Angband

[Kubeł1001]

Kuba1001

Było ich kilkaset i zlewały się w jedną, wielką opowieść o rasie Wampirów: Od jej powstania, przez rozpad, aż do teraz.

[Kubeł1001]

Omeg12

Zapewne znał tę historię, więc wzruszył ramionami i przeszedł przez drzwi.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie znało jej wielu Nie‐Wampirów, ale i tak ciężko domyślić się czegoś z tych rzeźb.
Wszedłeś do sali oświetlonej setkami świec, które zapewniały dobre światło, ale nie na tyle by przeszkodzić Wampirom. Sala była więc ogromna i pogrążona w półmroku. Zauważyłeś pięć długich stołów, które były zastawione jedzeniem i napojami. Stały tam również komplety sztućców, talerzy i pucharków ze złota dla Wampirów. Przy stołach stały krzesła, a na każdym krześle wyryto imię i nazwisko Wampira, który na nim zasiadał.

[Kubeł1001]

Omeg12

Szanował panującą hierarchię, więc zaczął się rozglądać za jakąś informacją o dostępnym dla niego miejscu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pięć stołów, a przy każdym tysiąc krzeseł. Powinno pójść szybko… I o dziwo poszło. Znalazłeś miejsce przy stole, który stał po lewej stronie. Nie miałeś co prawda złotych pucharków, sztućców czy talerzy, ale z metalową i porcelanową zastawą też ujdzie, nie?

[Kubeł1001]

Omeg12

Wykonanie talerza nie robiło mu aż takiej różnicy. Za to jego zawartość owszem. Ogarnął wzrokiem stół.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Miałeś do dyspozycji pieczywo, mięso, wodę, warzywa i owoce. Zauważyłeś też, że na stole po środku było więcej jedzenia, a także były tam sery, mleko, wina i inne specjały, których u Ciebie brakowało.

[Kubeł1001]

Omeg12

Wzruszył ramionami. Laktoza i tak była przeceniona, a alkohol tylko utrudniałby mu robotę chirurga, której trochę jeszcze mógł być zmuszony dzisiaj odwalić. Ukroił sobie kromkę chleba, na którą następnie położył stosunkowo gruby kawałek mięsa, po czym przeszedł do konsumpcji.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie był to jakiś wielki rarytas, ale i tak było całkiem dobre.

[Kubeł1001]

Omeg12

Wziął ze stołu pierwszy lepszy jadalny owoc i z nim w ręce opuścił jadalnię. Lubił sobie coś przegryźć przy pracy. Godziło to wprawdzie w jego poczucie dobrych manier, ale skoro miał ograniczony dobór jedzenia chciał mieć chociaż swobodę miejsca jego spożywania.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nikt nie zatrzymywał Cię podczas wychodzenia z jadalni, a korytarze również były puste. Trafiłeś do swojej pracowni szybko i bez problemów.

[Kubeł1001]

Omeg12

Sprawdził stół operacyjny.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pacjent nadal nieprzytomny, ale żywy.

[Kubeł1001]

Omeg12

Przynajmniej eksperyment nie zakończył się kompletną porażką. Usiadł w pobliżu i zaczął jeść owoc, czekając na przebudzenie się pacjenta.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie zanosiły się żeby postanowił obudzić się sam. Być może potrzebna była tzw. Pomoc z zewnątrz?

[Kubeł1001]

Omeg12

Westchnął, po czym podszedł do obiektu doświadczalnego i pacnął go w twarz.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wykrzywiłeś mu twarz, ale jak na razie brak większych efektów. Ale widzisz też, że pacjent porusza palcami lewej dłoni.

[Kubeł1001]

Omeg12

Pacnął go ponownie, ale tym razem w drugą część twarzy.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Dość powoli, ale jednak, przebudza się. To kwestia minut, aż stanie się przytomny.

[Kubeł1001]

Omeg12

Usiadł ponownie i przyglądał się procesowi.