Sandy Island Town

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Johnny natomiast rozgląda się po warsztacie, pykając po kolei palcami.

[Andreas D.]

Woj2000

-Swoją drogą… - zagaiła, przerywając na chwilę, by również rozejrzeć się po budynku, w którym się znajdują - Nawet niezłą miejscówkę wychaczyłeś. Masz wobec niej jakieś plany?

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-To jest mój warsztat z czasów kiedy byłem jeszcze takim małym dzieciakiem jak ty. Wciąż należy do mnie, więc nikt nie miał prawda go zburzyć. A że akurat przejeżdżaliśmy…

[Andreas D.]

Woj2000

-Ach… czyli przy okazji chciałeś sobie urządzić nostagiczną wycieczkę do przeszłości? Oczywiście, tej pozytywnej… - odpowiedziała dosyć ostrożnie, mając na względzie, że tego wywodzącego się z rodziny kaskaderów motocyklisty los, łagodnie mówiąc, nigdy nie rozpieszczał, jeśli chodzi o szczęście w rodzinie.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Tak… Można tak powiedzieć. Można tak powiedzieć, Jandra… - odpowiedział dość obojętnie i powoli, wciąż się rozglądając po warsztacie i tym co się znajduje w jego środku.

[Andreas D.]

Woj2000

Sądząc po tej reakcji, Alejandra chyba mogła jeszcze trafić w punkt, jakimi są ponure wspomnienia z dzieciństwa, co w połączeniu z tym warsztatem może dać… niezbyt ciekawe połączenie. Dlatego też w milczeniu dokańcza kawałek tortu, uważnie obserwując zachowania swojego starszego przyjaciela.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Jej starszy przyjaciel, lub Senpai, jak to niektórzy mówią, po chwili rozglądania się po warsztacie spojrzał się na tort i powiedział:
-Wiesz co, Jandra? Może jednak daj mi proszę kawałek tortu.

[Andreas D.]

Woj2000

Niektórzy… chyba ci, co siedzą w piwnicach rodziców i oglądają anime przez całe dnie. Nie, żeby to Alejandrze przeszka…
-*Wróć, kochana. To lenistwo, czyli grzech główny. Więc niech te piwniczaki się strzegą, hehe. * - poprawiła żartobliwie samą siebie, po czym zaczęła kroić kawałek dla niego.
-Coś się zmieniło przez te lata, że tak się rozglądałeś? - zapytała, dalej krojąc.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

A no racja - lenistwo to niezbyt szczególnie ciężki grzech, ale jednak jeden z grzechów głównych, a to jest jest już coś!
-Tak szczerze? Nie. Prawie wszystko jest tak jak zapamiętałem.

[Andreas D.]

Woj2000

Cóż… to też może być powodem tych jego miejscami dziwacznych reakcji. W końcu przedmioty ustawione w konkretnych miejschach mogą przypominać o zdarzeniach z przeszłości czy coś…
-Rozumiem. - odpowiedziała.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

A w każdym razie tak się wydaje Alejandrze. I więcej to nie szczególnie. W końcu psychologiem to ona nie jest.
-Tak… Tak w ogóle, smakuje Ci tort?

[Andreas D.]

Woj2000

Dlatego też postanawia sobie darować, jak na razie, ferowania pseudo analiz psycghologicznych rodem z for internetowych dla matek.
-No… pewnie że tak. Bardzo dobry. Zresztą wcześniej mówiłam, że zajebisty, nie?

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-A, tak, mówiłaś. Rzeczywiście. - odpowiedział obojętnie, siedząc w miejscu i nie ruszając się.

[Andreas D.]

Woj2000

No… to teraz Alejandra może być pewna, że coś jest nie tak. Dlatego też odstawiła talerz na stół i przysunęła się bliżej Blaze’a.
-Johnny… coś się stało? - zapytała z pewną troską, przyglądając mu się uważnie - Tylko się nie wykręcaj ani nie kłam. Wiesz przecież, że mogę to wyczuć.
I jest w tym twierdzeniu duża doza prawdy, gdyż kłamstwo, jako grzech, podlega pod zakres, jaki ,wychwytuje" jej podręczny wykrywacz aury grzechu, będący jedną z mocy Ducha Zemsty.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Ta… Możesz wykryć kłamstwo… Ale powinnaś wiedzieć, że wiem jak to obejść poprzez nie klamanie, ale po prostu nie mówienie prawdy… - odpowiedział dość apatycznie Blaze.

[Andreas D.]

Woj2000

W odpowiedzi Alejandra pokiwała głową z lekką dezaprobatą, by odpowiedzieć poważnie, acz z pewną nutą współczucia;
-Słuchaj… wiem, że potrafisz to oszukać i najpewniej to zrobisz, ale… pozwól sobie pomóc. Może to właśnie zwierzenia potrzebujesz? Ja jestem gotowa go wysłuchać.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Potrzebuje chwili na zastanawienie się i zebranie myśli w… Pewnej bardzo ważnej sprawie. Nie martw się o mnie, Alejandro, naprawdę. Daj mi pomyśleć… Dobrze? - powiedział, starając się być tak spokojnym jak tylko potrafi.

[Andreas D.]

Woj2000

Słysząc to, Alejandra delikatnie położyła mu dłoń na ramieniu, by zaraz odpowiedzieć:
-Rozumiem to, Johnny.
Po czym odsunęła dłoń i w spokoju, acz z pewnymi wątpliwościami, oczekiwała na namysł swojego przyjaciela, siedząc w niewielkiej odległości od niego.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Po chwili namysłu Johnny odpowiedział już trochę spokojniej niż wcześniej:
-Wiesz co, Alejandro? Tak właśnie myślałem o mojej przeszłości… I doszedłem do wniosku, że jesteś dla mnie lepsza od mojej biologicznej rodziny. Ty jesteś moją prawdziwą rodziną.

[Andreas D.]

Woj2000

I właśnie w tym momencie Alejandra mogła przed sobą powiedzieć, że przez chwilę aż zaniemówiła z wrażenia. Nosicielka Zarathosa widziała już od dłuższego czasu, że między nimi zaczyna tworzyć się naprawdę silna więź, jednak nie spodziewała się, że będzie dla jej mentora aż tak bliska. Jednak… mimo wszystko nie ma się czym aż tak dziwić. Ona od dłuższego uczyła się pod jego okiem kontrolować potęgę Ducha Zemsty, ppza tym wspólnie dzieli ze sobą niedole i smutki związane ze zdradą Adama i tym, co zrobił wielu ludziom. A zwłaszcza jej matce…
Po pewnym czasie spędzonym w milczeniu Alejandra poruszyła się, by delikatnie położyć dłoń na jego dłoni i powiedziała drżącym z wzburzonych emocji głosem.
-Johnny… ja sama nie wiem, co powiedzieć. Zwłaszcza, że po tym, co się działo w Nikaragui i stało się z mamą… ty zostałeś jedyną bliską mi osobą. Można powiedzieć… jedyną rodziną.
Po czym szybko wstała, by równie chyżo do niego podejść i objąć.