niezwykłego, a mianowicie sporych rozmiarów pajęcze leże złożone z pajęczyn rozwiniętych w grube pomosty nad drzewami rosnącymi na czterech wysepkach suchego lądu. Zliczyliście pięć Wielkich Pająków krzątających się pośród swego lokum oraz tego jednego, który właśnie doń wracał. -
-
-
-
Kuba1001
Vader:
‐ Nie zrobię nic bez odpowiednich ksiąg i pracowni, a będę dysponować tym dopiero, gdy moja nowa siedziba powstanie z dala od gruzów starej, a w sąsiedztwie tego fortu. Rozumiesz? ‐ zapytał, ponownie wskazując na trzy dary, z których jeden był dla Ciebie.
Wiatrowiej:
Na oko to na około trzech metrach wysokości, same miały średnicę nie większą niż piętnaście metrów, spokojnie wystarczały dla tych pająków, które akurat zostały w obejściu, bo najwidoczniej reszta polowała, aby zapewnić grupie przeżycie.
Radio:
Koń najpewniej myślał podobnie, więc dobrze że zostałeś. I w sumie dobrze by było, gdybyś pozostawił Ghycie walkę z pająkami, samemu zajmując się czymś, co nie utrudni jej zadania. -
-
-
-
Kuba1001
Wiatrowiej:
Nie paliła się w jakimś zawrotnym tempie, więc nawet połowa nie stanęła w ogniu, a wszystkie były już bezpieczne na ziemi, z dala od płomieni. Co gorsza, zauważyły Cię i pierwsze dwa ruszyły do ataku.
Radio:
Jak na razie jest nieźle, popaliła pajęczynę… Ale teraz robi się już mniej ciekawie, pająki przeżyły. A do tego dwa ją zaatakowały!
Vader:
‐ Złoto, inne kosztowności i artefakty, kolejny artefakt, bardzo potężny, oraz zwój tajemnej wiedzy, pochodzący z dawnych dziejów, stary wtedy, gdy jeszcze chodziłem po tych bagnach przed swym przymusowym uśpieniem. ‐ wyjaśnił, wskazując kolejno na skrzynkę, miecz i wolumin. -
-
RadiotelegrafistaEee, co miał robić Nawłoć? Tak, zagrzewać Ghytę do walki! Nastawił mandolinę, przybrał pozycję bojowego barda i zaczął wygrywać bojową melodię
-
-
Kuba1001
Vader:
Widać, że miał dość Twojego grania na jego nerwach, więc zabrał swoje dary i ruszył do własnych komnat, pozostawiając Cię z niczym. Cóż, lepsze to, niż gdyby miałby Cię zdzielić albo zwyczajnie zabić.
Wiatrowiej:
Jeden zasłonił drugiego, oczywiście przypadkiem, a nie celowo, więc tylko on został poparzony i dostał istnego ataku szału przez oślepienie i ból, acz drugi próbował zaatakować. Próbował, bo niewiele mógł zdziałać, gdy pozbawiłaś go jednej z kończyn. Mimo to spróbował wbić w Ciebie swoje jadowite szczękoczułki.
Radio:
Zraniła oba pająki, więc chyba podziałało, chociaż mogło zadziałać wręcz za dobrze, ponieważ jeden, zwabiony melodią, ruszył w Twoim kierunku. -
-
-
-
