Karaz-a-Karak

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ No oczywiście, wspaniały zwierz.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Tak się składa, że przy okazji dziwny jak cholera, bo zwiedziłem wiele zakątków Elarid, a nie znalazłem drugiego takiego. A on, wyobraź sobie, zwyczajnie rozmnożył się bez partnerki. Jednego dnia jest sam, drugiego nagle pojawia się zgraja jego małych kopii…

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ No cóż…może wziął z ciebie przykład i założył rodzinę ?‐ Baron zaśmiał się z lekka wpatrując się Walona ‐. Ale czy to nie dobrze ? Maluchy nie posłuszne czy coś ?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ W sumie to nie wiem, raz na oczy widziałem, jak później razem z nim do sadu spie**oliły i teraz tam siedzą.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Najwyżej będziesz miał małą populacją Mirdów pilnujących twojego sadu, no ale przydałoby nam się ruszyć do portu ‐ gość specjalny przybędzie niedługo.‐ stwierdził odwracając się do drzwi, potem do Walona ‐. Jak wyglądam ? Pancerz wypolerowany ? Wszystko okej ?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Śmierdzi od Ciebie gorzelnią na pół kilometra, ale że to typowe dla Krasnoludów, to nie masz czym się martwić. No, ogółem to odje**łeś się perfekcyjnie, Gorin. Ja w sumie też chyba muszę, mam tam gdzieś jeszcze swój ślubny strój.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Sięgnąwszy po swą manierkę wychylił z niej sporego chausta po czym zaśmiał się

‐ No i dobrze ! Teraz zostało nam tylko czekać na Barona z tej wyspy i idziemy, no nie ?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Taaak… Lepiej idź z nim pogadać od razu, bo w godzinkę tego nie załatwisz. Ja w tym czasie się przebiorę i wszystko załatwię.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Mhm, dobres…no to ruszam.‐ i jak powiedział tak zrobił, opuściwszy dom Walona skierował się w stronę miejsca w którym giganci założyli swą siedzibę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Znalezienie jej właściwie nie było problematyczne, bowiem będący w pobliżu plaży, wielki dół, był naprawdę trudny do ominięcia. O dziwo, otoczono go ostrokołem i postawiono tam straże. To wszystko było raczej symboliczne, jeśli mieli za zadanie zatrzymać Agrogosa i jego Gigantów pod ziemią.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Liczył że powracającego Króla nie spróbują zatrzymać, i tak też skierował się od razu do centrum owego dołu ‐ kierując się w dól.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie próbowali, a Ty dostałeś się na dół za pomocą drewnianej windy, która pierwotnie służyła do zsyłania im tam zapasów, ale takiego Krasnoluda jak Ty też zdołała przewieźć. Gdy trafiłeś na dół ujrzałeś… No w sumie nic nie ujrzałeś, ciemno jak w dupie.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Ku*wa…‐ mruknął nad brodą po czym złapawszy za rubinową włócznię uniósł ją nad głowę ‐. Poświeć, rybeńko.‐ po czym znowuż się rozejrzał ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Niemalże nie zesrałeś się ze strachu, kiedy zaświeciła, widząc wokół najróżniejsze monstra, które mimo iż widziałeś na oczy po raz pierwszy, wzbudzały w Tobie prawie taki sam lęk, jak niedawno, na tej samej wyspie, kiedy uciekł Ci tamten Mag na Smoku o kilku głowach… Na szczęście w tym wypadku był to jedynie zabieg artystyczny, czyli wykonane przez Gigantów rzeźby.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Ku*wa jeg…przenajświętszy Durinie…‐ przez chwilę nie mogąc się ruszyć doczłapał do jednej z owych rzeźb ‐ dźgnął jedną włócznią po czym upewniwszy się że jest bezpieczny począł rozglądać się za drogą dalej ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Właściwie była tylko jedna, prosto jak w mordę strzelił. Idąc tam z każdym krokiem słyszałeś narastające dźwięki, coś jak uderzenia wielkich łap o równie wielkie bębny, choć pewności nie miałeś.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Gdzie ja ku*wa zszedłem…‐ mruknąwszy cicho ruszył przed siebie ‐ wyprostowany i dumny, jednak w duchu zesrany, jednak u Króla słabości być widać nie może ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wreszcie trafiłeś na coś, co przyjemnie kontrastowało z panującym wokół mrokiem, czyli wielkie ognisko, wokół którego zebrali się Giganci, powarkując coś w swoim języku, a przygrywały im bębny, w które uderzali ich kompani. Byli tak pochłonięci tym, cokolwiek obecnie robią, że prawdopodobnie nawet nie zauważyli Twojego przybycia.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Uniósł swoją włócznię z lekka, po czym rozejrzał się wokół

‐ Zaświeć bardzo jasno, stary przyjacielu…‐ po czym zaczekał na błysk swojej włóczni który jak liczył skupił by uwagę Gigantów i zawołał ‐. Agrogosie !

[Kubeł1001]

Kuba1001

Rzeczywiście, skupiłeś ich uwagę, zaś bębny ucichły w mgnieniu oka. Po chwili z tłumu wynurzyła się trójka Gigantów, ze swym baronem na czele, a choć brakowało im wyrazu twarzy, po którym mógłbyś zdefiniować ich obecny nastrój, to krok zdecydowanie wskazuje, że są rozgniewani. Przynajmniej nie mają broni, a to zawsze coś. Choć biorąc pod uwagę ich gabaryty to jest to słabe pocieszenie.